وصال روحانی | تیم شایسته‌ای که مدیریت نشد

ناکامی تراکتورسازی در کسب عنوان قهرمانی لیگ چهاردهم نیاز به بررسی مفصل و اصولی دارد و قضیه از توقف روز آخر این تیم برابر نفت تهران که عنوان نخست را به ضلع سوم مثلث قهرمانی (سپاهان) هدیه کرد، فراتر می‌رود.

وقتی رسول خطیبی در هفته‌های آخر نیم‌فصل لغزید و برای رفع ضعف‌های تیم اقدام به جذب آندو تیموریان شد و تونی اولیویرا هم برای سومین بار سکانداری تیم را عهده‌دار گشت، تصور می‌رفت تجربه این مربی پرتغالی در بیرون از میدان و فن مدیریت اوضاع توسط آندو در داخل میدان مواردی باشد که بتواند تراکتور را از تنگناها عبور بدهد و به ساحل نجات برساند و زمانی که تیم تبریزی در 10 بازی متوالی‌اش فقط یک شکست را متحمل شد، به نظر می‌رسید خواسته‌های فوق تامین شده و تراکتوری‌ها به مقصود خود رسیده‌اند ولی حوادث روز پایانی در ورزشگاه تبریز نشانگر این بود که تراکتور هنوز باید بیاموزد و در چم و خم روزگار پخته‌تر شود و یاد بگیرد که هیچ چیز را حتمی نشمرد مگر زمانی که آن را در مشت خود ببیند.

تراکتوری‌ها در روزی که بیش از هر زمانی به مدیریت شدن درون میدان و پرهیز از هیجان مفرط نیاز داشتند، از این عامل بی‌بهره شدند. تا وقتی «آندو» در میدان حضور داشت این مدیریت توسط وی صورت گرفت اما وقتی او اخراج شد، ورق برگشت و نفت نه فقط به خاطر داشتن یک یار بیشتر بلکه به سبب ایجاد یک حفره در مرکز خط میانی تراکتور که باید حملات رقیب را از همان شروع شکل‌گیری‌اش دفع می‌کرد، صاحب زهر بیشتری در حملات خود شد و مهدی کیانی نیز به تنهایی نمی‌توانست آن حفره را پوشش بدهد.

اضافه بر اخراج آندو که در حساس‌ترین دقایق فصل از صحنه انجام شد، تراکتور در نوع برخورد با نقطه قوت اصلی حریف نیز کم‌تجربگی و ناپختگی دور از انتظاری را از خود بروز داد. در حالی که نفتی‌ها در تمام طول فصل با استفاده از ضربات بلند ایستگاهی و کرنرهای خود و ضرباتی که «بلندزنان» این تیم روی این تدابیر و ضربات می‌نوازند به بردها و امتیازات متعددی رسیده بودند، دفاع و دروازه‌بان تراکتور در 20 دقیقه پایانی دو بار تسلیم این تاکتیک‌ها شدند و شانس آوردند که در آن حالت از هم پاشیدگی دقایق آخر یکی دو گل دیگر را هم در دروازه خود ندیدند. تونی اولیویرا در آن دقایق چنان سرگرم وقایع مسابقه و سرشار از هیجان و دغدغه بود که نمی‌توانست خط لازم را به شاگردانش در برخورد با سیاست‌های کاری تیم نفت بدهد و شاید هم او توصیه‌های لازم را کرد اما بدن‌های گداخته و مغزهای سرشار از استرس مردان تراکتور قوه درک و اجرای این تاکتیک‌ها را در آن لحظات نداشتند.

مدیریت دقایق و لحظات و کم کردن از بار ضایعات و رویدادهای منفی عناصری است که می‌تواند تیم‌ها را در مقاطع پایانی فصل خوشبخت کند و اینها عناصری است که یک بار دیگر در اصفهان توسط سپاهان بیشتر و بهتر رعایت و اجرا شد و بهره بزرگ آن نیز نصیب این تیم گشت. برخلاف آنچه گفته و عنوان می‌شود، این نخستین باری نیست که قهرمانی لیگ در روز و دقایق آخر دست به دست می‌شود و اضافه بر فصل پیش که تا روز آخر 5 تیم امکان و فرصت قهرمانی داشتند، در لیگ اول نیز استقلال با باختن در انزلی، قهرمانی را به پرسپولیس پیروز بر فجرسپاسی هدیه کرد، حال آنکه یک تساوی برابر ملوان هم برای قهرمانی آبی‌ها کفایت می‌کرد و در تک‌فصلی که ذوب‌آهن تا هفته آخر صدرنشین بود و فقط یک تساوی در زمین فولاد خوزستان برای قهرمانی می‌خواست، استقلال تهران اول نمی‌شد مگر اینکه تیم منصور ابراهیم‌زاده در اهواز تسلیم می‌شد که البته شد و با سه بار گل خوردن در 15 دقیقه پایانی، بازی را یک-4 واگذار کرد و استقلال که پیام مشهد را صفر- یک برد، قهرمان شد.

در همه این موارد، تیم‌های بازنده و هدر دهنده شانس قهرمانی در هفته آخر از داشتن یک مدیریت قوی عصبی و فکری و روحی درون میدان و لب خط بی‌بهره بودند و تراکتور نیز جمعه شب 25 اردیبهشت چوب همین قضیه را خورد و کسانی که به تیم پیوسته بودند تا این عناصر را به تیم اضافه کنند، خودشان کم آوردند. می‌توان اشاره کرد که تراکتورسازی در طول فصل هم در حساس‌ترین مقاطع چند بار خویشتنداری و قوه کنترل رویدادها را از دست داد و ماجرای دو سه باخت متوالی در اواخر نیم‌فصل اول که رسول خطیبی را برکنار و قبل از آن حامد لک را به فرمان خطیبی راهی پادگان کرد، نشانه‌های دیگری از مدیریت نشدن یک تیم تلاشگر و شایسته بود ولی واقعه هفته آخر چیزی دیگر و سرآمد تمامی این وقایع به شمار می‌آید. تیمی که اگر از این عوامل بهره می‌جست، حتی از ماجراهای دقایق آخر مسابقه‌اش با نفت (اعلام خبر دروغین تساوی سپاهان - سایپا) تاثیر منفی نمی‌پذیرفت و کار را تمام می‌کرد.