فرشاد کاس نژاد | چرا وزارت ورزش نگران و منتقد است؟

هر چه می‌شود، هر اتفاقی که رخ می‌دهد، هر مساله‌ای که طرح می‌شود، به جای آنکه فدراسیون فوتبال را در ماجرا ببینیم، به جای آنکه نقش رییس فدراسیون را احساس کنیم، پای وزارت ورزش وسط است، برای کمک به تیم ملی و حل مسائلی که تیم ملی فوتبال دارد.

وقتی بحث بلیت مسافرت تیم ملی مطرح می‌شود، وزارت ورزش دست به کار می‌شود، وقتی قرارداد کی‌روش به مساله تبدیل می‌شود، باز هم وزارت ورزش باید به ماجرا ورود کند و حل‌کننده مشکلات باشد، حتی در حالی که وزارت ورزش منتقد نحوه مدیریت فدراسیون بر کار کارلوس کی‌روش است. وقتی می‌خواهند اردویی برای تیم ملی برگزار کنند، باز هم چشم‌ها به سوی وزارت ورزش است تا کمکی برسد و مساله‌ای حل شود. حتی وقتی اتفاقاتی در لیگ برتر می‌افتد – مثل آنچه در تبریز و در روز آخر لیگ دیدیم – باز هم وزارت ورزش باید وارد شود، وزیر به تبریز برود و مساله را بررسی و حل کند.

اینجا یک سوال پررنگ‌تر از همیشه مطرح می‌شود: نقش فدراسیون فوتبال در حل مشکلات تیم ملی و حل مسائل فوتبال چیست؟

نکته عجیب این است که حل این مسائل آرام آرام انگار دارد به مسوولیت وزارت ورزش تبدیل می‌شود و دیگر برای فدراسیون فوتبال هم این به یک عادت تبدیل شده که وزارت ورزش نقش پدرانه‌ای ایفا کند.
تا جایی که بحث کمک‌ها مطرح است و بحث حمایت و پشتیبانی، هیچ کس از دخالت دولت در فوتبال حرف نمی‌زند اما اگر یک نظری مطرح شود و نقدی انجام شود، آنگاه سر و صداهای ما بلند است چرا که وزارت ورزش در کار فوتبال دخالت کرده است.

عجیب اینکه فدراسیون فوتبال انگار خوشحال است که همه مسائل خودساخته‌اش به این آسانی حل می‌شود و یکی هست که همیشه پیش‌تر از رسیدن هر مساله‌ای به بحران، بحران را برطرف می‌کند.

در این میان فدراسیون از خودش نمی‌پرسد که نقش خودش چیست و در حل این مسائل چه مسوولیتی دارد. قرارداد کی‌روش را می‌سپارد به وزارت ورزش و کنار می‌کشد، مسائل تیم ملی را می‌سپارد و کنار می‌کشد و این کنار نشستن‌ها یک دلیل دارد، اینکه مسوولیت مالی این مسائل نیز برعهده وزارت ورزش و جوانان باشد.

آیا این شیوه مدیریت فوتبال به جایی می‌رسد؟ آیا با این روش‌ها می‌توان همیشه یک سیستم را اداره کرد؟ وزارت ورزش از همین منظر شاید منتقد و نگران است.