سعيد زاهديان | پنهان کردن ناکامی‌ها زیر سایه دربی

این بازی برای امیر قلعه‌نویی از همیشه مهم‌تر است. او که دربی رفت را با شکست مقابل تیم 10 نفره پرسپولیس پشت سر گذاشته و در آخرین روز لیگ، هیچ اندوخته‌ای از لیگ ندارد - نه سهمیه گرفته و نه شانس جام گرفتن دارد - می‌خواهد در کارنامه مردود خود لااقل یک اتفاق مثبت را به ثبت برساند و تمامی ناکامی‌های قبلی را زیر سایه دربی پنهان کند. یعنی با پیروزی مقابل پرسپولیس و برانکو، اول از خطر برکناری دور شود و در ادامه هواداران شاد و خرسند استقلال تا مدت‌ها غم و اندوه از دست دادن لیگ و جام حذفی و کسب نکردن سهمیه را به فراموشی بسپارند. قلعه‌نویی اگر فاتح دربی باشد، بی‌تردید از موضع ضعف امروزی خارج می‌شود و از پیله‌ای که به آن پناه برده بیرون می‌آید و جواب منتقدانش را محکم می‌دهد؛ از مدیرعامل گرفته تا اعضای هیات‌مدیره، از بازیکنان جدا شده تا رسانه‌های حامی آنها و منتقد سرمربی استقلال. امیر منتظر سوت پایان دربی نشسته تا به افشارزاده بگوید که حق دخالت در مسائل فنی را ندارد و پاسخی سفت و محکم نثار مقداد نجف‌نژادی کند که این روزها بدجوری در رسانه‌ها علیه سرمربی استقلال ویراژ می‌دهد و پا را فراتر از حیطه اختیارات و تخصص‌اش گذاشته و در مورد مشکل بدنی و تاکتیکی هم اظهار فضل می‌کند. این وضعیت قلعه‌نویی است و آینده او بی‌شک به نتیجه دربی پیوند خورده و اگر برنده باشد، می‌تواند روی فصل آینده هم حساب باز کند و امیدوار باشد که با تیم بهتر و بازیکنان جدید، ناکامی‌های دو فصل اخیرش را جبران نماید. اما دربی روی دیگری هم برای قلعه‌نویی خواهد داشت؛ مساوی یا شکست. در صورت مساوی، امیر قلعه‌نویی بیشتر و بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرد و بحث اخراج او از استقلال به واقعیت نزدیک‌تر می‌شود. در صورت شکست در دربی که قلعه‌نویی پایانی غم‌انگیز خواهد داشت و ژنرال به نشانه تسلیم دست‌هایش را مقابل منتقدان بلند کرده و با سری پایین چاره‌ای جز ترک نیمکت آبی‌ها ندارد.
اما از استقلال بگذریم و نگاهی گذرا به نیمکت پرسپولیس بیندازیم؛ جایی که برانکو با تردیدهای فراوان ایستاده!
در وضعیت فعلی نمی‌توان به درستی برانکو و تیمش را تحلیل کرد. شاید تحلیل تیم و بازیکنان به واسطه یک فصل بازی ممکن باشد اما عملکرد برانکو خیلی جای انتقاد ندارد چرا که او نقشی در بستن تیم نداشته و تازه با اتمسفر پرسپولیس آشنا شده است.
منتقدان تاناس، او را یک مربی محافظه‌کار و دفاعی می‌شناسند و همیشه به او ایراد گرفته‌اند که تیمش را تدافعی می‌چیند. او حتی زمانی که مربی تیم ملی ایران هم بود، متهم به تدافعی بازی کردن می‌شد و منتقدان با همان ذهنیت او را ارزیابی می‌کنند و البته در چند بازی اخیر، نشانه‌هایی از همان تفکر سابق را از خود بروز داده که ذهنیت ما در مورد دفاعی بازی کردن پرسپولیس تشدید شود.
احساس می‌شود که برانکو برای دربی چنین برنامه‌هایی داشته باشد که لااقل بازنده در این بازی بزرگ نباشد و آسوده‌خاطر به فصل نقل و انتقالات برود و تیمش را برای فصل بعد ببندد. برانکو ذاتا یک مربی نتیجه‌گراست. برای او چه اهمیتی دارد که در این بازی پیروز شود؟ آیا پرسپولیس با بردن دربی در جدول به موفقیتی بزرگ دست می‌یابد؟
پس عقل حکم می‌کند که در این دربی جوری مسابقه اداره شود که بدون تلفات و ترکش، فصل به پایان برسد. نه این دربی که برانکو برای دربی‌های سال بعد هم نقشه برد نمی‌کشد و از دست دادن 2 امتیاز را به بردن و هیاهوی کاذب ترجیح می‌دهد و هدفش این است که در پایان لیگ با جام قهرمانی عکس بگیرد تا صرفا فاتح یک دربی لقب گرفته باشد.
دو تیم استقلال و پرسپولیس با دو نگاه متفاوت به دربی می‌آیند؛ اگرچه شاید بازیکنانی که از کوران یک فصل پر فراز و نشیب و طاقت‌فرسا بیرون آمده و برای استراحت و اتمام لیگ لحظه‌شماری می‌کنند، بی‌توجه به تاکتیک‌ها و اهداف مربیان، تنها به فکر سپری شدن 90 دقیقه باشند تا آسوده خاطر، بدون آسیب‌دیدگی و حاشیه به تعطیلات بروند.
این دربی، دربی مربیان است؛ مربیانی که نگران آینده‌اند و برای آنکه نیمکت خود را از دست ندهند، به سلامت باید از این بازی بزرگ و پرهیاهو عبور کنند.