حمیدرضا عرب | استقــــلال بدون بدهــی رویـا بود!

یک سال پیش همین ایام مصاحبه‌های بهرام افشارزاده، مدیرعامل باشگاه استقلال و هیات همراهش به شدت جلب توجه می‌کرد. روزهایی که مدیرعامل جدید باشگاه استقلال و اعضای هیات‌مدیره از پاک کردن بدهی‌های انباشته در این باشگاه می‌گفتند و وعده ساختن تیمی بدون بدهی با طراز مالی ایده‌آل را می‌دادند.
استقلال امروز اما فرسنگ‌ها فاصله دارد با آن استقلالی که تصویر می‌کردند. اشاره به مصاحبه اخیر مظلومی کافی است تا به این نقطه برسیم که مدیران آبی در پرداخت بدهی‌های انباشته شده از دوران قبل تا چه حد ناتوان بوده‌اند. پرویز مظلومی صراحتا پس از گرفتن حکم از بهرام افشارزاده به پرداخت نشدن بدهی‌اش از سوی مسوولان باشگاه استقلال که متعلق است به فصول قبل حرف‌هایی زد. هر چند پرویز می‌کوشید خود را در مقابل استقلال خویشتندار و مهربان جلوه دهد اما او در گذشته بارها استقلال را برای دریافت مطالباتش تهدید کرده بود و حتی همین چند ماه پیش از گرفتن حکم تعلیق و محرومیت علیه استقلال پرده برمی‌داشت.
مظلومی اکنون سیاست سکوت در پیش گرفته تنها به این سبب که منافع مشترکی با استقلال دارد وگرنه شاید دوباره صدای اعتراضش را می‌شنیدیم. از این نمونه اعتراض‌های خاموش در استقلال کم ندیده‌ایم. از این دسته افراد که منتظرند باشگاه حقوق از سال‌ها عقب افتاده‌شان را بپردازد.
همین حالا استقلال بخش اعظمی از حقوق هاشم بیک‌زاده را پرداخت نکرده و این بازیکن در آستانه جدایی است. هاشم را حوالی اصفهان و باشگاه ذوب‌آهن رویت کرده‌اند که این حاصل بی‌پولی‌ها و تلنبار شدن بدهی از گذشته است. یک سال پیش وقتی مصاحبه‌های افشارزاده و اعضای هیات‌مدیره استقلال را می‌خواندیم استقلال را در رویا می‌دیدیم، استقلالی که یک سال بعدش نه بدهی دارد و نه حقوق پرداخت نشده‌ای.
یک سال از آن روزگار گذشته است و استقلال نه تنها از وضعیت رقت‌بار بدهی‌های سرسام‌آور رهایی نیافته بلکه بدهی‌اش چند برابر شده است. اوج فاجعه آنجا است که می‌شنویم این باشگاه را در لیست باشگاه‌هایی قرار داده‌اند که سقف بودجه را هم رعایت نکرده است! شگفت‌انگیز است استقلال در فصلی که درگیر رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا نبوده چگونه مجاز به عبور از سقف قرارداد شده است.
چرایی‌اش را کسی نمی‌داند که این استقلال به رغم عبور از سقف قرارداد هنوز بدهکار است و هیچ دستاوردی هم در لیگ چهاردهم به چنگ نیاورده و حتی از کسب سهمیه بازماند. استقلال را در فصل نقل و انتقالات لیگ پانزدهم نیز بی‌رمق می‌بینیم.
کم‌بنیه و فاقد بودجه کافی که این خود مهر تایید می‌زند بر کمبود بودجه برای فصل بعد. استقلالی که پیش روی‌مان تصویر می‌شد اما چیز دیگری بود. می‌گفتند استقلال نه تنها بدهی‌های برجا مانده از گذشته را می‌پردازد بلکه آنقدر در بخش مارکتینگ منسجم و با برنامه گام خواهد برداشت که بدل می‌گردد به باشگاهی پر وزن از منظر اقتصادی. استقلال امروز اما آن آرمان باشگاهی نیست که مدام خوابش را به خورد هوادارانش می‌دادند. استقلالی که وقتی بهرام افشارزاده در بدو ورود به این باشگاه درباره‌اش حرف می‌زد، استقلالی بود هم مدعی و هم عاری از هر مشکل اقتصادی.
آنچه از فصل چهاردهم برون آمد خود گویای تمام واقعیت‌هایی است که در این باشگاه رقم خورده است. رویه به گونه‌ای است که به استقلال فصل پانزدهم نیز امیدی نمی‌رود. استقلال همان است که بود. تیمی با محوریت تفکرات مدیری که برای به دست آوردن بودجه‌های مکفی هیچ اقدامی نکرده است.
تیمی که مدیرش برای بهبود اوضاع اقتصادی اقدام سازنده و اثرگذاری انجام نداده است. تیمی که مدیرش دست روی دست می‌گذارد تا وزارت ورزش خود در نقش منجی ایفای نقش کند. نه به دنبال اسپانسر می‌رود و نه کار اقتصادی می‌کند و حتی امروز وعده‌های یک سال پیشش را هم قبول ندارد.
نتیجه این استقلال خرید بازیکنانی متوسط در نقل و انتقالات است. نتیجه این استقلال می‌شود از دست دادن سرمربی تیم ملی کرواسی آن هم فقط به دلیل نداشتن 150 میلیون تومان. استقلال را در حالی در مسیر فردا قرار داده‌اند که در بخش مدیریت با هزاران پرسش و سوال بی‌پاسخ مواجه است و عجبا که با دیدن این همه ناکامی و میسر نشدن وعده‌ها هنوز همان مدیر بر مسند کار است و هیچ انگیزه‌ای برای ایجاد تغییرات وجود ندارد.