وصال روحانی | رویکردهایی تازه در قبال سرخابی‌ها

کناره‌گیری امیر خادم از سمت رتق و فتق امور سرخابی‌ها در وزارت ورزش نشانه روش تازه‌ای از جواب ندادن طرح‌هایی است که سران ورزش در راه واگذاری دو باشگاه پرطرفدار اما سرشار از حاشیه کشور به بخش خصوصی کشور در ذهن خود داشته‌اند.

تفکری که این واگذاری‌ها را ایجاب و توصیه کرده، البته اندیشه‌ای دلسوزانه بوده است. در میان این همه طرح و هزینه‌های کمرشکن که دولت برعهده دارد، دلیلی وجود ندارد که بخشی نیز صرف اداره دو باشگاه بسیار هزینه‌بر تهرانی شود. اندیشه متولیان امر بود و هست که پرسپولیس و استقلال از طریق بخش خصوصی تامین و تقویت مالی شوند ولی چوب خط‌های رفتاری آنان همان چیزی باشد که وزارت ورزش صلاح می‌داند.

وقتی بخش خصوصی تمایل چندانی به «تملک کنترل شده» سرخابی‌ها از خود بروز نداد، نظرها به این سمت و سو رفت که نهادهای دولتی پولدارتر از وزارت ورزش در این راه اهتمام کنند و وزارت اقتصاد و یا کارخانه‌های دولتی پا پیش بگذارند و مالک باشگاه شوند اما این طرح نیز با مشکلاتی مواجه شده است، از یک سو وزارت اقتصاد دلیلی نمی‌بیند پولی نجومی را صرف ادامه حیات دو باشگاهی کند که حتی اگر پیروز و قهرمان شوند تبلیغی به سود دولت تلقی نخواهد شد و از جانب دیگر خودروسازانی که قرار بود منجی باشند، اینک در یک منحنی پایین اقتصادی به سر می‌برند و خودشان مقروض‌اند و نمی‌توانند پولی را صرف دو باشگاه کنند که اگر از صبح تا شب نیز به آنها پول بدهید باز دست‌شان برای پول بعدی دراز است و مدتی است که به جای افتخار معضل می‌آفرینند و به نمونه‌هایی از بدرفتاری تبدیل شده‌اند. کناره‌گیری خادم که مسوول امور واگذاری‌ها بود این معنای مستقیم را می‌رساند که اولا طرح واگذاری سست‌تر از همیشه شده و شخص خادم که به خاطر برخی تصمیم‌های توأم با اشتباهش در معرض هجمه‌ها قرار داشت عطای کار را به لقایش بخشیده و ترجیح داده در همان پست آرام‌تر معاون پارلمانی وزارتخانه ایام را بگذراند. در این میان دو تیم نامدار مانده‌اند و واگذاری‌ که انجام نشده و جیب‌های خالی‌ که دولتی‌ها حاضر نیستند آن را پر کنند و خصوصی‌هایی هم که حاضرند چیزی به این جیب‌های وسیع پرنشدنی بریزند توسط بانیان ماجرای واگذاری تا اطلاع ثانوی از این امر منع شده‌اند. وقتی مزایده چهارم سرخابی‌ها منتفی شد ادعا شد که این امر در دهه اول مردادماه احیا خواهد شد اما رویکردهای جدید در وزارت ورزش و استعفای خادم به معنای تضعیف این احتمال و ایجاد فضایی تازه در این راه است. فضایی که شاید راه‌حل نهایی، ادامه حیات دو باشگاه تحت قیمومیت وزارت ورزش و با کمک برخی وزارتخانه‌های دیگر و ایجاد چند ائتلاف تازه دولتی – خصوصی برای گذران زندگی دو باشگاه باشد. مساله‌ای که یک راه‌حل درازمدت نیست فقط یک زندگی روز به روز و با درآمدهایی اندک را نصیب دو تیم می‌کند و آنها را از انحلال نجات می‌دهد اما بیش از پیش از ایام جلال و جبروت – ولو ظاهری – گذشته‌شان دور می‌سازد.