رسول مجیدی | این والیبال دوست‌داشتنی

موفقیت‌های والیبال ایران دیگر یک اتفاق نیست؛ تبدیل به روالی ثابت شده است. این موفقیت‌ها و پیروزی‌های پی‌درپی حاصل یک فرایند 15 ساله است. زمانی که مدیران وقت فدراسیون والیبال به این نتیجه رسیدند که باید دنبال استعدادهای نوجوان در سرتاسر ایران بروند. حالا نوجوانان آن سال‌ها تبدیل به ملی‌پوشان این روزها شده‌اند. بلندقامتانی که حسابی محبوبند و تنه به تنه فوتبالیست‌ها می‌زنند. حالا دیگر سالن 12 هزارنفری آزادی برای میزبانی آنها کوچک است. مردم در تمام بازی‌ها استادیوم را مملو از جمعیت می‌کنند. ایران هم دیگر یک تیم آسیایی به حساب نمی‌آید و واقعا فراتر از آسیاست. تیم ملی در هفت روز آینده باید با لهستان و روسیه رو به رو شود. دیدارهای مهمی که می‌توانند سند حضور ما در فینال لیگ جهانی را امضا کنند. حالا حتی بچه‌های دهه هشتادی هم به جای بازی فوتبال در کوچه‌ها، تورهایی را بین 2درخت می‌کشند و والیبال بازی می‌کنند. این روزها همه جا بحث والیبال و ستاره‌هایش است. ستاره‌هایی که موفق شده‌اند با موفقیت‌های پی‌درپی‌شان، اسپانسرهای خوبی را برای این رشته جذب کنند و نقدینگی مناسبی را به این ورزش مهیج تزریق کنند. به همین دلیل هم هست که قراردادهای والیبالیست‌های ملی‌پوش با باشگاه‌های‌شان میلیاردی شده و زیر پای بیشترشان ماشین‌های آخرین سیستم قرار دارد. این حتما حق آنهاست. آنهایی که پرچم ایران را در تمام کشورهای صاحب سبک والیبال به اهتزار درآورده‌اند، مردم را شاد کرده‌اند و غرور ملی را افزایش داده‌اند.

به هر ترتیب شب گذشته ایران موفق شد لهستان، قهرمان مسابقات جهانی والیبال را در مجموعه ورزشی آزادی شکست دهد. آن هم در یک بازی حساس که حسابی برای صعود ایران به فینال رقابت‌ها مهم بود. مردم هم با درک این اهمیت برای تیم ملی والیبال سنگ تمام گذاشتند و اجازه ندادند جای سوزنی در ورزشگاه باقی بماند. البته در این بین جای خالی بانوان و خانواده ها هم حسابی حس می‌شد. با اینکه مسوولین در اقدامی زیرکانه اجازه ورود محدود خانوم‌های غیرایرانی را به استادیوم داده‌بودند اما به طرز عجیبی جای نیمه دیگر جامعه در سالن 12 هزار نفری خالی بود. بانوانی که تا 2سال پیش آزاده به سالن 12 هزار نفری می‌آمدند و بازی‌ها را تماشا می‌کردند، به محض جهانی شدن والیبال ایران از این امکان محروم شدند. محرومیتی که امید است با تدبیر دولت حل شود.