سعید آقایی | بی پروایی در دستگاه ورزش، از حرف تا عمل

وزیر ورزش و جوانان را به عنوان یکی از صریح ترین وزرای کابینه دولت یازدهم می شناسیم. استادی دانشگاهی که سال های سال بود از عرصه ورزش به کنج علم و دانشگاه خزیده بود اما در جریان بازی مارپله وار مجلس در کارزار انتخاب وزیر ورزش کابینه، ناگهان ردای وزارت را بر تن خود دوخته دید تا بدون مقدمه بعد از سال ها سلامی دوباره به عرصه ورزش بدهد.
 دکتر گودرزی بدون مقدمه وارد اتمسفر گرگ و میش این روزهای ورزش شد اما هرگز اسیر مناسبات بی قاعده و لابیرنت های تو در توی عرصه ورزش نشد و همان مسیری را انتخاب کرد که پیش از این در سر کلاس های درس از او دیده بودیم. استاد دانشگاهی جسور و بی پروا که بدون واهمه هر آنچه در دلش هست را بر زبان می آورد و برای مصلحت و یا خوشایند این یا آن حاضر نیست واقعیت را پیش پای مصلحت ذبح کند یا تن به موج سواری روی افکار عمومی بدهد. او یک مرد صریح اللهجه است، صریح تر از باقی وزرای بی پروای کابینه دکتر روحانی. حتی صریح تر از مهندس زنگنه وزیر نفت که در صحن مجلس در جلسه رای اعتماد به مخالفان سرسختش گفت در جیبش را بسته و کفش آهنی به پا کرده.
 صریح تر از دکتر هاشمی قاضی زاده وزیر بهداشت که صراحتا از وجود پالم در لبنیات وطنی خبر داد و یا حتی صریح تر از دکتر فرجی دانا وزیر سابق وزارت علوم که پرونده بورسیه های غیرقانونی دولت قبل را افشا کرد تا مجلس به‌واسطه این حقیقت گویی او را استیضاح کند. گودرزی حتی از علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد هم صریح تر است که بارها تاکید کرده با کارت زرد مجلس، سیاست های آوانگاردش در مجموعه فرهنگ کشور را تغییر نمی دهد. گودرزی اما یک قدم هم از جنتی جلوتر رفته و گفته که نه از کارت زرد مجلس می هراسد و نه از کارت قرمز. این همه جسارت و بی پروایی برای وزیری که در اتمسفر وهم آلود و تب زده ورزش نفس می کشد و مدیریت می کند، یک پوئن بزرگ و مبالغه آمیز است و آبشخور آن را باید در کلاس های درس استاد جستجو کرد. همان جایی که شاگردانش می گویند از انتقادهای تند و تیز از سیاست های غلط حاکم بر مناسبات مدیریتی کشور در همه حوزه ها ابایی ندارد.
در دوره ای که مصلحت اندیشی و محافظه کاری بدل به فضیلت شده و تزویر و ریا اصول مدیریتی به شمار می رود، دکتر گودرزی همه این قواعد را بر هم زده و بی پروایی را پیشه کرده. وزیری که برخلاف سایر وزرای قبلی ورزش، شعار نمی دهد و در دام پوپولیست سطحی و پروپاگاندای مشمئزکننده نمی افتد. وزیری که برخلاف آب شنا می کند و درست در زمانی که همه ذوب در کارلوس کی روش هستند، علیه سرمربی پرتغالی جبهه می گیرد و نقاط منفی کارنامه این مستشار خارجی را آگراندیسمان می کند. یا وقتی مجموعه دو باشگاه پرطرفدار پایتخت از مدیرعامل گرفته تا مربی و بازیکن و حتی لیدر و هوادار علیه او جبهه می گیرند، پای اصولش می ایستد و از مواضع خود مبنی بر خصوصی سازی دو باشگاه سر سوزنی عقب نشینی نمی کند و در واکنش به اشک تمساح طرف مقابل، لیست دریافتی های آنها را منتشر می کند تا همه بدانند آنهایی که ادعا می کنند به نان شب محتاجند، قرارداد میلیاردی بسته اند و تازه برخی ها بیش از مبلغ قراردادشان یعنی 120 درصد پول گرفته اند! وزیر ورزش البته نه در حرف بلکه در عمل نیز به این قاعده پایبند است. آنجا که وقتی رحیمی مدیرعامل وقت پرسپولیس از ترس و واهمه اش از اطرافیان سرمربی وقت پرسپولیس با او دردل می کند، به رحیمی دستور می دهد که دو نفری و بدون تیم محافظ و همراه به تمرین پرسپولیس بروند تا ببیند رحیمی از چه کسی می ترسد!
این همه صراحت و بی پروایی از سوی اول شخص ورزش مملکت قابل تحسین است اما وزیر ورزش گاه در این مسیر زیاده روی می کند و به ورطه افراط می غلتد. آنچه دکتر گودرزی در نشست صمیمانه با مربیان و پیشکسوتان فوتبال مطرح کرده، واقعیتی انکارناپذیر است. آنجا که از جابجایی کارفرما و کارگر در فوتبال می گوید یا تاکید می کند افول اخلاق، لمپنیزم و پول بی حساب مهمترین مشکلات فوتبال است و یا اینکه از تحقیر ما توسط یک بیگانه پرده برمی دارد. بله، تمامی این انتقادات به فوتبال و البته کارلوس کی روش وارد است اما وزیر برای مطرح کردن این انتقادات نیازی به این همه خشونت و این زبان آخته نیست. رفتار کارلوس کی روش جای نقد دارد و البته رفتار سوء مدیریت فوتبال به آن دامن زده و به کی روش اجازه داده تا به قول وزیر از کارگری به کارفرمایی تغییر موقعیت بدهد اما از وزیر انتظار می رود به جای این همه تاخت و تاز علیه وجهه کی روش، نیشتری هم به مدیریت فوتبال بزند. مدیریتی که نماینده آن یعنی اسدی در این جلسه حاضر بود و البته در این سوءمدیریت نقش دارد. هر چند که تازه وارد باشد. این خواسته همه از وزیر است. اینکه بی پروایی سخن را در عمل جاری کند تا فوتبال نفسی تازه کند.