وصال روحانی | بهره‌های تضاد فعلی فقط به کی‌روش می‌رسد

وزیر ورزش چهارشنبه گذشته در دیدار با پیشکسوتان فوتبال در اظهاراتی سنجیده و درست، از دغدغه‌های خود در این ورزش گفت. وی در مهمترین بخش اظهارات خود برخی مربیان خارجی را افرادی خواند که به سبب کنترل نشدن درست شرایط موجود توسط نهاد مربوطه (فدراسیون) به جای اینکه کارمند ما باشند، تبدیل به کارفرمای ما شده‌اند. گودرزی هشدار داد که لمپنیزم فقط آن نیست که ما به طور سنتی و براساس نشانه‌‌های قدیمی ‌آن می‌شناسیم و لمپنیزم وارداتی و مجهز به کراوات هم داریم و خطاب به یکی از کارشناسان موسپید این ورزش که گفته بود حمایتش از آن طیف از مربیان خارجی به خاطر ترس او از بازگشت لمپن‌ها به صحنه فوتبال است گفت: «پس با این حساب همگی باید از ترس مرگ خودکشی کنیم.»

وزیر ورزش فردای آن روز گفت منظورش لزوما کارلوس کی‌روش نبوده اما وی در انتقادات قبلی خود از سرمربی پرتغالی تیم ملی نیز همین آدرس‌های روشن را داده و شکی باقی نگذاشته بود که هدف صحبت‌های او کی‌روش است و اگر بعد از گفتن حقایق مجبور است قدری آن را تعدیل کند، به این سبب است که نمی‌خواهد تنش‌های احتمالی به تیم‌ ملی لطمه بزند، در غیر این صورت چگونه می‌توان شک کرد که دغدغه‌های گودرزی نگرانی‌های هر کسی هست که مثل وی دلش به حال این ورزش می‌سوزد. اینکه قریب به 40 سال است که در مرحله نهایی جام‌های جهانی همان نتایج همیشگی را می‌گیریم (معمولا یک تساوی و 2 شکست) و در همان مرحله گروهی حذف می‌شویم و در نتیجه پرداخت ارقامی نجومی برای مربی خارجی نامداری که چیزی بیش از این را به ما نمی‌بخشد طریق عقل نیست، حرف هزاران هزار دوستدار راستین فوتبال است و گودرزی از این بابت سزاوار تمجید است و لزوم هم بر تلطیف حرف‌هایش نیست زیرا واقعیت همیشه گزنده و تلخ است و آنهایی که ایرادی دارند، طبعا از شنیدنش ناراحت می‌شوند. صرفنظر از ایرادات بزرگ علی کفاشیان در گرداندن ورزشی که واقعا تخصص او نیست (به صلاحیت‌های این مرد سالم و مدیر صادق در سایر ورزش‌ها بیش از فوتبال نیاز است) بحث تفاوت در گفتار و کردار سران و روش در مساله کی‌روش هم، ابهام‌ساز و اسباب تعجب است. در حالی که هشدارهای جدید گودرزی خبر از لزوم بازنگری در کل ساختارهای فوتبال منجمله تصحیح جایگاه سرمربی تیم ملی را می‌دهد، شاهدیم که نهاد متبوع وی در مذاکرات اخیر فدراسیون با کی‌روش در مورد ابقا یا رفتن وی نقشی سرنوشت‌ساز را ایفا کرد و در حالی که سمت و سوی مذاکرات کفاشیان و کی‌روش به جانب جدایی رفته و کار عملا تمام شده بود، حضور نماینده ویژه وزارت ورزش و صلاحدیدهای وی این سمت و سو را به سوی تجدید همکاری برگرداند و با تغییری آشکار در روند قبلی موجب ابقای کی‌روش شد.

نمی‌توان پذیرفت که حضور این طرز تفکر در مذاکرات بدون تایید گودرزی بوده باشد و از قول آن نماینده هم شنیدیم که رویکرد دولت به حفظ کی‌روش است و در نتیجه این سوال پیش می‌آید که آیا در وزارتخانه دو نوع تفکر درباره سرمربی تیم ملی فوتبال وجود دارد و برخی مثل گودرزی (و همچون اسدی دبیر فدراسیون فوتبال) روال فعلی را مفید نمی‌دانند و گروهی دیگر معتقد به حفظ کی‌روش‌اند و یا خط کلی وزارتخانه حفظ کی‌روش به شرط تغییر رفتار وی است.

اگر حالت دوم در کار باشد باید تذکر داد که کی‌روش براساس جنس افکار و نوع نگاهش قابل تغییر نیست و برخوردش با مربیان داخلی همانی است که دیده‌ایم و چون سران فدراسیون در قبال او شل گرفته و اصولا قاطعیتی ندارند، طبق تعبیر صحیح وزیر ورزش متاسفانه به کارفرمای ما تبدیل شده و در نتیجه حفظ وی در عین تغییر رفتار او یا غیرممکن است و یا با مدیران فعلی فوتبال غیرقابل انجام است. با این اوصاف قبل از اینکه در پی تغییر و ترمیم رفتار کی‌روش باشیم، ابتدا باید به یک اجماع در مورد فوتبال ملی‌مان برسیم و به وضوح بگوییم که چه می‌خواهیم و چه چیزی را نمی‌خواهیم و به صراحت به آن عمل کنیم.

در غیر این صورت سیاست‌های دوگانه فعلی یعنی تاکید بر حفظ کی‌روش و در عین حال انتقادات کلامی – درست و اصولی – از وی همچنان ادامه خواهد یافت و این روال «نه زنگی زنگی، نه رومی رومی» بهترین بهانه در دست کی‌روش است تا شکست‌های احتمالی بعدی تیم ملی تحت هدایت خودش را به این فضای متضاد نسبت بدهد و مدعی شود که نه مغلوب اندیشه و قوای برتر حریفان و ضعف تدابیر خودش، بلکه اسیر شرایط درونی ورزش ایران شده و خودش را قربانی این ماجراها توصیف کند و نه طراح روش‌هایی که در میدان مسابقاتی بزرگ همچون جام جهانی 2014 و جام ملت‌های آسیا 2015 هم جواب نداد و موجب شکست تیم ملی شد