سعید زاهدیان | استقلال و خلأهایی که قلعه‌نویی ندید

تیر خلاص را تراکتور به قلب استقلال زد؛ حالا امیر قلعه‌نویی مانده و تیمی که نه شانس قهرمانی دارد و نه می‌تواند سهمیه آسیایی کسب کند. دیروز بازی استقلال - تراکتور گویای همه چیز بود. یک طرف مدعی قهرمانی با لباس قرمز ایستاده بود و در طرف مقابل استقلالی قرار داشت که برخلاف لیگ‌های گذشته، هیچ شانسی برای ربودن جام نداشت اما چرا استقلال به این روز افتاد؟ تفاوت استقلال با همین تراکتوری که شانس اول قهرمانی است کجاست؟
قهرمان، باید فاکتورهای قهرمانی را با خود داشته باشد؛ تیمی که می‌خواهد در پایان لیگ، جام را بالای سر ببرد، ابزار و ملزوماتی دارد که در کوران لیگ کمک می‌کنند تا جام به آنها برسد. نخست اینکه تیم قهرمان یک دروازه‌بان فوق‌العاده می‌خواهد. آیا استقلال در فصلی که گذشت، دروازه‌بان ششدانگ و کاملی در اختیار داشت؟ آیا می‌توان روی فروزان به عنوان مرد شماره یک آبی‌ها برای قهرمان شدن حساب کرد؟ کدام بازی در خاطرات ما به یادگار مانده که محسن فروزان ستاره استقلال لقب گرفته و استقلال 3 امتیاز را به واسطه درخشش او کسب کرده باشد؟
پر واضح و آشکار است که استقلال درون دروازه با بحران‌های زیادی مواجه بود و از این ناحیه ضربه‌های زیادی در طول فصل اگر هم نخورد اما نتوانست به واسطه یک دروازه‌بان کامل امتیازات بیشتری جمع کند. تیم قهرمان به جز دروازه‌بان کامل، یک مدافع میانی ویژه می‌خواهد که لیدر خط دفاعی باشد. امیرحسین صادقی و حنیف عمران‌زاده دو مدافع میانی اصلی استقلال بودند اما آنها هم در این فصل نقش خود را به درستی ایفا نکردند. امیرحسین به خاطر حواشی و اختلافاتی که با امیر قلعه‌نویی داشت، هرگز آن بازیکن آماده سال‌های قبل نبود و حنیف هم کلا به لحاظ فنی و شخصیتی کاراکتر قرار گرفتن به عنوان لیدر را در خط دفاع ندارد.
اما در خط میانی هم باید روی یک بازیکن حساب کرد تا ستون فقرات قهرمان سالم و کامل باشد. استقلالی‌ها با از دست دادن آندو تیموریان به شدت در این ناحیه آسیب‌پذیر نشان دادند. آندو بهترین هافبک حال حاضر ایران در استقلال درگیر حواشی داخلی شد و امیر قلعه‌نویی با تصور اینکه بدون آندو هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد و با همین نفرات هم می‌توان قهرمان شد، به سادگی این هافبک جنگنده و قلدر را تقدیم رقیب - تراکتورسازی - کرد تا عملا دیروز خلأ آندو در استقلال و نقش پررنگ او در پیروزی تراکتور مشاهده شود.
استقلال در خط میانی‌اش روی کرار جاسم و امید ابراهیمی حساب ویژه‌ای باز کرده بود که کرار به دلیل حاشیه‌هایش هیچگاه قابل اعتماد نیست و نمی‌توان روی او به تنهایی حساب کرد. پس استقلال در طول فصل همواره با بحران بازیساز و پاسور مواجه بود و مهاجمان این تیم هرگز به خوبی تغذیه نشدند.
امیر قلعه‌نویی با آگاهی از این نکته که تیم قهرمان، ستون فقراتی سالم می‌خواهد، به سراغ رضا عنایتی رفت تا پیشانی خط حمله‌اش را اصلاح کند و در این زمینه موفق هم بود و عنایتی گل‌های خوب و حساسی برای استقلال زد اما بازده این مهاجم به خاطر نبود هافبک بازیساز و پاسور پایین‌تر از همیشه بود. یکی از دلایل ناکامی آرش برهانی در فصلی که گذشت، نبود هافبک خلاقی مثل جباری بود و شاید اگر یکی مثل مجتبی جباری در ترکیب استقلال بازی می‌کرد، آمار گل‌های برهانی، شهباززاده و حتی عنایتی رشد چشمگیری پیدا می‌کرد و خط حمله استقلال با این مهاجمان زهردار باید به عنوان بهترین خط حمله لیگ شناخته می‌شد و تیمی که خوب گل بزند، حتما در کورس مدعیان جام - چه لیگ برتر و چه جام حذفی - قرار می‌گیرد.
استقلال در فصلی که گذشت، ستون فقرات سالمی نداشت. این ستون فقرات تشبیهی از دروازه‌بان، مدافع میانی، هافبک وسط و مهاجم است که وقتی به قهرمان‌های گذشته لیگ نگاهی گذرا می‌اندازیم، همگی از ستون فقرات سالم و محکمی برخوردار بودند. استقلال هم اگر به ادوار گذشته لیگ و قهرمانی‌هایش نگاهی بیندازد، به این نکته خواهد رسید که تیم قهرمان، ستون فقرات سالم می‌خواهد.
این استقلال، سیمای قهرمانی نداشت و از ابتدای لیگ هم پرواضح و آشکار بود که با خلأهایی که تیم قلعه‌نویی دارد، قهرمانی محال به نظر می‌رسد. البته که از مربی باتجربه‌ای مثل امیر قلعه‌نویی بعید بود که این خلأها را نادیده بگیرد و تیمی را به لیگ برتر بفرستد که در مهم‌ترین پست‌هایش با بحران مواجه بود.