حمیدرضا عرب | واگذاری سرخابی‌ها به سبک واگذاری سپاهان

هیچ علاقه‌ای از جانب افکار عمومی به ورود خریدارانی که اهلیت‌شان مورد تایید قرار نگرفته به عرصه تیمداری نیست. دولت اما پیش از آنکه به فروش این دو باشگاه رسمیت می‌داد باید اهلیت افراد را تشخیص می‌داد و بعد اقدام به برگزاری مزایده رسمی می‌کرد. آن افرادی که آگاهانه و آینده‌نگرانه دو خریدار پرسپولیس را از مزایده کنار زدند بی‌شک قبل از برگزاری مزایده می‌توانستند دو شرکت را فاقد اعتبار کافی اعلام کنند تا نیازی به برگزاری چهار مرحله مزایده نباشد اما بی‌جهت چند ماه طرح واگذاری به درازا کشید و آخر همانطور که پیش‌بینی می‌شد، به نقطه اول بازگشت. وقتی پوشیده نیست که صاحب یکی از شرکت‌های خواهان پرسپولیس بدهی عظیمی به نظام بانکی کشور دارد، اساسا چرا باید با ورود این شرکت و صاحبش به مزایده موافقت شود؟ دیگر شرکت خواهان پرسپولیس هم آنقدر مورد اعتماد نبود که دولت پرسپولیس را دو دستی تقدیمش کند اما بی‌دلیل این شرکت را هم در مزایده چهارم شرکت دادند. حس بی‌اعتمادی دولت و نهادهای بالادستی به ماهیت خریداران در واقع نتیجه ابهام‌هایی است که در مواجهه با آینده این تیم‌ها در ذهن تصمیم‌گیرند‌گان شکل می‌گیرد. از سویی دولت می‌داند که استقلال و پرسپولیس سرمایه‌های عظیم انسانی وسیعی در کشور محسوب می‌شوند که لازم است طیفی با افکار ذهنی همسو و مشخص این حجم عظیم را تحت کنترل خود قرار بدهد. چندی پیش وقتی سوال شد که چرا دولت باشگاه‌هایی نظیر سپاهان را در مزایده قرار نمی‌دهد پاسخ داده شد که این باشگاه مدت‌ها است
خصوصی شده.
حال این سوال به وجود می‌آید که با کدام مزایده سپاهان واگذار شده است؟ سپاهان را بی‌آنکه مزایده‌ای انجام شود به یکی از شرکت‌های زیرمجموعه شرکت فولاد داده‌اند و استقلال و پرسپولیس را هم می‌شود با طی همین فرآیند به شرکت‌های خصوصی – دولتی واگذار کرد. برای حل این مساله دولت می‌تواند همان ابتکاری را که برای تیم‌های اصفهانی به کار گرفت در استقلال و پرسپولیس هم تکرار کند و با ثبت شرکت‌هایی که زیرمجموعه همین کارخانه‌های عظیم هستند استقلال و پرسپولیس را هم به بخش خصوصی – دولتی بدهد تا این سردرگمی به پایان برسد. اقدامی که پیش‌تر انجام شده بود اما مشخص نیست که اکنون چرا این همه سردرگمی ایجاد شده و متولیان از یاد برده‌اند که همین سپاهان چگونه توانست به بخش خصوصی – دولتی واگذار شود و هیچ مزایده‌ای هم برگزار نشود.
نکته این است که اگر قرار نیست خصوصی‌سازی واقعی انجام شود و قرار نیست فوتبال به یک بازار آزاد واقعی تبدیل شود و اگر قرار است تیم‌های صنعتی همچنان به اصطلاح «خصوصی» اداره شوند، چرا استقلال و پرسپولیس و تیم‌های پرطرفدار دیگر از این امکانات (امکاناتی که در واقع دولتی است) بهره‌مند نباشند؟