حمیدرضا عرب | ورود به صحنه در سال انتخابات!

حساسیت مجلس به واگذاری استقلال و پرسپولیس و ممانعت با سپردن دو باشگاه به بخش خصوصی از این منظر تامل‌برانگیز است که نماینده‌های مردم به رغم تمام حساسیت‌هایی که اکنون به شیوه واگذاری دو باشگاه از خود نشان می‌دهند، هرگز در گذشته بر نحوه چگونگی درآمدزایی باشگاه‌ها حساس و دقیق نبوده‌اند. از آن ایام تا امروز که مجلس برخود واجب می‌داند جلوی خصوصی‌سازی را با ارائه طرحی دو فوریتی و لازم‌الاجرا بگیرد هرگز طرح و دستوری با این سرعت برای رسیدگی به اوضاع دو باشگاه به صحن مجلس کشیده نشده است. 135 نماینده مجلس برای جلوگیری از واگذاری استقلال و پرسپولیس امضا جمع کرده‌اند و به قول مقداد نجف‌نژاد تعداد مخالفان می‌توانست به 200 نفر هم برسد که این نشان از عزم راسخ بهارستان‌نشین‌ها در جلوگیری از واگذاری با شرایط فعلی دارد. بدون شک نماینده‌های مجلس خلأ‌هایی را در مسیر واگذاری دو باشگاه مشاهده می‌کنند که اکنون نمی‌خواهند سرخابی‌ها با مدیریت بخش خصوصی اداره شوند اما به دنبال ارائه طرح دوفوریتی این پرسش بزرگ به وجود آمد که چرا مجلس پیش‌تر نقش کلیدی خود را بر چگونگی اداره این دو باشگاه ایفا نکرد و کار به جایی رسید که استقلال و پرسپولیس با انبوهی از بدهی‌ها مواجه شدند؟!

مجلس اگر در گذشته زیان‌های عظیم مالی دو باشگاه را که ناشی از فقدان درآمدزایی بود، رصد و در راستای رفع آن اقدام می‌نمود اکنون شاید نیازی به واگذاری سرخابی‌ها نبود. سال‌ها است به واسطه همین کاستی‌ها، استقلال و پرسپولیس به سمتی سوق داده شده‌اند که از منابع مالی دولتی کمتر بهره ببرند. در سال‌های اخیر به مدیران این دو باشگاه امر می‌شد که خود درآمدزا باشند که این در نگاه اول تصمیم سازنده‌ای در راستای خودکفایی باشگاه‌ها بود اما هرگز در عمل راهی برای کسب سود و بودجه پیش روی مدیران این دو باشگاه قرار نگرفت. مجلس بارها به مدیران استقلال و پرسپولیس پشت کرد در حالی که اگر با نگاهی آینده‌نگرانه و در راستای ایجاد آرامش و ثبات در این دو باشگاه صداوسیما را موظف به پرداخت حق پخش می‌کرد اکنون بدهی انباشته در حساب دو باشگاه وجود نداشت. مجلس اکنون می‌کوشد روند واگذاری را کند و یا به کلی از کار بیندازد و کلیات طرح را تغییر و یا برای چند سال به تعویق بیندازد اما هرگز درباره اینکه با کدام دلایل حقوقی مانع از جلوگیری واگذاری می‌شود حرفی به میان نیاورده است. سه‌شنبه قرار است در صحن علنی مجلس درباره چرایی مخالفت نماینده‌ها نطق شود که بهتر است پیش از آنکه نماینده‌ها به ایراد سخنانی درباره چرایی مخالفت با طرح واگذاری بپردازند راه‌هایی برای ایجاد ثبات و مدیریت مطلوب‌تر این دو باشگاه در صحن علنی مطرح کنند تا این دو باشگاه که در وادی بلاتکلیفی گرفتار شده‌اند از وضعیت موجود رهایی یابند.

نه اینکه حالا در آستانه انتخابات مجلس شورای اسلامی، موضوع خصوصی‌سازی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس که در گذشته کمتر اهمیتی نزد نمایندگان نداشت، به محل اصلی بحث نمایندگان تبدیل شود تا جایی که 135 نماینده – که به قول نجف‌نژاد می‌توانست به 200 نفر هم برسد – از این فرصت تبلیغاتی بهره بگیرند و در مسیر خصوصی‌سازی خودی نشان بدهند تا این شائبه تقویت شود که آنها نه از روی دلسوزی برای سرخابی‌ها و هوادارانشان که بیشتر در راستای منافع خود و تبلیغ بیشتر وارد صحنه شده‌اند. به هرحال حتی اگر گروهی از نمایندگان هم با چنین سیاستی وارد شده‌اند، سایر اهالی بهارستان باید مراقب باشند و از فضای پیش آمده استفاده کنند تا تصمیماتی در مجلس اتخاذ شود که منجر به رشد و توسعه دو باشگاه پرطرفدار استقلال و پرسپولیس شود.