علي عالي | آيا وزير ورزش بايد تغيير كند؟

١.  بحث این روزها این است: «وزیر ورزش باید تغییر کند»؛ مردم ایران در فضای مجازی، هشتگ «گودرزی باید برود» را ساخته‌اند. آنها اعتقاد دارند گودرزی با فوتبال مشکل دارد. آنها سرنوشت باشگاه پرسپولیس را مثال می‌زنند. اعتقاد دارند وضعیت نابسامان پرسپولیس، نتیجه عملکرد اوست. در ماجرای کی‌روش هم، او را مقصر می‌دانند. در استادیوم علیه او شعار می‌دهند. در فضای اجتماعی، بدترین نقدهای ورزشی نصیب او می‌شود. مردم کوچه و خیابان هم کم علیه او و مدیریتش حرف نمی‌زنند اما محمود گودرزی از موضعش عقب نمی‌نشیند.

٢. مدیریت پرسپولیس و استقلال تقریبا به یک‌شکل اداره شد. مدیرعامل هر دو تیم اصفهانی بودند. هر دو نفر در ورزش تجربیاتی داشته‌اند و استخوان خرد کرده‌اند. اما رحیمی بسیار تنش‌زا عمل می‌کند و افشارزاده، رفتاری آرام دارد. پرسپولیس به حاشیه کشانده می‌شود و استقلال اما با ثبات بیشتری به کارش ادامه می‌دهد. رفتار سازمانی استقلال همیشه بهتر از پرسپولیس بوده است. کمتر پیشکسوتی در استقلال پیدا می‌شود که در مصاحبه‌اش اعلام کند استقلال مال اوست اما در میان پیشکسوتان پرسپولیس، گویی سند مالکیت به نام آنها زده شده است. وضعیت پرسپولیس بغرنج است اما در کدام دوره آرام و باثبات بوده است؟ استقلال بدون امیر قلعه‌نویی هم همین‌گونه خواهد بود. بازداشت مدیرعامل پرسپولیس هم در حیطه تصمیم‌گیری وزارت ورزش نبوده است.

٣. وزیر ورزش رک و پوست‌کنده حرف می‌زند. اعلام می‌کند ضدفوتبال نیست. اعتقاد دارد ضد فساد است. در مصاحبه‌اش از رویه مدیریت فدراسیون فوتبال و سرمربی تیم‌ملی انتقاد می‌کند. اکثریت جامعه ایران هم جز در «مورد کی‌روش» با حرف‌های او موافق هستند اما چه می‌شود که تغییر وزیر تبدیل به جریانی تازه می‌شود؟ جالب اینجاست که وزیر ورزش دو تحقیق در زمینه فساد در ورزش داشته؛ یکی در فدراسیون‌ها و یکی در وزارت ورزش. در هر دو آنها بالای ٦٥ درصد باور داشتند که فساد در ورزش وجود داشته است. او بارها در محفل خصوصی اعلام کرده: «وزارت با روحیات من خیلی سازگار نیست و معلمی برای من خیلی بهتر است.» حال گودرزی برود که چه شود؟ این جنون تغییر برای چیست؟ مشکلات حل می‌شود؟ جامعه ایرانی می‌خواهد همه مشکلات را درجا حل کند ولی مسائل درجا حل نمی‌شود چراکه مسائل به‌هم ربط دارند. همه‌چیز به‌هم وابسته است. ما نیاز داریم به مسائل به‌صورت جزیی بنگریم و میان آنها ارتباط‌ها را کشف کنیم و باید بفهمیم این مشکل در جزء به کجا مرتبط است، برکجا اثر می‌گذارد و از کجا اثر می‌پذیرد.

٤. می‌توانیم به وزیر ورزش حق بدهیم. دو معاون مهم، همسو با او نیستند؛ سجادی و خادم. حتی مدیر حراست وزارت ورزش هم همسو با او نیست. اما نمی‌توانیم به وزیر بابت برخی حرف‌هایش حق بدهیم. او برخی مواقع «تولید تنش» می‌کند. هرچقدر هم حق با او باشد. مهم تصمیم نیست. مهم‌تر، تبعات تصمیم و فرهنگی است که به‌جا می‌ماند. می‌خواهد اظهارنظر باشد یا برکناری. ورزش ایران نیاز به آرامش دارد. در سایه آرامش است که می‌توان برنامه‌ریزی کرد. هرچند بدنه وزارت ورزش، هماهنگ نیستند. قبول کنیم همراه شدن با افکار عمومی، راحت‌ترین رفتار مدیریتی است. نوعی تظاهر که در رفتار بسیاری از مدیران ورزشی شاهدیم. تظاهر به رفتاری که موردتوجه دیگران است. همین رفتار وزیر باعث شد بسیاری از مدیران فدراسیون فوتبال، بعد از سال‌ها صندلی‌شان را ترک کنند. همین وزیر بود که اجازه حضور رضازاده را نداد. هرچند نقدهای جدی بسیاری به گودرزی وارد است، اما بپذیریم در بسیاری از موضوعات صداقت و صراحت داشته است.