سعيد زاهديان | تبریز در انتظار جشن باشکوه

قهرمانی تراکتورسازی در لیگ برتر اتفاق ویژه‌ای است؛ بالا رفتن جام در تبریز از این جهت می‌تواند اتفاق فرخنده‌ای باشد که تراکتور و هوادارانش در لیگ امسال باشکوه‌تر از بقیه تیم‌های مدعی بوده‌اند. تراکتورسازی به نسبت سایر مدعیان قهرمانی، از یک امتیاز خاص برخوردار است که تبریزی‌ها را متفاوت از بقیه کرده است؛ تماشاگر پرشور و باشکوه.
تراکتور به پشتوانه هواداران پرشورش امسال توانسته تا آستانه قهرمانی پیش برود و حالا هواداران این تیم بعد از یک فصل حضور در ورزشگاه‌ها - فرقی هم برایشان نمی‌کند تبریز یا هر جای دیگر ایران - بی‌صبرانه روز باشکوه قهرمانی و جام گرفتن را انتظار می‌کشند تا جشنی بزرگ و باشکوه برپا کنند.
مردم تبریز سال‌هاست که چنین رویایی دارند؛ آنها ابتدا عزم خود را برای صعود به لیگ برتر جزم کردند و همین شور و حرارتی که هر هفته روی سکوهای ورزشگاه یادگار امام (ره) می‌بینیم، مسیر را برای آنها هموار کرد تا صعود قاطعانه‌ای به لیگ برتر داشته باشند. تبریزی‌ها برای صعود به لیگ برتر سال‌ها تلاش کردند. آنها برخلاف برخی شهرها که به حاضری‌خوری عادت دارند و یک‌شبه صاحب تیم لیگ برتری شدند؛ زحمت کشیدند، تلاش کردند و سرانجام تیم ریشه‌دار و باسابقه خود را به لیگ برتر رساندند. هدف بعدی تبریزی‌ها، بین‌المللی شدن تراکتور و هواداران این تیم بود. سیاست تلاش و کوشش در کنار حمایت ادامه پیدا کرد تا تراکتورسازی آسیایی شد و تبریزی‌ها شکوه خود را به رخ تیم‌های حاضر در لیگ قهرمانان آسیا کشاندند و از آن روز به بعد به‌عنوان یکی از نمایندگان قدرتمند ایران در آسیا شناخته شدند. حالا تراکتور آسیایی، رویای قهرمانی لیگ ایران را در سر دارد و تا آستانه این موفقیت بزرگ پیش رفته و دو هفته مانده به پایان لیگ، صدرنشین لیگ برتر است.
داستان تراکتور شبیه دونده دوی ماراتنی است که مسیر را با تمام توان دویده و به 100 متر پایانی رسیده و اگر اندک مسافت باقی‌مانده را با همان انرژی و تلاش پشت سر بگذارد، در نقش یک قهرمان از خط پایان عبور خواهد کرد.
تراکتور اما این روزها از درون خود بیشتر لطمه می‌خورد؛ آنها که مسیر صعب‌العبور لیگ را با هر مشقتی پشت سر گذاشته و به پیچ‌های آخر - به عبارتی دو پیچ سخت آخر - رسیده‌اند، به یکباره با حاشیه‌هایی مواجه شده‌اند که زاییده و ساخته خودشان است و اگر به درستی مدیریت نشود، هیولای حاشیه‌ها تمام تلاش‌ها و زحمات صورت گرفته در طول این سال‌ها را یک‌شبه خواهد بلعید تا رویای هواداران تبریزی به حسرتی بزرگ تبدیل شود.
در چنین شرایطی، مدیریت حاشیه‌ها لازم است. تا الان بازیکنان نقش خود را به درستی ایفا کرده و تیم را به صدر جدول رسانده‌اند. هواداران در سرما و گرما، در برف و باران حامی تیم بوده و هر آنچه باید انجام می‌شد را انجام داده‌اند؛ و حالا مدیریت تیم باید نقش خود را به درستی ایفا کند و سر بزنگاه ظاهر شود و به مقابله با حاشیه‌ها برخیزد. اگر مدیریت درستی اعمال شود، بی‌تردید می‌توان تراکتورسازی تبریز و هوادارانش را قهرمان شایسته لیگ برتر نام نهاد.
تراکتور باید بازی با گسترش و حاشیه‌هایش را فراموش کند؛ آنها دو فینال سخت اما جذاب و نفسگیر پیش رو دارند. ابتدا مقابل استقلال در تهران که شاید جذاب‌ترین بازی فصل باشد و از حالا می‌توان پیش‌بینی کرد که سکوهای ورزشگاه آزادی علی‌رغم میزبانی استقلال، به تسخیر تبریزی‌هایی درآید که با پرچم‌های قرمز راهی تهران شده‌اند - یا ساکن تهران هستند و کرکره مغازه‌ها را پایین می‌کشند و به آزادی سرازیر می‌شوند - تا فینال اول را ببرند و بالای سر بردن جام در تبریز را سهل و آسان کنند.
اما فینال آخر؛ تراکتورسازی تبریز - نفت تهران؛ مسابقه‌ای دیدنی که سوای تمام هیجانات و حساسیت‌هایش، تقابل دو تیم خوب و باکلاس فوتبال ایران در حضور 80 هزار تماشاگر پرشور است.
همه این اتفاقات تا الان امکانپذیر است؛ از بردن استقلال در تهران تا شکست نفت در تبریز و بالای سر بردن جام و جشن باشکوه، به شرطی که مدیریت درستی اعمال شود. قهرمانی تراکتور و هوادارانش، برای همه اتفاقی فرخنده و زیباست؛ آنها به نماد هواداری واقعی در فوتبال ایران تبدیل شده‌اند و این حمایت‌های چندساله، مستحق کسب قهرمانی و در آغوش کشیدن جام هست. این گوی و این میدان؛ حالا باید مدیریت باشگاه، بازی بیرونی را به نفع تراکتور تمام کند و کنار بازیکنان، مربیان و هوادارانی که وظایف خود را به درستی انجام داده‌اند، وظیفه خود را به بهترین شکل ممکن انجام دهد و در این جشن باشکوه سهیم و شریک باشد.