وصال روحانی | بی‌خاصیــــت‌ترین دربی سال‌های اخیـــــر

دربی جدید فوتبال تهران که عصر روز جمعه شاهد آن خواهیم بود، بدون شک بی‌خاصیت‌ترین دربی سال‌های معاصر پایتخت است و پیش از ‌آن که دوستان شروع به بهانه‌جویی کنند، لازم است متذکر شویم که مقصر اصلی این وضعیت مدیران و مربیان و بازیکنان همین دو تیم هستند و عملکردهای ضعیف مجموعه دو باشگاه است که کار را به اینجا کشانده است.
از همان زمانی که پول‌گرایی صرف بر فوتبال کشور به طور اعم و بر سرخابی‌ها به طور اخص حاکم شد، پایه رسیدن دربی به چنین نقطه قهقرایی، به آرامی و به تدریج گذاشته شد. اضافه بر این فاکتور، مدیران دو باشگاه هم که در ابتدای سال جاری توسط برخی مسوولان ارشد ورزش منصوب شدند، با عدم کارآیی خود شدت مشکلات مالی و اداری را در پرسپولیس و استقلال بیشتر کردند. مربیان دو تیم نیز با تدابیر فنی پراشتباه‌شان جای پای تیم‌های خود را در جدول رده‌بندی لیگ سست‌تر کردند و بازیکنان در افسون قراردادهای کلانی که بسته بودند (اما پولش دیر به روی آنها سوسو می‌زد) کمی تا قسمتی از وظایف خود را در قبال باشگاه از یاد بردند و یا کمتر از سطح خود بازی کردند و یا حاشیه پشت حاشیه آفریدند.
مجموعه این عوامل و البته شکست‌های متعدد برابر تیم‌های تشنه‌تر و اصولگراتر، سرخابی‌ها را به وضعیت تیره فعلی کشانده است که یکی‌شان با سابقه سال‌ها قهرمانی رسما عنوان کرده بود که به کسب سهمیه آسیایی هم راضی است (که البته آن را نگرفت) و دیگری با پیشینه دریافت القابی چون زلزله عدم سقوطش به دسته‌ای پایین‌تر را یک موفقیت برای خود برمی‌شمرد (که البته به ‌آن نایل آمد!) یکی تا پایان فصل سرمربی‌اش را حفظ کرده و حالا مشغول انتخاب کلماتی است که با آن بتواند به او بگوید که برای فصل بعدی نمی‌خواهدش و دیگری که جرات برکناری مربیانش را داشت اگر شهامت گفتن حقایق را هم داشته باشد، خواهد گفت که از هیچ یک از سه مربی‌اش در این فصل راضی نبوده و انتخاب‌هایش یکی از دیگری بدتر بوده است. معادلات در هر دو باشگاه به این سبب متوقف مانده و اقدامی وسیع و سریع انجام نمی‌شود که اولا همه در انتظار پایان دربی هستند و ثانیا مدیران دو باشگاه منتظرند ببینند در مزایده 29 اردیبهشت مالکانی تازه برای آنها پیدا می‌شود یا خیر تا اگر پیدا شد، ابتدا تکلیف خودشان مشخص شود. به واقع امسال و در منظری کلی‌تر تمامی فصل 94-1393 را برای دو باشگاه پرطرفدار اما کم کیفیت تهرانی، باید سال صفر تلقی کرد و این نه فقط از منظر فنی بلکه دیدگاه اداری و تشکیلاتی هم هست. محصول همه فرآیندهای غلط در دو باشگاهی که همچنان پرطرفدار اما سرشار از دل‌های سوخته و خاطرهایی مکدر و اذهانی پرافسوس هستند، همین دو تیم‌اند که اینک می‌بینیم، تیم‌هایی که خوب بازی نمی‌کنند، فراز و فرودهایی بیش از حد دارند، طرح‌های فنی ماندگاری ندارند، مدام از این شاخه به آن می‌پرند، همیشه طلبکارند و هر موقع صحبت از دلایل ناکامی‌شان می‌شود، گناه را به گردن هر کسی می‌اندازند، الا خودشان.
امروز خصوصی‌سازی و دغدغه‌های آن جدیدترین بهانه برای ارائه بازی‌های بد از سوی نفراتی است که چند میلیارد صرف جذب‌شان شده و در حالی که ماشین زیر پای برخی از آنها بالای یک میلیارد می‌ارزد مدعی‌اند پول گذران امور این ماه‌شان را از این و آن قرض گرفته‌اند!
«استقلال قلعه‌نویی» و «پرسپولیس برانکو» (و پیش از وی پرسپولیس دایی و درخشان) بیش از آن که میراث ناقص پیشینیان آنها باشند، محصول عملکرد خود آنهاست و چه به لحاظ خط مشی کاری و چه تاکتیک‌های انتخابی چیزهایی است که خودشان آن را بنا کرده‌اند و حتی به اعتراف خودشان نیز جواب نداده است و بنابراین مسوولیت سرد شدن چشمگیر این دربی و نزول هولناک درجات آن همین مربیان و مدیران و البته بازیکنان هستند که قبل از ارائه همه خدمات خود به فکر جور کردن بهانه‌هایی برای عملکرد ضعیف خود هستند و هرگز جوابی به این سوال نداده‌اند که چرا تماشاگر مسابقات‌شان از 50 تا 70 هزار نفر در گذشته نزدیک به 2 تا 6 هزار نفر در شرایط فعلی تنزل کرده است. برای دربی فردا شاید 70 هزار نفر هم روی سکوها مستقر شوند اما همه آنها بازنده‌های فصل تلخ رو به اتمام هستند.
همان مردمان شریفی که از دو تیم محبوب خود طلب یاری داشتند اما آنچه ندیدند، تفکر قوی و تلاش کافی و نوگرایی موثر بود. «دربی 80» مخلوق ناقص‌الخلقه همه این راه پیمودن‌های غلط است. شهرآوردی که حتی اگر زیبا و پرگل شود، فقط جرقه‌ای گذرا در شب تاریک خواهد بود و یک استثنا در یک فصل طولانی فاقد هویت قوی و تلاش عقلایی از سوی دو «بزرگ» پرادعا ولی کم کیفیت فوتبال کشورمان.