Chris Bascombe | پاهای جادویی لیونل مسی علیه تئوری و علم فوتبال

Chris Bascombe|آیا باید به تحلیل آن چه چهارشنبه شب گذشته در نیوکمپ پرداخت بپردازیم؟ آیا جرئت اش را داریم؟ آیا در این کار نکته ای هست؟

آیا بررسی نقشه ی تاکتیکی لوئیس انریکه ضرورتی دارد؟ آیا تاریخ در خود ثبت خواهد کرد که پپ گواردیولا چه اندازه در این باخت سهیم بود و که فلسفه تاکتیکی اش چگونه تحلیل رفت؟

خیر، نباید به این وادی وارد شویم. در عوض، باید برابر پاهای لیونل مسی تعظیم کنیم و به او بگوییم که ممنون اش هستیم.

باید دسته گلی نثار بارسلونا کنیم تا از خلوص بازی او قدردانی کنیم و استعداد او که چه اندازه با زکاوت به کارش می گیرد و غالب اوقات باید احترام بگذاریم به اندک نبوغ هایی که نشان می­ دهند. فوتبال بیشتر یک امر شخصی و فردی است تا آن که به لگاریتم ها، آمار و صف آرایی ها مربوط باشد.

مسی ثابت می کند که فوتبال یک هنر است نه یک علم، و برای آن عده از ما که باور داریم یک بازی فوتبال یک ضیافت برای چشم هاست تا دنباله ای از معادله ها، او نعمتی از سوی خدایان فوتبال است.

صنعت فوتبال به قدری در خودستایی خود گیر کرده است که به بازیکنانی مانند مسی نیاز دارد تا پشت آمار و ارقام را به ما نشان دهند و ثابت کنند که مسئله همیشه استعداد موجود در آن کفش ها بوده است و خواهد بود.    

باید در معبد بازیکنانی چون مسی، کریستیانو رونالدو و لوئیس سوارس کرنش کنیم زیرا آخرین تغییرات نسبت به "آکادمیای" فوتبال را به ما نشان می دهند، همان که منحصراً برای باد کردن خودستایی آن هایی اختراع شد که می خواهند یک بازی فوتبال را به دنباله ای از آزمون های آزمایشگاهی تبدیل کنند.

باشگاه های فوتبالی در حال تاخت و تاز قرارگرفتن از سوی شخصیت های بی اهمیتی است که می خواهند انبوه وقایع پیش بینی ناپذیر یک بازی فوتبال را با تلاش خنده آوری توصیف کنند تا به این نتیجه برسند که می توان با مشاهده ی روند ها به جای به کار گرفتن فوتبالیست های درخشان به موفقیت دست یافت.

این تنها روشی است که باید درباره ی فوتبال بدانید. وقتی که در تیم خود از یک نابغه بهره مند هستید، عناوین بیشتری را به دست می آورید.

همه ی ما عاشق تاکتیک ها هستیم. البته که هستیم. همه ی ما می دانیم که فرق 2-4-4 با 3-3-4 چیست، می دانیم سیستم های دفاعی چگونه اند، شماره 9 ها چه کاره اند، بازی های پرفشار و در عمق در قالب سیستم 1-5-4 کدام ها هستند... خب، آیا ما می دانیم این ها چه نیستند؟ و تمام نکته در این است. آن قدر مربیان در این باره صحبت کرده اند که گویا می توانیم تمام این روایت ها را تحویل استیون هاوکینگ دهیم تا او برای ما یک فرمول موفق ترتیب دهد.

● مسی از ابعادی دیگر خبر می دهد

"آه، چگونه او با نقشه ی زیرکانه اش برای نفوذ به عمق حریف همه را پشت سر می گذارد و از سرعت خود استفاده می کند تا یک ضدحمله را سازمان دهد. دفعه ی بعد چه در چنته ی خود دارد؟"

 این ها غالب اوقات حرف های پوچ نخبه سالارانه ای به نظر می رسند، به طوری که غفلت این جا صورت می گیرد که مربی گری و آماده سازی یک تیم فوتبالی شامل شناسایی و تسهیل حرکت های تیمی می شود. گواردیولا خودش هم این امر را تأیید را می کند.

"مسی من را به مربی بهتری تبدیل کرد" جمله ای است که او درباره ی تجربه اش از حضور در نیوکمپ به زبان آورد. آیا انریکه در خصوص مربی گری بیشتر از گواردیولا دانش دارد؟ البته خیر – او فقط توانسته ثابت کند که به همان اندازه ی گواردیولا می تواند از مسی کار بکشد.

مربیان بزرگی هستند که می توانند با یک تیم متوسط بهترین نتایج را بگیرند، و مربیان متوسطی هستند که می توانند تیم های بزرگ را ویران کنند، اما تا سطح معینی همه آن ها از استانداردهای یکسانی برخوردارند.

گواردیولا مانند دشمن خود خوزه مورینیو به سبب شجاعت، اخلاق کاری، ذهنیت پیروزمندانه و کاریزما از دیگران متمایز است، و مهمتر از همه به این خاطر که بهترین مربیان می فهمند یک بازی فوتبالی بیشتر منوط است به بازیکنان تا خودشان. به همین خاطر است که بسیاری از بازیکنان که زیر نظر گواردیولا و مورینیو کار کرده اند تا مدت ها پس از اتمام دوران حرفه ای خود مدیون آن ها هستند. سر الکس فرگوسن نیز مانند آن ها بود. بزرگ ترین دلیل که وی تا این اندازه افتخار رقم زد دقیقاً در همین نکته نهفته بود.

دلیلی که مجری و کارشناس فوتبال نویس، گری نویل ، نخبه گی فوتبالی را به سطح نوینی ارتقا داده این است که او تفاوت میان یک تحلیل بینش مندانه و بی روح را می داند. او کیفیت انسانی یک بازی را لحاظ می کند، برنامه ریزی را از بداهه نوازی، شانس را از تکرار، علائم نبوغ را از اشتباهات حاکی از بی عرضگی تمیز می دهد.

یک نگاه شخصی این است که جای تأسف دارد نویل زمان بیشتری را در استودیو ها می گذراند تا باشگاه های فوتبالی، در حالی که آن احمق ها با آن نمودارهای مضحکشان تأثیر فزاینده ای بر بازی ها و تصمیم هایی که اتخاذ می شوند دارند.

ممکن است به مخالفت سر خود را تکان دهید اما مطمئنا کارشناسان و تحلیل گرانی می شناسید که ویران شدن بایرن به دست بارسلونا را نتیجه یکی از بزرگترین عملکردهای فردی در تاریخ لیگ قهرمانان نمی داند و آن را به تاکتیک مرتبط می دانند نه تکنیک.

آن ها در ارزیابی های خود از داده ها و کوهی از آمار و ارقام آن قدر عجله دارند که هرگز باور نمی کنند پیروزی یک باشگاه فوتبالی می تواند به واقع در اثر یک مرد کوچک روی دهد.

پس متشکریم لیونل مسی. تو آن یادآور به هنگامی هستی مبنی بر این که در حالی که فوتبال عاشق مربیان بزرگ خود می باشد، همیشه با بزرگترین بازیکنانش رقم می خورد.  

مترجم: آرش گنجی

منبع: telegraph.co.uk