حميدرضا عرب | اميد واهی استقلال برای كسب سهميه

خوشحالی زایدالوصفی که از جبهه استقلال به بیرون ساطع می‌شود، محصول کورسوی امیدی است که به کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا باقی مانده است. استقلال بازی با صبای قم را برد و در هفته‌ای که فولاد مقابل ملوان نتوانست به پیروزی دست یابد اندکی به ارتقای جایگاهش امیدوار شد. استقلال را به واسطه بازی‌های باقیمانده‌اش نمی‌توان جایی بالاتر از رتبه پنجم دید مگر آنکه در هفته‌های باقیمانده تمام تیم‌های مافوقش پی در پی ببازند که در نهایت منجر به صعود دوباره آبی‌ها در جدول لیگ شود. ایضا تیم قلعه‌نویی باید توان پیروزی مقابل تراکتورسازی؛ تقابلی که یکشنبه هفته آینده در ورزشگاه آزادی روی پرده نمایش لیگ خواهد آمد را داشته و هفته آخر نیز از پس رقیب سنتی‌اش، پرسپولیس برآید. این استقلالی که تا آستانه از دست دادن بردی دیگر مقابل صبای قم پیش می‌رود به گونه‌ای که حتی سرمربی‌اش هم از تساوی دوباره بازی‌هایش ابراز خرسندی می‌کند اما بسیار بعید است که در دو بازی باقیمانده هم تراکتور را که مدعی اول قهرمانی است، با شکست مواجه کند و هم پرسپولیس را که می‌کوشد ناکامی بیشتر در فصل جاری نسبت به استقلال را با برد در دربی جبران کند.

آنچه از استقلال می‌بینیم برآیند شکست‌ها و تساوی‌هایی است که در هفته‌های اخیر رقم خورد. بازی با صبای قم را که از نظر دور کنیم به پنج ناکامی پی در پی می‌رسیم که تیم قلعه‌نویی از این بازی‌ها مجموعا 3 امتیاز به دست آورد. کارنامه این روزهای استقلال شدیدا با وضعی که در هفته‌های پایانی نیم‌فصل نخست دیدیم برابری می‌کند. آن روزها هم استقلال نمی‌برد به وضعی که برایش تیتر می‌زدند، هشت هفته شش امتیاز! استقلال امروز هم درست شبیه استقلال آن روزها است. تیمی نامفهوم به لحاظ تاکتیکی و فاقد انسجام. تیم قلعه‌نویی را حتی در این بازی که توانست صبا را در قم مغلوب کند، نمی‌توان ستایش کرد. تیمی که ستاره‌اش می‌شود یک جوان تازه و نوپا به نام محسن کریمی و دیگر ستاره‌هایش که کم هزینه برای باشگاه نداشته‌اند در حد بیکاره‌هایی قد علم می‌کنند که انگار در پارک قدم می‌زنند. جمعه شب استقلال را با بازیکنانی که انتظار می‌رفت نمایش مطلوب‌تری در میدان پیاده کند به رغم پیروزی تیم خوش‌آهنگی ندیدم. حال همین استقلال با همین ظرفیت تاکتیکی خودش را به زعم مدیرعامل و سرمربی‌اش تا حدودی شانس‌دار در کسب سهمیه هم می‌داند که نباید به این اظهارات چندان توجه داشت.

سهمیه گرفتن استقلال به منزله آن است که تا پایان لیگ سپاهان، این تیم تازه شکفته که بازی‌هایی بس آسان‌تر از همه مدعیان، حتی تراکتورسازی و نفت تهران پیش روی دارد، پی در پی ببازد. استقلال سهمیه می‌گیرد در شرایطی که نفت، دوم تیم لیگ و شاید تنها تیمی که اکنون بتوان آنها را قهرمان واقعی لیگ هم دانست، در بازی‌های آتی‌اش به پیروزی نرسد. تراکتورسازی نیز باید ببازد تا استقلال خوش‌شان شود که یکی از باخت‌هایش باید هفته آینده در ورزشگاه آزادی مقابل همین تیم استقلال رقم بخورد. تیم‌های چهارم پنجم جدول نیز که استقلال چشم به جایگاه‌شان دوخته نیز باید در هفته‌های آتی متناوبا با باخت میدان را ترک کنند. فولاد خوزستان شاید مستعد‌ترین تیم میان تیم‌های بالای جدولی باشد برای تکرار باخت. فولادی که در جدال رودررو استقلال را برد اما به لحاظ تفاضل گل شرایط مطلوبی نسبت به استقلال ندارد. درباره باختن‌های پی در پی ذوب‌آهن اما می‌شود با شک و تردید حرف زد. تیم یحیی که تازه راه افتاده بعید نیست که تا پایان لیگ همین روند را ادامه داده و امتیازهایش آنقدر مکفی باشد که در رتبه چهارم باقی بماند. ماند در رتبه چهارم برای هر تیمی می‌تواند حکم رسیدن با ارفاق به لیگ قهرمانان آسیا را ایفا کند. یعنی رسیدن به آن نیم سهمیه‌ای که شاید امیر قلعه‌نویی و شاگردنش به آن چشم دوخته‌اند...

اما کو این همه باخت؟ می‌شود تمام تیم‌های بالای سر استقلال را در دو هفته باقیمانده بازنده تصور کرد و استقلال را هم برنده مقابل تراکتور و پرسپولیس و آنگاه آبی‌ها را در جایگاهی دید که کسب سهمیه را حقیقی جلوه کنند؟ کمی که هیچ، خیلی نشدنی و دور از انتظار است. آری، استقلال این روزها در سرزمین بعید قدم برمی‌دارد و در رویا‌های خود سهمیه آسیا را می‌بیند. استقلالی که در هفته بیست و هشتم به واسطه بردی که مقابل صبای درهم شکسته به چنگ آورد و متعاقبا سایپا نیز باخت تا دیگر در لیگ از این پایین‌ترشان نبینیم. استقلال لیگ چهاردهم جایی است میان همین رتبه ششمی که در اختیارش قرار دارد یا نهایت پنجم. این استقلال دیگر هفتم نمی‌شود تا کارنامه مردان تصمیم‌گیرنده‌اش سیاه‌تر باشد. ششمی یا پنجمی هم بد نیست!