سیامک رحمانی | چرا زیر میز بازی می‌زنید آقای وزیر؟

این که وزیر ورزش ایران در جمع مربیان فوتبال از سرمربی تیم‌ملی انتقاد می‌کند حاوی هیچ پیام دیگری جز اغتشاش نیست. اغتشاشی که مدت‌هاست باعث درگیری فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش شده و همینطور اغتشاشی که ظاهرا در تفکر وزیر به چشم می‌خورد. این که وزیر ورزش به جای تلاش برای آرام کردن فضای ورزش و فوتبال چرا باید با هر صحبتش زمینه‌ساز جنجالی تازه شود البته سوالی کشدار است و مدت‌هاست پاسخی برای آن پیدا نشده. اما غیرمنطقی بودن انتقادات و اعتراضات دائمی وزیر و این که شخص آقای گودرزی از این همه التهاب چه حاصلی را جستجو می‌کنند موضوعی نیست که بتوان نادیده گرفت. بزرگترین امتیاز محمود گودرزی که به عنوان سومین گزینه رییس جمهور -و چه بسا از سر ناچاری و به خاطر کژتابی مجلس با گزینه‌های پیشنهادی- به ساختمان سئول راه پیدا کردند، اهلیت ایشان و آشنایی‌شان با فضای ورزش بود. انتظار این بود که اقای گودرزی به خاطر همه قرابتی که با ورزشی‌ها و مسائل‌شان دارند بتوانند ارتباطات سریعتر و تمیزتری با همه برقرار کنند و موانع را راحت‌تر پشت سر بگذارند. اما بیش از یک سال حضور ایشان در ردای وزارت نشان می‌دهد که نباید به این امتیاز چشم داشت. فقط یک نگاه به صحبت‌های آقای وزیر درباره وضعیت فوتبال و تیم ملی گویای نکات بسیاری است. این که وزیر هم مثل بسیاری از منتقدان بدون توجه به زیرساخت‌های فوتبال و بدون در نظر گرفتن شرایط داخلی، از نتایج به دست آمده در جام‌جهانی انتقاد می‌کنند مطلقا نشانی از روشن‌بینی و فرزانگی ندارد. آقای وزیر اگر نمی‌دانند در سال‌های گذشته و همین حالا بر فوتبال ما چه گذشته و چه می‌گذرد، اگر از نتایج باشگاهی ما در سطح آسیا بی‌خبرند و از سطح فنی بازیکنان ما چیزی نشنیده‌اند و چنین مسائلی را عنوان می‌کنند که جای تاسف است، اما اگر می‌دانند و اینگونه صحبت می‌کنند باید به دلسوز بودن ایشان و خیرخواهی‌شان شک کرد! آقای وزیر به جایگاه تیم ملی در رنکینگ فیفا اشاره می‌کنند و ایرادات را متوجه سرمربی تیم ملی می‌دانند بدون این که بخواهند توجه کنند که فوتبال ایران چه بنیه‌ای دارد و جمع بزرگی از مربیان که مهمان ایشان بودند چه نقشی در رشد یا درماندگی فوتبال ایران دارند. 

قابل نقدترین بخش صحبت‌های وزیر جایی است که محبوبیت کی‌روش و حمایت مردم از او را نقطه ضغف سرمربی تیم ملی می‌داند. کی‌روش مربی پرایرادی است و مثل هر مربی دیگری نقدهای بسیاری به عملکرد و به ویژه شخصیت او وارد است، اما اگر کی‌روش یک امتیاز بزرگ داشته باشد اقبالی است که امروز پشت سر اوست. این که مردم از تیم ملی حمایت می‌کنند یک سرمایه حسرت‌برانگیز است که هر مربی، هر فدراسیون و هر دستگاه ورزشی در دنیا برای فوتبال و تیم‌ملی‌اش آرزو می‌کند. امروز اگر مربی دیگری بیاوریم باید ماه‌ها وقت و میلیاردها تومان پول صرف کنیم تا شاید، شاید بتوانیم نظر مثبت مردم را که صاحبان اصلی تیم ملی هستند برای آن جلب کنیم. این که چون فکر می‌کنیم سرمربی ما بیش از حد مقتدر است و چون گمان می‌کنیم بخشی از این اقتدار ناشی از محبوبیت ملی اوست پس باید این محبوبیت را به چالش کشید، از رفتارهای منحصر به فردی است که بعید است از هیچ مدیر منصف و دوراندیشی سر بزند.

وزیر ورزش ایران که در هفته‌های گذشته همه پتانسیل و امکانات‌اش را خرج این کرده که سرمربی قابل اعتماد تیم‌ملی را نگه دارد و مانع از اعتراضات هواداران در سراسر کشور شود، امروز به راحتی موضعی کاملا متفاوت اتخاذ می‌کند و به کلی زیر میز بازی می‌زند. مخالفت با کی‌روش، انتقاد از فدراسیون، یا آنچه آقای وزیر اسمش را مبارزه با فساد می‌گذارد همه در فضایی آرام و منطقی می‌تواند نتیجه بدهد و موجه باشد. اما با شیوه‌ای که محمود گودرزی در پیش گرفته، انگار به هیچ صراطی مستقیم نیست. آقای وزیر ممکن است دو خط توضیح بدهید که بالاخره چی توی ذهن‌تان می‌گذرد؟