Sam Lopresti | ده شکست بزرگ در فصل 15-2014 سری آ

Sam Lopresti|این فصل از سری آ نیز به انجام رسید. بسیاری تیم ها و بازیکنان فصل را در شرایطی شروع کردند که جویای نام و مقام و موفقیت بودند.

اما همه آن ها به اهداف خود نرسیدند.

این طبیعت ورزش است که در آن هم بازنده باشد و هم برنده. در این فصل از سری آ موفقیت های زیادی را شاهد بودیم، اما ناکامی ها نیز کم نبودند.

در پایان این فصل از مسابقات سری آ چه کسانی بیشترین ناکامی ها را تجربه کردند؟ در این مقاله نگاهی می اندازیم به 10 شکست بزرگ که در سری آ روی دادند.  

10. فرناندو یورنته

یک سال چه تفاوت ها که ایجاد می کند.

سال پیش فرناندو یورنته به کارلوس توز پیوست تا پس از زوج درخشان دل پیرو و ترزگه، بهترین زوج خط حمله را در تورین تشکیل دهد. او شروع آرامی داشت اما سرانجام 16 گل برای تیم خود در لیگ به ثمر رساند و در لیگ قهرمانان اروپا نیز دو گل دیگر برای تیمش به ارمغان آورد.

اما امسال دیگر خبری از این ارقام نبود. وی در این فصل در 38 بار حضور خود در تمام مسابقات یووه، فقط هشت بار موفق به گلزنی شد. یعنی یک افت فاحش.

این تفاوت رو به نزول، از تغییر سر مربی یوونتوس آب می خورد. فصل قبل آنتونیو کونته، کارلوس توز را در خط حمله در کنار یورنته قرار داده بود که این موجب می شد مدافعان کمتری از تیم های حریف مشغول یورنته شوند و ملی پوش آرژانتینی فضاهای خوبی برای گلزنی او ایجاد کند.

در این فصل زیر نظر آلگری، توز آزادی عمل بیشتری به دست آورد و همین موجب شد تا مهاجم اسپانیایی اصلاً در ترکیب این تیم دیده نشود.

همچنین در این فصل معلوم شد که موراتا زوج بهتری را در کنار توز می سازد تا یورنته. به نظر می رسد وی در برنامه های آلگری دیگر جایی ندارد.

9. ماتیا دی شیلیو

در پایان سال پیش، از ماتیا دی شیلیو جوری صحبت می شد که گویا او جانشین مطمئنی برای مالدینی، بارسی، کاستاکورتا و نستا در خط تدافعی میلان است. وی به تیم ملی نیز فراخوانده شد و در دیدار حساس برابر اروگوئه از ابتدا در ترکیب آتزوری قرار گرفت.

امسال اما ورق برگشت.

مصدومیت امان او را برید، به نحوی که فقط در 15 دیدار موفق شد در میادین حاضر شود.

اما در همان دیدارهایی که در میادین حاضر شد نیز عملکرد بسیار بدی از خود به نمایش گذاشت. در تکل ها مطمئن ظاهر نمی شد، و پاس های سهل انگارانه اش در بسیاری موارد خطرساز بود.

بزرگ ترین تفاوت او با فصل گذشته، نظم و دقت او بود. دی شیلیو امسال دو بار هم از میدان اخراج شد. در دیدار میلان برابر ناپولی، با اخراج از دقیقه اول بازی هم تیمی های خود را مجبور کرد تا 89 دقیقه ده نفره بازی کنند. میلان در این بازی با حساب 3-0 شکست خورد.

دی شیلیو بازیکن جوانی است و می تواند به اوج خود بازگردد، اما این فصل برای او مانند یک کابوس بود. شاید فشاری که وی به خاطر مقایسه اش با مالدینی تحمل می کرد او را از پای درآورد.

به هر حال در صورتی که این بازیکن خودش را در فصل بعد پیدا نکند، قابلیت فراموش شدن را دارد.

8. خوان مانوئل ایتوربه

این مهاجم آرژانتینی بزرگ ترین هدف باشگاه یوونتوس در تابستان قبل بود، اما پس از کناره گیری آنتونیو کونته از هدایت این تیم، رم توانست این بازیکن را بقاپد.

به نظر می رسید جیالوروسی بار خود را بسته است. یوونتوس پس از رفتن کونته دچار هرج و مرج شده بود، و پالوتا رئیس رم قصد داشت تا با آوردن ایتوربه حداکثر استفاده را از این وضعیت ببرد. انتظار می رفت این بازیکن باکیفیت، با حمایت های تیمی لازم در رم بتواند بشکفد و به آقای گل لیگ تبدیل شود.

این اتفاق هرگز نیافتاد.

ایتوربه به دلیل مصدومیت فقط 17 بار به عنوان بازیکن ثابت در ترکیب رم قرار گرفت. وی در این فصل فقط دو بار برای رم گل زد و یک پاس گل داد، در لیگ قهرمانان هم با یک گل و دو پاس گل به تیم خود خدمت کرد. از 22 میلیون یورویی که پایتخت برای این بازیکن خرج کرد تقریباً هیچ دستگیرش شد.

وی ممکن است در بازار تابستانی به فروش رسد.

7. جیمز پالوتا

ایتوربه تنها بازیکنی نیست که پالوتا به رم کشاند و از این طریق به باشگاه خود ضربه وارد کرد.

وی با آوردن آستوری و مانولاس نیز نتوانست جای خالی مهدی بن عطیه را پر کند. اشلی کول نیز نتوانست خدمت چندانی به پایتخت نشین ها کند. امانوئلسون به هیچ وجه در حد انتظار ظاهر نشد.

وی حتا خط حمله رم را هم تحت تأثیر بد خود قرار داد. ماتیا دستور را در بازار زمستانی راهی میلان کرد، ایباربو را از کالیاری به رم کشاند و دومبیا را در ازای 14 میلیون یورو از زسکا خریداری کرد.

هیچ یک از این انتقالات در رم ثمری نداد. در همان بدو ورود ایباربو معلوم شد این بازیکن مصدوم است، و باید پنج هفته استراحت می کرد. وی از زمان انتقال به رم هنوز نتوانسته گلزنی کند. دومبیا فقط 12 بار در میادین حاضر شد و تنها دو گل به ثمر رسانده.

پالوتا در این فصل از خشم هواداران رم هم در امان نبوده. صحبت های او در خصوص قتل یکی از هواداران ناپولی به دست هواداران افراطی رم موجب شد تا دیدار تیمش برابر آتالانتا بدون تماشاچی برگزار شود. وی بارها نیز با هواداران رم سرشاخ شده است.  

6. لوکاس پودولسکی

تصمیم دشواری بود انتخاب میان این ملی پوش آلمانی و خردان شگیری. ملی پوش سوئیسی با انتظارات زیادی آمد، اما به رغم عملکرد ضعیفش باز هم از لوکاس پودولسکی بهتر عمل کرد.

پودولسکی که از آرسنال راهی اینتر شد، در 16 دیدار خود برای این تیم فقط یک بار موفق به گلزنی شد و یک بار هم پاس گل داد.

و این دستاورد ناچیز برای پودولسکی تقریباً چهار ماه طول کشید. وی در 25 آوریل یک پاس گل در دیدار برابر رم داد و سه روز بعد در دیدار برابر اودینزه یک گل به ثمر رساند و دیگر هیچ.

برای مردی که از نیمکت نشینی در آرسنال به ستوه آمده بود، این عملکرد یک شکست بزرگ دیگر به حساب می آمد. حالا هم بار دیگر هوای لندن و آرسنال به سرش زده است تا شروعی دوباره را در باشگاه اصلی خود تجربه کند.

5. فرناندو تورس

چه اشتباه بزرگی بود که این بازیکن مرتکب شد.

شگفتا که از همان اول این اشتباه به چشم نیامد. وی که به طور قرضی از چلسی راهی میلان شده بود در اولین دیدار خود موفق شد یک گل به ثمر برساند تا میلان به تساوی 2-2 برابر امپولی دست یابد و خودش بهترین بازیکن میدان خوانده شود.

و بعد از آن بازی، دیگر خبری از تورس نبود.

تورس دیگر هرگز گلی به ثمر نرساند، و در بازار زمستانی هم توانست خود را از بحران میلان برهاند. میلان کنترل کامل بر این بازیکن را به دست آورد، و تلاش کرد تا او را جانشین السیو چرچی کند.

افت عملکرد تورس کاملاً محسوس بود، و دوران مختصر او با میلان به سر آمد. این شاید بدترین انتقال در کل فصل بود.

4. فیلیپو اینزاگی

 زمانی که اسطوره باشگاه میلان، پیپو اینزاگی، از تیم جوانان به تیم بزرگسالان آمد تا جانشین کلارنس سیدورف شود، هواداران امیدهای زیادی در دلشان زنده شد. این خوشبینی خیلی زود پر و بال هم داده شد وقتی که میلان در دو بازی اول خود هشت بار موفق به گلزنی شد.

در وقفه ی زمستانی، میلان به نظر یک تیم محکم می آمد و حتا دل بسته بود که خود را به آستانه صعود به لیگ قهرمانان برساند.

پس آن گاه دیوارهای سن سیرو بر سر اینزاگی خراب شد.

اگر منصفانه بنگریم، از همان ابتدا هم علائم هشداردهنده ای در تیم میلان دیده می شد.

میلان با سر سقوط کرد.

آن ها نه بازی را از ابتدای ژانویه با شکست پشت سر گذاشتند، و در تمام نیم فصل دوم تیمی بی انگیزه را به نمایش گذاشتند.

اینزاگی مسئولیت این شکست ها را به عهده گرفت. بزرگترین انتقادی که از ناحیه هواداران متوجه اینزاگی بود استفاده بیش از اندازه او از بازیکنان سالخورده بود به جای میدان دهی به جوانان روسونری.

سرانجام صدای برلوسکونی هم درآمد و خبرها حاکی از اخراج قریب الوقوع اینزاگی بود.

اینزاگی در موقعیت سختی قرار گرفت. و به این ترتیب اولین تجربه اینزاگی در اولین باشگاه به عنوان سرمربی به تلخترین تجربه دوران حرفه ای اش تبدیل شد.

3. زدنیک زمان

زدنیک زمان از اواسط دهه 1970 در ایتالیا به مربی گری می پرداخت، وی در لیگ های پایین تر تجربه های بسیاری خوبی هم پشت سر دارد. وی دو بار قهرمان سری ب شده و یک بار هم با لاتزیو به رتبه دوم و رتبه سوم در دو فصل و نیم حضور در این باشگاه دست یافته است.

اما از دهه ی 1990، دستاورد های او رو به افول رفت. وی از آن زمان دیگر نتوانست رنگ موفقیت را ببیند.

وی که یک بار دیگر شانس حضور در کالیاری در سری آ را یافت، نتوانست موفقیتی دوباره برای خود رقم بزند. زمان پس از شکست 3-1 برابر یوونتوس، در وقفه زمستانی از سمت خود اخراج شد.

پس از آن که زولا نیز نتوانست تیم را از سقوط برهاند، بار دیگر زمان به باشگاه بازگشت، این بار بیشتر به دلایل اقتصادی.

2. رم

سال گذشته رم بهترین تیم تاریخ خود را داشت. آن ها فقط 5 بار شکست خودرند و 85 امتیاز به دست آوردند.

در چهار فصل از هشت سالی که از رسوایی کالچوپلی می گذرد، رم نتوانسته به موفقیتی در لیگ برسد، و امسال پنجمین فصل بود. متأسفانه این که فصل پیش کونته هدایت یوونتوس را پذیرفت و این تیم را به رؤیایی ترین دوران خود بازگرداند. یوونتوس در فصل قبل موفق شد با 102 امتیاز به قهرمانی اسکودتو دست یابد.

زمانی که کونته در تابستان یووه را ترک کرد، به نظر می رسید که قهرمان سه دوره متوالی اسکودتو از هم خواهد پاشید. انتظار می رفت باشگاه پایتخت نشین از جدی ترین فرصت برای شروع تازه برخوردار است.

اما رم در مسیر افول افتاده بود.

آن ها شش بازی اول خود را در لیگ با پیروزی پشت سر گذاشتند تا آن که نوبت به دیدار آن ها برابر یوونتوس رسید. جیالوروسی 3-2 نتیجه را در یک بازی جنجالی و پرحاشیه واگذار کرد. این شکست به وضوح رم را در سراشیبی قرار داد.

سه هفته بعد از شکست به یوونتوس، در لیگ قهرمانان برابر بایرن درآمدند. در نیمه اول 5-0 و در کل بازی با حساب 7-1 به حقارت کشیده شدند.

آن ها با شکست 2-0 برابر من سیتی از لیگ قهرمانان وداع کردند. در این بین یووه نشان داد که می تواند در صدر سری آ باشد و همزمان در چند جبهه بجنگد.

رم تا پیش از زمستان، در یازده دیدار نتوانست پیروز شود. آن ها بارها شانس پیروزی را در بازی های لیگ از دست دادند.

همین موجب شد تا یووه هر هفته فاصله خود را با رم بیشتر کند. اما تیم های دیگر سری آ مانند ناپولی و لاتزیو نیز دیگر برای رم خطرساز شدند.

رم فصل بسیار بدی را به اتمام رساند. آن ها با 12 امتیاز کمتر نسبت به فصل قبل، به پایان خود رسیدند.

1. پارما

هیچ تقصیری به گردن بازیکنان یا مربی پارما نیست. آن ها بهترین عملکرد خود را در بدترین اوضاع ممکن به نمایش گذاشتند.

شکست ها از آن کسانی است که با مدیریت خود پارما را به این وضع کشاندند.

اولین آن ها رئیس سابق باشگاه، توماسو جیراردی بود.

تحت ریاست او بود که پارما کلی بدهی به بار آورد. وی به سبب مالیات های پرداخت نکره، باشگاه را به تاچی فروخت، یک سرمایه دار آلبانیایی که او نیز دو ماه بعد باشگاه را به ماننتی فروخت.

گردش و تعویض مالکان کمکی به بهبود عملکرد پارما نکرد.

ماننتی مرتب تأکید می کرد که پول کلانی برای پرداخت معوقات بازیکنان و دیگر بدهی ها در راه است، اما هیچ وقت چیزی از راه نرسید. بعد از دو ماه، ماننتی به دلیل پولشویی دستگیر شد، و تیم را به قعر هرج و مرج انداخت.

باشگاه هنوز به دنبال خریدار می گردد. پارما با آن تاریخ معتبر، در حال حاضر غم انگیزترین اپیزود دوران خود را سر می کند.

مترجم: آرش گنجی

Bleacherreport.com