آرش محمدی | شیوه ای که سبب می شود کارلوس کروش دست از ترسش بردارد

تیم ملی البته سالهاست که با تک مهاجم بازی می کند. در زمان میروسلاو بلاژویچ، در زمان برانکو، از زمانی که کیروش هم سرمربی تیم ملی شده. به بهانه صعود به جام جهانی و مقاومت در برابر حریفان بزرگ با تک‌مهاجم بازی کردیم. شاید خیلی هم نشود به مربیان ایراد گرفت چون بازی با تک‌مهاجم ایده خیلی از مربیان است، حتی مربیان بزرگ.
اما آغاز لیگ پانزدهم و فرصت طولانی‌ای که تا شروع جام جهانی روسیه باقی مانده، بهانه خوبی است برای بها دادن به مهاجمان جوان و اینکه تصمیم گرفت تیم ملی دیگر تک‌مهاجم نباشد
یکی از مهاجمان جوان خوب ما سجاد شهباززاده است. سجادی که زننده هر دو گل استقلال در بازی با سیاه‌جامگان بود. صحنه گل اول او را مرور کنید. زمانی که آرش برهانی اقدام به سانتر می‌کند، او بیرون از فضا است. سانتر که می‌شود به فضای بین دو مدافع می‌زند و ضربه سر خود را به جایی می‌زند که از دست محسن فروزان کاری برنمی‌آید. این صحنه اوج بازیخوانی، جایگیری درست، به موقع به فضا زدن و چهارچوب‌شناسی بود. سجاد می‌گوید نزدیک به دروازه باشد خوب بازی می‌کند. خب ما اگر فرصتی که به رضا قوچان‌نژاد و سردار آزمون دادیم،‌ به بازیکنی چون سجاد شهباززاده هم بدهیم، تیم ملی صاحب یک نوک خوب دیگر خواهد شد
واقعیت این است که تیم ملی بیش از حد تدافعی شده، ما باید در برابر آرژانتین دفاع می‌کردیم اما این شیوه از بازی نباید قالب شود چون ما در همه دیدارها با آرژانتین رویارو نخواهیم شد پس گذر از فوتبال دفاعی و رسیدن به فوتبال تهاجمی را نباید به تأخیر انداخت. بازیکنان خوبی چون سجاد که برخاسته از لیگ هستند، می‌توانند بهانه خوبی برای تغییر باشند.