محمدحسین عباسی | همان بهتر که مبعلی بهترین نشد

وقتی معیارِ بهترین‌بودن، شادی‌های مهوعِ بعد از گل و یا ژست‌های وفاداری هستند، چقدر خوب که او-پسر تمام نشدنی ایذه- بخشی از مراسم مضحک بهترین‌ها در فوتبال ایران نباشد. ایمان، از دلِ یک نسل تباه شده در کناره‌های خلیج برگشته تا آقایِ لیگ باشد و ارتفاع نام‌ او در جدول بهترین پاسورها، موفقیت‌اش را نشان می‌دهد. مهندس، فصل رویایی نفت را با پرستیژ پاس ها و پرنسیب سانترها ساخته و حالا وقتی همه دارند توی سالنِ برج برای چند تا اسم توخالی دست می‌زنند، لابد دارد به دیوید بکامی‌های فصل پیشِ رو فکر می کند. از کلید شدن برای قفل بازی معروف با اردن تا ایستگاهیِ ناجی تیم قطبی در نبرد با عراق و از پنالتیِ محکم خراب شده برابر چین تا کرنرِ آخرِ پیر کننده مقابل گلر شباب، همیشه با او غافلگیر شده ایم. با جواهر قدرنادیده‌ای که انگارِ محبوب تصمیم سازها نیست وخواسته یا ناخواسته قرار است روی پای قلدرها بتکلد و جا بماند، از لیست تیم ملی و مراسم بهترین ها، و نه از بهترین بودن.