Jeremy Wilson | آرسنال باید یک حقیقت تلخ را بپذیرد / آنها هنوز از چلسی عقب هستند

Jeremy Wilson| تا دقیقه 78 زمان برد اما هواداران آرسنال دیگر نتوانستند خودشان را کنترل کنند. آن ها شعار سر دادند "چلسی خسته کننده، خسته کننده".

معنای آن البته توهین به بازیکنان خوزه مورینیو بود اما در واقع به نحوی ابراز ناامیدی سرریز شده آن ها بود. همچنین می توان آن را یک شکایت دانست؛ یک پذیرش ضمنی که حتا اگر آن بازی 90 دقیقه ی دیگر هم به طول می انجامید تیمشان نمی توانست گلی به ثمر برساند.

آرسنال طی دو سال گذشته در هفت ساعت دیداری که برابر تیم چلسی خوزه مورینیو داشته حتا یک بار هم دروازه آبی ها را باز نکرده است. اما چلسی "خسته کننده"ی مورینیو تا کنون 10 بار در پنج بازی دروازه ی توپچی ها را توپ باران کرده است. و همان طور که مورینیو خودش هم در شب آن بازی یادآور شد، تیم "خسته کننده" اش به اندازه ی کافی به آرسنال گل زده و تا این جا هم دومین خط حمله ی برتر لیگ را از آن خود دارد.

نکته ی مهم این است که چلسی با ارائه ی یک بازی تدافعی نبوده که اکنون با 10 امتیاز اختلاف پیشتاز لیگ است، و در این راه دقیقاً به همان چیزی تبدیل شده که مورینیو می خواهد یعنی یک تیم استراتژیک به جای یک تیم هنرمندانه. در هر حال، چه کسی است که بگوید چلسی زمانی که به گل نیاز داشته گلزنی نکرده است؟

بازی های اخیر میان این دو باشگاه نیز همین نکته را تأیید می کند. واکنش دو مربی، تمام آن چه را که نیاز دارید درباره تیم محتاج به پیروزی بدانید به شما می گوید و حتا لحظه هایی که آرسنال به پیروزی نیاز داشته و ناتوانی آن ها در پیشخوانی تاکتیک های قابل پیش بینی مورینیو حاکی از این است که چلسی هنوز یک سر و گردن بالاتر است.

اما بزرگترین درسی که به آرسنال مربوط می شود به نیم فصل اول بازمی گردد. ونگر به مصدومان تیم اشاره کرده است و یک خماری بعد از جام جهانی که موجب شروع بسیار بد آرسنال برای فصل جدید شد اما تفاوت واقعی در این است که چگونه چلسی توانست بدون تحمل آسیبی آن دوره را پشت سر بگذارد.

مورینیو به یک قلم و یک تکه کاغذ نیاز داشت تا جمعه روزی تفکرات خود را در این باره معلوم کند. او یک کشتی کشید با یک سوراخ در آن و یک قایق نجات. منظور وی از قایق نجات رسیدگی به لحظه های دشوار بود "زمانی که در دریا هستید، هیچ کشتی ای در اطراف نیست و شما به بقا نیاز دارید" و این صحیح ترین محک روحیه و قوای سازماندهی تیم بود.

چلسی هنوز از نقطه نظر استراتژی بهتر از بقیه است، و خوزه مورینیو آن هنگامه های ناگوار را از بیخ و بن بهتر از هر مربی دیگری شناسایی می کند. روز شنبه، چلسی با برخورداری از دیگو کاستا و رمی مصدوم نمونه ی دیگری در این رابطه بود. مورینیو به سادگی قایق نجات خود را جلوی دروازه اش پارک کرد به طوری که ونگر نمی توانست یا نمی خواست نتیجه کلی 8-0 در دو بازی سال قبل در استمفورد بریج را جبران کند. 

اگر آرسنال شکست های ابتدای فصل خود را کاهش می داد زمانی که حتا بدون بازیکنان کلیدی خود هم بود، به طور حتم در موقعیتی قرار می گرفتند که چلسی ناگزیر از خطرپذیری های بیشتر می بود.

آیا فصل بعد این وضعیت تغییر خواهد کرد؟ چلسی به طور حتم مدافع عنوان قهرمانی خواهد بود، اما در همین بازی نیز شاهد بذرهای امید برای آرسنال بودیم.

شنیدن این مطلب از مورینیو که چطور آرسنال چندین خطاهای تاکتیکی مرتکب شد زمانی که تیمش دست به چند ضدحمله زد، جالب توجه بود. فرانسیس کوکلین، سانتی کازورلا و ناچو همگی بابت نوعی از خطاها گناه کار شدند، خطاهایی که اگر در گذشته برای بازیکنان ونگر اتفاق می افتاد او را به شدت خشمگین می کرد.

از این که چگونه تیم ونگر از نقطه نظر فیزیکی برابر چلسی ایستادگی کرد نیز رضایتمندی هایی به گوش رسید.

کوکلین نیز بار دیگر نوعی عملکرد را از خود بروز داد تا این گمان به وجود آید که وی می تواند به یک هافبک مستحکم و تنومند تبدیل شود. به وضوح پیدا بود که آرسنال مانند بازی های اولیه اش در این فصل برابر منچستر سیتی و منچستر یونایتد دیگر در برابر ضدحملات برق آسا آسیب پذیر نیست.

سیالیت حملات آن ها نیز به طور قابل توجهی بهبود یافته است، حتا گر مسوت اوزیل، رمزی، جیرو و سانچز نیز همگی در تیم حاضر باشند. اتمام فصل جاری در موقعیتی قابل قبول و محکم نیز مطلبی حائز اهمیت است. پیروزی پیاپی در جام حذفی حاوی یک پیام محکم است دائر بر این که آرسنال در حال بازگشت به اوج خود می باشد.

همان طور که چلسی با خرید دو تن از بهترین های فوتبال اروپا یعنی دیگو کاستا و سسک فابرگاس توانست خود را برای فصل جاری آماده کند، آرسنال نیز باید تمام حواس خود را به بازار نقل و انتقالات تابستان جلب کند. پیتر چک نه فقط به قدرت آرسنال در میادین کمک می کند بلکه حضور کلی او می تواند یک خودباوری مهم را در مواقعی مانند دیدار شنبه شب به تیم آرسنال تزریق کند.

تکیه ی کلی به کوکلین به عنوان یک هافبک دفاعی می تواند خطرناک باشد و ونگر باید برای جذب اشنایدرلین از باشگاه ساوتهمپتون تلاش کند. بازی کردن با حضور کوکلین و اشنایدرلین می تواند همان قایق نجاتی باشد که در لحظه های سخت به داد مورینیو می رسد.

پرسش بزرگ دیگری که در تابستان پیش رو مطرح است پیرامون تئو والکات است و این که آیا قرارداد وی با توپچی ها تمدید می شود یا خیر. والکات باید خیلی زودتر به تیم دعوت می شد، گزینه ای که ای بسا او نیز می توانست در تقابل با چلسی برای تیم خوزه مورینیو تولید دردسر کند.

صرف نظر از نتیجه ای که به دست آمد، چشم انداز قهرمانی در لیگ برتر از دست شاگردان ونگر ربوده شده است اما هنوز بهترین فرصت یک دهه ی اخیر برای شکست مورینیو در دست بود. همچنین فرصت آن بود تا در آستانه فصل جدید یک نیروی روانشناختی محکم برای شروع قدرتمندانه در تیم توپچی ها جمع آید.

این اتفاق نیافتاد و چلسی مورینیو با این باور که توازن قوا هنوز به نفع شمال لندن است، فصل جدید را از سر خواهد گرفت.

مترجم: آرش گنجی

منبع: telegrapgh.co.uk