مهدیه دریابیگی | قربانی فقط در استقـــــلال پیروز بود!

منصوریان همیشه در حرف‌هایش می‌گوید ما فوتبالیست‌ها دوبار می‌میریم یک بار وقتی از فوتبال خداحافظی می‌کنیم و یک بار هم زمانی که مرگ به سراغمان می‌آید. سخت است بعد از سال‌ها چهار گوشه مستطیل سبز را به ببوسی و خداحافظی کنی!
سخت است که کفش‌های فوتبالی‌ات را آویزان کنی و دیگر بازی نکنی. خداحافظی از ورزشی که برای تو حکم زندگی را دارد سخت و شاید غیر قابل تحمل است اما اینها دلیلی نمی‌شود که حقیقت را باور نکنی و یادت برود که سنت به تو مجال ماندن نمی‌دهد.
یک روز آمدی و جای دیگران را گرفتی! حالا تو می‌روی و شخص دیگری می‌آید. سال 82 بود که امیر قلعه‌نویی آمد و استقلال را در دست گرفت.
با آمدن قلعه‌نویی خیلی‌ها رفتند یعنی امیر خواست که بروند. هادی طباطبایی، برومند، نوازی، همدانی و خیلی‌های دیگر که از نظر قلعه‌نویی باید می‌رفتند! استقلال را ترک کردند و جوان‌تر‌ها آمدند. پیروز هم یکی از بازیکنانی بود که به رغم جوانی اما در خط دفاع استقلال برای خود در آن سال جایگاهی پیدا کرده بود. جوان‌تر‌ها آمدند بد هم نتیجه نگرفتند و با امیر قهرمانی را هم تجربه کردند. قربانی سال‌های زیادی با استقلال بود و در این سال‌ها بازوبند کاپیتانی را هم بر بازو بست. قربانی عادت داشت که پشت هم‌تیمی‌هایش در آید و مقابل انتقادها می‌ایستاد.
پیروز در ان سال‌هایی که با استقلال بود خوش درخشید و شرایط خوبی داشت اما قربانی هم یک سال گفت که دیگر نیستم. پیروز از استقلال رفت اما در تیم‌های دیگر پیروز نبود. انگار کاپیتان استقلال در تیم‌های دیگر محو شد و نتوانست اوج بگیرد. قربانی در تیم‌های مس، راه‌آهن و صبا بازی کرد اما هر چه پیش می‌رفت، پیروز قبل نبود.
قربانی در راه‌آهن به مشکل خورد و فصل پیش در صبا مشکلاتش به اوج رسید و برای صبایی‌ها رفیق نیمه راه بود تا اینکه در نهایت آخر فصل زمزمه خداحافظی‌اش از فوتبال به گوش رسید. قربانی گفته بود که دیگر نمی‌خواهد بازی کند و این تصمیم خود را روز گذشته عملی کرد. قربانی از فوتبال خداحافظی کرد مثل خیلی از فوتبالیست‌های دیگر که روزی به آخر خط می‌رسند و خداحافظی می‌کنند.
اما برای بازیکنی که زمانی بازوبند کاپیتانی استقلال را به بازو می‌بست این نوع خداحافظی عجیب و دور از ذهن بود. گفته می‌شد اگر منصوریان به استقلال بیاید پیروز به‌عنوان دستیار در کنار او مشغول به کار می‌شود اما اینطور نشد.
قربانی دیگر قرار نیست بازی کند شاید روزی برگردد اما در قامت یک مربی نه فوتبالیست. قربانی حالا با پیروز سال 82 خیلی تفاوت کرده، 12 سال از روزهای اوجش گذشته و حالا قربانی کفش‌هایش را برای همیشه آویزان می‌کند.