Clark Whitney | چرا جایگاه مولر توسط ویدال تهدید می‌شود؟

امضای قرارداد بایرنی‌ها با آرتورو ویدال کودتایی بزرگ بود. اضافه کردن این بازیکن شیلیایی، 4 سال بعد از رفتنش از بایر لورکوزن به یوونتوس، به خط هافبک غول‌های آلمانی نیرویی بزرگ وارد کرد که به شدت هم به چنین نیرویی نیاز داشتند. بی‌شک این بازیکن 28 ساله مهم‌ترین مهره یووه برای رسیدن به فینال لیگ قهرمانان بود و هنوز هم راه طولانی برای درخشیدن در پیش رو دارد. او آماده است که هر زمان به روی فرم بیاید و واجد شرایط باشد برای بایرن شروع به درخشیدن کند.

قرارداد بستن با بازیکنی مثل ویدال توانایی‌های باشگاه برای بردن جام‌ها را افزایش می‌دهد و این هزینه‌ای‌ست که باید پرداخت شود. یک تیم می‌تواند در هر بازی فقط از 11 بازیکن استفاده کند و شاید این باعث شود برخی بازیکنانی که شایسته حضور ثابت در ترکیب تیم هستند برخی اوقات روی نیمکت بنشینند.

پس از حضور ویدال، بازیکنی که بیشتر اذیت خواهد شد توماس مولر خواهد بود. با وجود اینکه این دو بازیکن در دو جایگاه مختلف بازی می‌کنند، آوردن ویدال به ترکیب بایرن مونیخ به عنوان یک بازیکن ثابت می‌تواند آخرین امکان مولر برای بازیکن اصلی بودن در تیم را از بین ببرد.

وقتی صحبت از جایگاه بازیکنی در ترکیب به میان باشد، اولین چیزی که باید در نظر گرفته شود ساختار تیم است. از جهات مختلف، پپ گواردیولا تیمش را به سیستمهای 2-5-3، 3-4-3، 3-3-4 و 1-5-4 فرستاده است. سیستم 2-5-3 اساساً می‌تواند از این لیست فاکتور گرفته شود، چرا که آرین روبن فقط در صورتی که از نظر بدنی متناسب است می‌تواند بازی کند و گواردیولا هرگز نشانه‌ای بروز نداد از اینکه از این بازیکن هلندی به عنوان مهاجم استفاده کند یا در نقش گوش راست که حالت دفاعی دارد بازی کند.

در سیستم‌های 3-4-3، 3-3-4 و 1-5-4 روبن می‌تواند در بال راست بازی کند. نقش مهاجم نوک فقط به روبرت لواندوفسکی تعلق دارد، بایرن در چند بازی که او در فصل قبل در ترکیب حضور نداشت با مشکل مواجه بود. این ملی‌پوش لهستانی بهتر از هرکس دیگری در این جایگاه بازی می‌کند، و تنها در چند ماه اخیر از زمانی که از دورتموند آمد، بهتر شده است.

سیستمهای 3-4-3، 3-3-4 و 1-5-4 یک جایگاه تهاجمی دیگر هم دارند، و آن بال چپ است. با این حال، مولر هرگز در آن منطقه موفق نبوده و همیشه در موقعیت‌های پشت مهاجم و بال راست بهتر عمل کرده است. این که مولر در نقش اصلی خود بازی کند یک چیز است و اینکه مجبور شود در نقشی که هرگز در آن راحت نبوده بازی کند چیز دیگری‌ست.

قبل از ویدال، یک راه مناسب برای مولر بازی کردن پشت سر لواندوفسکی در سیستم 1-5-4 است. اینجا او بین دو هافبک وسط تیم که در بیشتر مواقع تیاگو آلکانترا، ژابی آلونسو و فیلیپ لام بودند، قرار خواهد گرفت و توسط آن‌ها حمایت خواهد شد.

آوردن ویدال موجب می‌شود دو بازیکن از بین تیاگو، آلونسو، لام و مولر نیمکت‌نشین شود. اگر رقابت مستقیمی بین آلونسو و مولر وجود داشت، با وجود نزدیکی گواردیولا به هموطن خود، مولر باز هم شانس بیشتری برای حضور در ترکیب پیدا می‌کرد.

با این حال، با وجود ویدال در ترکیب ممکن است که در یک تیم کامل مولر می‌تواند جلوتر از آلونسو قرار بگیرد و هافبک اسپانیایی نیمکت نشین باشد. لام کاپیتان است و می‌تواند هم در نقش هافبک باشد و هم دفاع. تیاگو هر زمان که آمادگی جسمانی خوبی داشته همیشه برای گواردیولا بازیکن ثابتی بوده و مهم‌تر این است که در آکادمی لاماسیا پرورش یافته است. مطمئناً همیشه تیاگو انتخاب اول خط هافبک خواهد بود. اگرچه خاوی مارتینز اغلب در مرکز خط دفاعی برای بایرن بازی کرده است می‌تواند به خوبی در هافبک در نقشی سرخیو بوسکتس مانند بازی کند، مدلی که گواردیولا در زمان مربیگری‌اش در بارسلونا ابداع کرد.

نام مولر اخیراً در بین کاپیتان‌های بایرن آورده شده و این تأییدی بر ارزش او برای باشگاه است. او پس از لام و نویر کاپیتان سوم مونیخی‌ها خواهد بود. مولر یک باواریایی بومی است و بخشی جدایی‌ناپذیر از تیم ملی و بازیکن بایرن از زمان جوانی‌اش بوده است. نویر 25 سال از زندگیش را در گلزن‌کرشن گذراند و هرگز همانند لام و مولر سمبل باورایایی‌ها نخواهد بود، با این حال جایگاهش بالاتر از مولر در بین کاپیتان‌ها نشان می‌دهد که بایرن از نقش مولر به عنوان بازیکن ثابت مطمئن نیست.

بازیکنی مثل مولر که هرگز از آسیب‌دیدگی جدی رنج نبرده می‌تواند به‌خوبی در 50 بازی این فصل حضور داشته باشد حتی اگر به عنوان "انتخاب اول" در ترکیب بایرنی‌ها در نظر گرفته نشود. با این حال با وجود ویدال در ترکیب مولر شانس زیادی برای بودن در ترکیب اصلی تیم ندارد.

ترجمه: نسیم فرزین