«ژرمن‌بال» | همان دورتموند دوست‌داشتنی

فصل جدید بوندسلیگا با یک سورپرایز ویژه همراه شد و آن‌هم چیزی نبود جز بازی دلنشین و نتیجه خوبی که دورتموند در برابر مونشن‌گلادباخ گرفت.

فصل گذشته زردپوشان دورتموند با سقوط آزاد عجیبی روبرو شدند و در پایان نیم‌فصل اول با یورگن کلوپ، سرمربی شاخصشان ته‌جدول به‌سر می‌بردند. بیرون آمدن این تیم از باتلاقی که در آن گرفتار شده بود سخت به‌نظر می‌رسید، اما کلوپ حداکثر تلاشش را برای بالا بردن تیم در جدول بوندسلیگا انجام داد. در نهایت موفق شد دورتموند را در جایگاه هفتم قرار دهد و با رسیدن به فینال جام حذفی راهی لیگ اروپا شوند.

ناکامی‌های فصل قبل باعث شد تا پیش از شروع فصل نگاه‌ها بیش از پیش به‌سمت توماس توخل سرمربی 41 ساله این باشگاه باشد. رفتارهای جالب او پیش از شروع فصل نمایانگر این بود که زنبورها در فصل جدید تیم جدیدی خواهند بود. او بارها ترکیب، تاکتیک و جایگاه بازیکنان تیمش را در دیدارهای دوستانه پیش‌فصل عوض کرد تا دورتموند را در ایده‌آل‌ترین شرایط به زمین بفرستد.

توخل سیستم‌های 2-2-4، 3-3-4 و 1-4-1-4 و حتی 1-3-2-4 که کلوپ استفاده می‌کرد را امتحان کرد و در بازی آخر در جام حذفی قبل از شروع بوندسلیگا هم با این سیستم تیمش را به میدان فرستاده بود، اما تصمیم گرفت در نخستین بازی لیگ تیمش را با سیستم 1-4-1-4 راهی میدان مسابقه کند.

او در نقل‌و‌انتقالات هم سراغ بازیکنان چندان اسمی نرفت و همان راه همیشگی زنبورها را در پیش گرفت. دروازه‌بان بی‌ادعا ولی خوبی به نام رومن بورکی را خرید. دو هافبک، یکی باانگیزه و با تجربه‌ی بوندسلیگایی به نام گونزالو کاسترو و دیگری جوان و در مسیر پیشرفت به نام جولیان ویگل به خدمت گرفت و در عوض با توجه به سیستمی که می‌خواست پیاده کند نیازی به میخکوب‌کردن چیرو ایموبیله نداشت و او را آزاد گذاشت تا به سویا بپیوندد.

می‌گویند به سبب مدلی که در زمین پیاده می‌کند و تغییر مداوم جایگاه بازیکن‌ها در زمین بیشتر شبیه به پپ گواردیولا است تا یورگن کلوپ. بی‌راه هم نمی‌گویند چرا که هافبک‌های دورتموند باید این انتظار را داشته باشند که در هر بازی در یکی از 5 پستی که توخل می‌خواهد بازی کنند. حتی شاید او بخواهد برخی مواقع از مهاجم کاذب استفاده کند و مارکو رویس را به نوک حمله ببرد.

فصل شروع شد.. استادیوم سیگنال‌ایدونا پارک یا همان وست‌فالن در دیدار اول شاهد هنرنمایی زنبورها در برابر مونشن‌گلادباخ بود. گلادباخی که با لوسین فاوره فصل پیش یکی از شگفتی‌سازان فصل بود و بایرن‌مونیخ نتوانسته بود حتی یک گل هم به آن‌ها بزند. پیش‌بینی می‌شد دورتموند جدید تیم موفقی باشد و با پیروزی آغاز کند، اما نه برد قاطع 4-0 برابر یکی از مدعیان حضور در بالای جدول بوندسلیگا.

بازی شروع شد و دیدیم حرکات دورتموندی‌های با فصل قبل تفاوت بسیاری دارد. حرکات ترکیبی، تکنیکی و سرعتی که مدت‌ها بود از زنبورها ندیده بودیم. مالکیت 61 درصدی توپ هم نشان می‌دهد توخل هم علاقه بسیاری به مالکیت توپ بالا توسط تیمش دارد. بازی با حوصله، خلق فرصت از عمق دفاع حریف و کناره‌های زمین با سانترها و پاس‌های کوتاه و بلند و تیمی که بازیکنانش چشم‌بسته همدیگر را پیدا می‌کردند باعث تا پس از دیدن تنها یک بازی تیم آقای توخل را تحسین کنیم. دورتموند 703 پاس در طول این دیدار داد و پنج بازیکن داشت که بالای 80 پاس ارسال کرده‌اند.

مهم‌تر از نمایش دلچسب این دورتموند دوست‌داشتنی اعتماد توماس توخل به ستاره‌های جوان تیمش است. او در حالی که گونزالو کاسترو و اسون بندر را می‌توانست در خط هافبک به میدان بفرستد ترجیح داد جولیان ویگل 19 ساله را در جلوی خط دفاع و به‌عنوان هافبک دفاعی به کار بگیرد و این بازیکن جوان هم نمایشی فوق‌العاده داشت. از ویگل می‌توان به‌عنوان پدید فصل جدید بوندسلیگا نام برد.

می‌توان ادعا کرد که با وجود اینکه توخل شباهت‌های بسیاری به پپ دارد اما در تیمش کاملاً بر خلاف سرمربی اسپانیایی بایرن عمل می‌کند. او سعی می‌کند به جای اینکه آلمانی‌ها را از تیمش براند به جوانان ژرمن بها دهد تا پشتوانه‌ای هم برای آینده مانشافت باشد. شاید در آینده نه‌چندان دور اسکلت اصلی تیم ملی آلمان به‌جای بایرن با بازیکنان دورتموند شکل بگیرد.