Mark Ogden | سیاست زیرکانه نقل و انتقالات، یووه را به اوج بازگرداند... من یونایتد و لیورپول درس بگیرند

Mark Ogden|یوونتوس همراه با مارچلو لیپی سیگار به لب که ترکیبی از پپ گواردیولای خوش رفتار و خوزه مورینیو آهنین اراده بود، داشتند از عنوان خود در لیگ قهرمانان اروپا دفاع می کردند.

لیپی و یوونتوس با سه بار حضور در فینال لیگ قهرمانان در دهه 1990 و یک بار قهرمانی به مقام مسلط در اروپا تبدیل شده بودند.

برای یوونتوس سر الکس فرگوسن و منچستر یونایتد یک معیارسنج بودند و فقط پس از پیروزی شیاطین سرخ در تورین در سال 1999 بود که فرگوسن چشم انداز قهرمانی در لیگ قهرمانان آن سال را برای خود هموار دید تا آن فینال به یاد ماندنی برابر بایرن در بارسلونا را رقم بزند.

شانزده سال بعد، پیروزی 2-1 یوونتوس برابر رئال مادرید در استادیوم یوونتوس در روز سه شنبه هفته ی گذشته، خاطرات حکمفرمایی بانوی پیر را در اذهان زنده کرد.

تیم ماسیمیلیانو آلگری از هیچ لحاظ در حد و اندازه تیم لیپی نیست که در آن بازیکنانی مانند زیدان، دل پیرو، بوکسیچ، دشام و فررا به چشم می خوردند، اما عملکرد یووه ی امروز برابر رئال گویای بازگشت آن ها به اوج است و رنسانس آن ها باید لذت و شوقی به تمام آن ها که چنین تلاشی در من یونایتد و لیورپول به کار می بندد ارزانی دارد.

لیگ قهرمانان اروپا مدت ها بود که از نعمت یوونتوس و ابرقدرهای آن ها در مراحل پایان خود محروم شده بود.

تصویر روی دیوارهای استادیوم یوونتوس، تصویر پلاتینی، روبرتو باجو، پائولو روسی و جان چارلز، گویای داستان تاریخ بزرگ باشگاه است و در اولدترافورد و آنفیلد نیز داستانی مشابه به چشم می خورد.

اما فقط یکی از دو باشگاه یونایتد و لیورپول در لیگ قهرمانان فصل بعد حضور خواهد داشت و هر یک که رقابت بر سر رتبه چهارمی را پیروز شود، دیگری باز برای مدتی مدید در حاشیه قرار خواهد گرفت.

هر دو باشگاه در موقعیت های مختلف فاتح اروپا شده اند، اما هیچ یک پس از دوران شکوه خود در اواسط دهه ی آغازین هزاره، نتوانسته اند بار دیگر در لیگ قهرمانان خودنمایی کنند.

با این حال یوونتوس یکی از تاریک ترین ادوار تاریخ خود را پس از شکست در ضربات پنالتی برابر میلان در فینال سال 2003 در اولدترافورد تجربه کرد و حالا در ابتدای مسیر غرورانگیز خود در اروپاست. آن ها چهار بار پیاپی فاتح اسکودتو شده اند و حالا هم در یک قدمی فینال لیگ قهرمانان هستند.

یوونتوس سر انجام خاطرات تلخ رسوایی کالچوپلی را پشت سر گذاشت، خاطراتی که با سقوط به سری ب در هم تنیده است، اما باشگاهی با نیازهای رفیع رقابت برای مهمترین عناوین اروپایی توانست بار دیگر خود را به جایی برساند که به آن تعلق دارد.

همین نظر درباره ی یونایتد و لیورپول نیز معتبر است، اما موفقیت یووه در این فصل بود که به هر دوی این باشگاه های نقشه ی موفقیت را نشان داد.

برگ برنده ی یووه در نحوه ی نیروگیری آن نهفته است و بانوی پیر با یک سرمایه گذاری زیرکانه در تیم خود در هر دو سر مقیاس سنی توانست بار دیگر خود را به باشگاهی بزرگ تبدیل کند.

یونایتد و لیورپول در فصل های اخیر ولخرجی های کلانی بر بازیکنانی متوسط کرده اند، در حالی که یوونتوس در این مدت متخصص جذب بازیکنان آینده دار و بازیکنان باتجربه شده است.

آن ها آندره پیرولو را به عنوان بازیکن آزاد از میلان جذب کردند، آرتورو ویدال را از بایر لورکوزن آوردند و از حماقت یونایتد بهره جستند و پل پوگبا از آن خود کردند. فرصتی که به راحتی می توانست در اولدترافورد بکشفد.

یووه همچنین بازیکنانی مانند توز را احیا کرد که در برابر رئال یکی از بهترین ها بود، از تجربه ی پاتریس اورا کمال بهره را برد.

و توانایی آن ها در استخدام آلوارو موراتا از رئال و استفاده از قابلیت گلزنی بالای این بازیکن که هفته گذشته برابر تیم سابق نیز بی کار نبود، حاکی از زکاوت های بازاری بانوی پیر دارد.

البته یوونتوس نان بزرگی خود را هم می خورد، آن ها هنوز هم موفق ترین و پرهوادارترین باشگاه ایتالیا هستند.

تلاش آن ها برای احداث ورزشگاه چهل و دو هزار نفری یوونتوس باشگاه مزبور را با برخورداری از یک ورزشگاه مدرن با قدرت تبلیغات گیری فوق العاده به وضوح یک سر و گردن بالاتر از سایر باشگاه های ایتالیا قرار داده است.

موفقیت های خارج از زمین یووه می تواند نمونه ی خوبی برای لیورپول باشد، باشگاهی با یک استادیوم کوچک و تسهیلات ناکافی و امکانات تبلیغاتی نازل.

مقصدی که یونایتد و لیورپول از حالا به بعد به سویش می روند به خود آن ها بستگی دارد، زیرا بزرگترین و تاریخی ترین باشگاه ها به ندرت برای مدتی طولانی در حضیض می مانند.

 یوونتوس خود را پیدا کرده است، نقشه ی آن ها برای موفقیت یکی از آن مؤلفه هایی است اگر یونایتد و لیورپول در پی اش باشند یعنی از خود نبوغ نشان داده اند.

مترجم: آرش گنجی

منبع: telegraph.co.uk