حافظ اسلامی | منچستریونایتد در عصر پس از فرگوسن

حافظ اسلامی / تحریریه متافوتبال | 24 سال پیش وقتی کنی دالگلیش از سمت سرمربی گری لیورپول برکنار شد، احتمالا هیچ کس فکرش را هم نمی کرد سال 2015 لک لک ها همچنان به دنبال نوزدهمین قهرمانی خود در لیگ جزیره باشند، این اتفاق عجیب حالا افتاده و لیورپول پس از 24 سال هم چنان در حسرت قهرمانی لیگ باقی مانده، هرچند آن ها دو فصل پیش تا آستانه ی قهرمانی هم پیش رفتند اما در بدترین زمان ممکن لغزیدند...
 هفته ی پایانی فصل 2014 – 2013 لیگ برتر، روزی که سرالکس فرگوسن از هواداران یونایتد می خواست از سرمربی جدید تیم حمایت کنند هم کمتر هوادار یونایتد تصور روز های کابوس وار با دیوید مویس را می کرد.
مویس که سه بار به عنوان سرمربی اورتون، بهترین مربی لیگ برتر شده بود، از همان ابتدا در یونایتد متزلزل عمل کرد، شیاطین سرخ تحت هدایت او، برای اولین بار از سال 2001، سه بار متوالی در لیگ شکست خوردند، برای اولین بار از سال 1972، به نیوکاسل، برای اولین بار از سال 1984، به استوک و برای اولین بار از سال 1978 به وست بروم در الدترافورد باختند و بدتر از همه برای اولین بار در تاریخ هم مقابل سیتی و هم لیورپول دبل شدند.
مویس رفت و فصل قبل فن خال با گروهی از ستاره ها شروع به کار کرد، اگر ستاره های فصل گذشته ی یونایتد را با بازیکنان دوران مویس مقایسه کنیم، به این نتیجه خواهیم رسید که یونایتد فصل گذشته نیز چندان موفق نبود، آن ها از جام اتحادیه با شکست تحقیر آمیز 0 – 4 مقابل تیم دسته سومی میلتون و از جام حذفی با شکست مقابل آرسنال در الدترافورد کنار رفتند و در لیگ هم به لطف افول لیورپول موفق به کسب سهمیه ی حضور در پلی آف لیگ قهرمانان شدند.
اما آیا منچستریونایتد آماده ی عصر پس از فرگوسن شده بود؟ این طور به نظر نمی رسد...
یونایتد در حال فاصله گرفتن از فلسفه ی پیرمرد اسکاتلندی است، آن ها در دو فصل اخیر همواره در حال خرید ستاره های گرانقیمت بودند، ستاره هایی که تجربه ثابت کرده هیچ گاه تضمینی برای موفقیت ایجاد نمی کنند، کاشف برترین بازیکن جهان فوتبال در سال 2014، هیچ گاه این چنین پرتعداد دست به خرید ستاره ها نمی زد، یونایتد فصل قبل با وجود در اختیار داشتن بازیکنانی با کیفیت، فاقد خلاقیت کافی در یک سوم هجومی در اندازه های یک تیم مدعی بود، مشکلی که به خصوص در مقابل چلسی ، در استمفوردبریج و در حالی که چلسی پرتعداد دفاع می کرد آشکار تر از همیشه مشخص بود.
از دیگر ویژگی هایی که به نظر می رسد در دوران پسا فرگوسن کمرنگ شده، حس جنگجویی و تلاش تا آخرین لحظات است، گل های تدی شرینگهام و اوله گونار سولسشر در فینال سال 1999 لیگ قهرمانان که در 3 دقیقه وقت های تلف شده ، یونایتد را از بازنده به برنده ی بازی بدل کرد، معروف ترین تصویر از چهره ی جنگجوی یونایتد الکس فرگوسن بود که تا آخرین ثانیه ها می جنگید و هیچ گاه دست از تلاش بر نمی داشت، فرگی تایم همواره در مواقع ضروری به کمک یونایتد می آمد، در دو فصل اخیر اما قرمز های منچستر هرچند معدود دفعاتی همچون گل روبین فن پرسی به چلسی در دقیقه ی 93 و گل دالی بلیند به وستهم در دقیقه ی 92 چنین تصویری از خود به نمایش گذاشتند اما مشخصا از این نظر افت کردند.
از دیگر سو، فن خال هیچ گاه شور و حرارت سرالکس را ندارد و ترجیح می دهد با آرامش بیشتری کار خود را دنبال کند،رفتارها، مصاحبه ها و جنگ های روانی گاه و بیگاه پیرمرد اسکاتلندی و تاثیراتی که او بر بازیکنان خودی، داوران و حریفان می گذاشت، از نکات کلیدی موفقیت های دوران 27 ساله ی سرمربی افسانه ای الدترافورد است، او در بخشی از کتاب زندگی خود آورده است:"وقتی می بینم نیاز است با بازیکنی که انتظاراتم را برآورده نکرده، رو به رو شوم، ممکن است بگویم بازیت افتضاح بود ولی بلافاصله بعد از آن می گویم البته برای بازیکنی با توانایی های تو، زیرا بعد از ضربه ی اول باید روحیه ی او را بالا ببرم..." فرگوسن یک روانشناس فوق العاده هم بود.
باید منتظر ماند و دید یونایتد پس از 2 فصل غیبت در رقابت برای قهرمانی آیا با خرید های گران قیمتی چون متئو دارمیان، ممفیس دپای، باستین شواین اشتایگر و مورگان اشنایدرلین به این رقابت بازخواهد گشت؟
هرچند مقایسه ی شرایط یونایتد پس از فرگوسن با لیورپول پس از کنی دالگلیش غیرعادی به نظر می رسد اما تاریخ همواره برای عبرت گرفتن است...