پارسا جباری | آندو و دهانی که بی‌موقع باز می‌شود

آندو تیموریان ، او بی شک تلخ ترین شب فوتبالی زندگی اش را تجربه کرده است. او که همه فکر و ذکرش این بود با گلی که زده قهرمانی را در مشت دارد و اسطوره تبریزی ها می شود ، اینکه با این گل تا ابد مهر خاموشی زده بر چهره یکی مثل امیر قلعه نویی و خود را هم در تبریز بت کرده و هم در بین هواداران استقلال ، باورش نمی شد همه چیز یکباره عوض شود. آندو بازیکن بزرگی است. با تمام وجود می جنگد اما دو ایراد اساسی دارد. خیلی عصبی است و بدتر اینکه چه در شوخی هایش و چه در عصبانیت هایش حرف هایی خارج از عرف می زند. کاپیتان ارمنی تیم ملی ایران البته برای بازی تبریز به پست یکی خورده بود که عین خودش است. فغانی داوری کله شق است و سرش درد می کند برای کل کل های وسط زمین. او که حالا داور اول ایران و یکی از بهترین های آسیاست ، همین هفته قبل بود که در برنامه 90 می گفت می خواسته فوتبالیست شود. خوب فوتبال بازی می کرده و شاید در ناخودآگاهش مدام می گوید فوتبالش از خیلی از این میلیاردی ها بهتر بوده و سهم او از هر بازی می شود 500 هزار تومان و این ها می گیرند اقلا 20 میلیون تومان پس دلیلی ندارد که نازشان را بکشد. آندو اما اینجایش را نخوانده بود و باورش نمی شد یکی از خودش کله شق تر پیدا شود که در جو ورزشگاه تبریز برای حرف های تند و درشت آندو به راحتی کارت زرد دوم و کارت قرمز را در کمتر از 30 ثانیه جلوی چشمانش بگیرد. فغانی اما بارها این جدیتش را نشان داده است. او که اشتباه می کند اما طرفداری نه ، تصمیمش را گرفت و هیچ نترسید که این کارش ممکن است به قیمت به خطر افتادن امنیتش باشد.

آندو اما حالا می تواند خود را پشت همه اتفاقات تلخ و زشت دقایق پایانی بازی پنهان کند و از یک سناریو بگوید. او  جمعه شب پایانی لیگ بازنده اصلی بود چون همه توانش را گذاشته بود برای انتقام از امیر قلعه نویی . برای اینکه خوبی هایش را ثابت کند و از یاد برده بود کاپیتان تیم ملی یک کشور نباید در زمین ، این قدر ساده کارت بگیرد و این قدر به راحتی در یک قدمی داور هر حرفی را بزند . ولو اینکه حتی  گفتن یک«خفه شو» ساده که در ادبیات گفتاری فوتبال ایران خیلی حرف تندی نیست!