زهرا اسدی | کریم باقری، فراتر از یک دستیار

برای نوشتن از کریم باقری چه نیاز به بهانه که او خود بهترین بهانه است برای نوشتن، بهترین نمونه از یک پرسپولیسی. یک حامی همیشگی که پرسپولیس «نه» را هرگز از زبانش نشنید. نمونه‌اش همین آخرین بار که تا دعوت پرسپولیسی‌ها را شنید، دلخوری‌ها را کنار گذاشت و برگشت. بی‌آنکه از پولی که حقش بود و ندادند، حرفی بزند. حتی نپرسید که چندمین صندلی از نیمکت را برایش نشان کرده‌اند.  از او سکوت بود و شایعه‌ها لحظه‌ای آرامَش نگذاشتند. همان‌هایی که می‌گفتند باشگاه به برانکو تحمیلش کرده تا از زبان او خواسته‌های خود را به کرسی بنشاند. گفتند پروفسور اصلا به حساب نمی‌آوردش. گفتند ستون پنجم باشگاه است و آخرین دستیار برانکو که هیچ یک از کروات‌ها حرفش را نمی‌خرند. مثل همین الان که چُو انداخته‌اند در کادر فنی فصل پیش‌رو جایی برایش نیست.

کریم باقری را اما سرمربی کروات پرسپولیس جور دیگری به ما معرفی می‌کند؛ در قامت دستیار شماره یک خود. به جای آندره پانادیچ که شایعه‌های خستگی‌ناپذیر او را همه‌کاره تیم برانکو می‌خواندند. پروفسور اما گوشش به این شایعه‌ها بدهکار نبود و تنها آنچه را که باید، می‌شنید. آنچه را که خود می‌خواست. درست مثل کریم باقری که آقای سرمربی روز اول اینطور به بازیکنان معرفی‌اش کرده بود: «همانطور که به من احترام می‌گذارید، باید به دستیارانم هم احترام بگذارید. مخصوصا به کریم باقری. حرف او، حرف من است و هیچ فرقی نمی‌کند که من کنار تیم باشم یا او. پس روی حرفش حرف نمی‌زنید وگرنه انگار به خود من توهین کرده‌اید.»

از همان روز، کریم باقری شد دستیار اول برانکو و با تسلط هر دوی آنها به زبان‌های انگلیسی و آلمانی، نیازی نبود که یک نفر سوم بشود واسطه همکاری‌شان. برانکو هر روز، ساعت‌ها می‌نشست پای حرف‌های تنها دستیار ایرانی‌اش تا از پرسپولیس بیشتر بداند و بازیکنان این تیم را بشناسد. بازیکنانی که از کریم باقری شاید بیش از خود ایوانکوویچ حساب می‌بردند و البته آقاکریم هم برای برخورد با آنها نیازی به اجازه سرمربی نداشت؛ چه پای مسائل انضباطی در میان بود و چه فنی.

تنها موردی که باقری دخالتی در آن نداشت، طراحی تمرین‌ها بود که مسوولیتش را آندره پانادیچ به دوش می‌کشید. در اجرای برنامه‌های تمرینی اما هر دو به یک اندازه سهم داشتند. وظایف پانادیچ که شایعه‌های حراف دستیار اول لقبش داده بودند، در همان طراحی و اجرای تمرین‌ها خلاصه می‌شد و گزارش‌های هر روزه‌ای که از شرایط فنی تیم و بازیکنان برای سرمربی می‌نوشت.

موقع نوشتن لیست اما این کریم باقری بود که برنکو او را فرا می‌خواند تا برای انتخاب‌هایش تاییدیه بگیرد. از دستیاری که می‌گفتند تحمیلی است، که «مربی بودن» را نیاموخته و حتی از اجرای یک تمرین ساده هم عاجز است و پروفسور کروات بیش از همه به او اعتماد کرده بود. آنقدر که پیش از شنیدن نظر کریم باقری، برای هیچ بازیکنی تصمیم نگرفت و هرگز ندیدیم لیستش را بدون هماهنگی و تایید او اعلام کند. به قول خودش: «کریم با شناختی که از پرسپولیس و بازیکنانش دارد، به من کمک می‌کند که کمتر اشتباه کنم.»

و بعد از آبروریزی خانزاده در قطر وقتی پای حرف‌های برانکو نشستیم، در تمجید از کریم باقری می‌گفت: «او فوق‌العاده است و باید اعتراف کنم که در این مدت بیشتر از هر کسی به من کمک کرده. کریم باقری بر خلاف آنچه شما از شخصیتش برداشت می‌کنید، اصلا بی‌تفاوت و گوشه‌گیر نیست. ساکت است اما گوشه‌گیر نیست. ما هر روز ساعت‌ها با هم حرف می‌زنیم و او پرسپولیس و بازیکنان و فوتبال ایران را از همه زوایا به من می‌شناساند. همیشه به من مشورت می‌دهد. چه در مسائل فنی و چه انضباطی، کریم باقری کاملا قابل اعتماد است و من تا جایی که بتوانم، از توصیه‌ها و اطلاعاتش استفاده می‌کنم.»

عینک بدبینی را اگر بعد از شنیدن این حرف‌ها همچنان بر چشم داشته باشیم، می‌توانیم کریم باقری را مشاور سرمربی لقب بدهیم، نه حتی دستیار چهارم یا پنجم. خود برانکو اما برای همکار ایرانی‌اش جایگاهی فراتر از ذهنیت ما را تصویر کرده: «باقری وظایف خود را به خوبی می‌شناسد و همیشه به ما کمک کرده. من نمی‌توانم مثل شما همکارانم را شماره‌گذاری کنم چون هر کسی وظیفه خودش را انجام می‌دهد. همه ما یک تیم هستیم و با یک هدف کار می‌کنیم. در مورد کریم باقری هم فقط می‌توانم بگویم که او دقیقا پشت سر من ایستاده و بیشتر از هر کسی به من کمک کرده است.»

و این حکایت مردی است که در روزهای پیش از این «دستیار تحمیلی» می‌خواندنش اما قرار است در فصل پانزدهم هم دست راست سرمربی باشد؛ البته به شرطی که برانکو ایوانکوویچ به پرسپولیس برگردد.