شهراد باغستانی | ماشیـن آلمـانی بدون پــدال گــاز!

شب گذشته در استادیوم نیوکمپ تلخ‌ترین اتفاقات ممکن برای بایرنی‌ها رخ داد. پس از مصدومیت‌های متوالی و سرانجام از دست دادن ریبری، روبن و آلابا، گواردیولا مجبور شد بدون سه ستاره‌ی گریزپا تیمش را برابر تیمی روانه میدان کند که خودش در اوج‌گیری آن نقش ویژه‌ای داشت.

پیش از بازی هم می‌شد حدس زد که بارسا در نیوکمپ با استفاده از امتیاز میزبانی بایرن را در نیمه زمین خودش تا جایی که می‌تواند حبس کند و با به‌ثمر رساندن حداکثر گل خیالش را بابت دیدار برگشت راحت کند. مهار مسی کار هر بازیکنی نبود و ستاره آرژانتینی هم در بهترین شرایط توانست با نبوغش بازی را برای میزبان درآورد، اما مشکل بایرن مهار لئو مسی نبود و آن‌ها می‌دانستند 90 دقیقه تمام نمی‌شود راه نفوذ او به دروازه را بست، بلکه ایراد را باید در جایی جستجو کرد که این فصل یکی از نقاط قوت باواریایی‌ها بوده است.

30 گل در 10 بازی، عملکرد فوق‌العاده‌ی خط حمله بایرن مونیخ در فصل جاری لیگ قهرمانان اروپا را نشان می‌دهد، اما آیا پپ ابزار لازم برای درخشش مجدد خط حمله‌ی تیمش را داشت؟

پس از اینکه ریبری و روبن با مصدومیت‌های متعدد از ترکیب بایرن دور ماندند، به مرور تیم آلمانی به بدون "روبری" بازی کردن را یاد گرفت. در دیدارهای مختلف با حرکات تیمی و پرس شدیدِ حریفان کمبود عنصری به نامِ "سـرعـت" را جبران کردند. در دیدارهای گذشته نیازی نبود بایرن به آن صورت از سرعت گوش‌های راست و چپش استفاده کند، چون مالکیت توپ و میدان و البته فشارِ بازی بر روی دروازه‌ی تیم مقابل بود، نه شاگردان پپ.

پس از شکست غیرمنتظره از پورتو در دیدار رفت بسیاری کار بایرن را تمام‌شده دانستند، چون آن‌ها ستاره‌های فرانسوی و هلندی‌شان را از دست داده بودند و همانند همیشه حملات‌شان زهردار نبود، اما دیدار برگشت نشان داد که بایرن یک "تیم" است که می‌تواند به هر روشی گلزنی کند، سانتر، حرکات ترکیبی حوالی محوطه جریمه، ضربه ایستگاهی و ...

آن‌ها به هر نوعی که فکر کنید بر روی دروازه‌ی حریف پرتغالی موقعیت ایجاد کردند و به نوعی توانستند حریفشان را خرد کنند، ولی بارسا در نیوکمپ آن تیمی نبود که بایرن بتواند بازی را در پشت محوطه‌ی جریمه‌اش دنبال کند.

مهم‌ترین فاکتور برای دیدارهای حذفی برابر تیمی که از لحاظ قدرت تهاجمی نمی‌توان با آن مقابله کرد، استفاده از حربه‌ی ضدحمله به‌وسیله‌ی گوش‌های کناری سرعتی و البته تکنیکی است، کاری که فصل گذشته رئال به‌خصوص در دیدار برگشت در آلیانتس‌آرنا انجام داد و توانست پیروزی قاطع و عجیبی در مونیخ کسب کند.

ولی بایرن با وجود اینکه همانند تیم‌هایی نظیر بارسا و رئال به ستاره‌هایی نظیر مسی و رونالدو وابسته نیست به یک‌باره تمامی عنصرهای سرعتی و مشابه‌اش را از دست داد تا عملاً برای استفاده از این تاکتیک خلع سلاح شود.

بایرنی‌ها خیال می‌کردند که در صورت کسب هر نتیجه‌ای با خط حمله‌ی پرقدرت‌شان می‌توانند حداقل یک بار دروازه‌ی آبی‌اناری‌ها را باز کنند، اما با کدام سرعت در ضدحملات؟

توماس مولر که در کارهای ترکیبی و البته تخریب خط دفاع حریفان تبحر دارد، در ضدحملات بسیار کندتر از بازیکنانی نظیر روبن و ریبری است. به‌همین ترتیب ماریو گوتسه که او هم نمی‌توانست یک‌تنه خط دفاع حریف را به‌هم بریزد و تیمش را از مهلکه نجات دهد.

پپ حتی در میدان نیوکمپ جرأت ریسک کردن به خودش نداد تا از تنها عنصر سرعتی روی نیمکت که البته فاقد تجربه لازم بود استفاده کند. شاید حضور میچل وایزر می‌توانست خط دفاعی بارسا را غافلگیر و سردرگم کند، اما سرمربی اسپانیایی بایرن اصرار به نگه داشتن تمامی هافبک‌های میانی تیمش برای بستن راه‌های نفوذ و خوردن حداقل گل داشت. او در نهایت به این خواسته هم نرسید تا چوبِ ترسش را بخورد.

می‌توان کل تیم بایرن در بازی دیشب برابر بارسلونا را به یک ماشین آلمانی تشبیه کرد که همیشه خوب کار می‌کند، ولی این بار پدال گازی برای راه رفتنش تعبیه نشده بود!