تولد روز | دکو 38 ساله شد

اندرسون لوییس د سوزا ملقب به ﺩﮐﻮ، ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺳﺎﺋﻮ ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﺩﻭﮐﺎﻣﭙﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻟﺖ ﺳﺎﺋﻮﭘﺎﺋﻮﻟﻮﯼ ﺑﺮﺯﯾﻞ ﺍﺳﺖ. ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺗﻴﻢ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻝ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﭘﺎﺋﻮﻟﻴﺴﺘﺎ ﺑﻮﺩ. ﺩﮐﻮ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﻢ ﮐﻮﺭﯾﻨﺘﻴﺎﻧﺲ ﺁﻻﮔﻮﺍﻧﻮ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﺧﻴﺮﻩ‌ﮐﻨﻨﺪﻩ‌ﺍﯼ ﺩﺭ ﺗﻴﻢ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻮﺭﯾﻨﺘﻴﺎﻧﺲ ﺩﺍﺷﺖ. ﮐﻮﺭﯾﻨﺘﻴﺎﻧﺲ ﺁﻻﮔﻮﺍﻧﻮ ﺍﺯ ﺑﺎﺷﮕﺎﻫ‌ﻬﺎﯼ ﭘﺎﯾﻪ‌ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﺷﺮﻗﯽ ﺑﺮﺯﯾﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﻬﺮﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٬1997 ﺁﻻﮔﻮﺍﻧﻮ ﻭ ﺑﻨﻔﻴﮑﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ‌ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﯼ ﺍﻣﻀﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻁﯽ ﺁﻥ ﺩﮐﻮﯼ 19 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﺎﺟﻮ ﻫﻢ‌ﺗﻴﻤﯽ ﺧﻮﺩ، ﺑﻪ ﺗﻴﻢ ﭘﺮﺗﻐﺎﻟﯽ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ. ﺩﮐﻮ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻗﺮﺿﯽ ﺑﻪ ﺗﻴﻢ ﺁﻟﻮﺭﺳﺎ ﺭﻓﺖ. ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻧﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺎﻧﻴﺶ ﻭ ﻫﻮﮔﻮ ﻟﻴﺎﻝ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻴﻤﯽ‌ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﻮﭖ ﺯﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺒﺐ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻟﻮﺭﺳﺎ ﺑﻪ ﺭﻗﺎﺑﺖﻫﺎﯼ ﻟﻴﮓ ﺩﺳﺘﻪ ﯾﮏ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﯾﺎﺑﺪ.

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ، ﺩﮐﻮ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﺍﺋﻢ ﺳﻮﻧﺲ ﺳﺮﻣﺮﺑﯽ ﺑﻨﻔﻴﮑﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﻮﻧﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﯾﺪ ﺗﺎ ﻫﺎﻓﺒﮏ ﭘﺮﺗﻐﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺭﺍﻫﯽ ﺳﺎﻟﮕﻮﯾﺮﻭﺱ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺷﻬﺮ ﺍﻭﭘﻮﺭﺗﻮ ﮐﻨﺪ. ﭘﺎﯾﻪ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺩﮐﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻁﻮﻝ ﻧﮑﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻴﻢ ﭘﻮﺭﺗﻮ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ. ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺳﻂ ﻓﺼﻞ 99-1998، ﺩﮐﻮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭ ﺧﻴﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﺩﯾﻮ ﺩﺍﺱ ﺁﻧﺘﺎﺱ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺭﺩﻩ ﺳﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ ﺑﺮﺯﯾﻞ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ٬ ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﻋﻼﻗﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ٬ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﮐﻮ ﺩﺭ ﺗﻴﻢ ﭘﻮﺭﺗﻮ ﻣﯽ‌ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ٬ ﺷﺎﯾﻌﻪﻫﺎ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ ﻫﺎﻓﺒﮏ ﺑﺮﺯﯾﻠﯽ‌ﺍﻻﺻﻞ ﺍﻭﺝ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺟﺪﯼ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﮑﻮﻻﺭﯼ ﺳﺮﻣﺮﺑﯽ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ ﺑﺮﺯﯾﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2003 ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺮﻣﺮﺑﯽ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺳﺒﺐ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﻝﻫﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺷﺪ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﻨﺖﮔﺮﺍﯾﺎﻥ، ﺍﯾﺪﻩ‌ی ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻗﺮﻣﺰ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ ﺑﺮﺯﯾﻠﯽ ﺭﺍ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﺎﺭﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﺳﺎﺯ ﺑﺎﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺩﻋﺎﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ خواهد ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ آن ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﺗﻔﺎﻕﺁﺭﺍ ﻧﺒﻮﺩ. ﻁﯽ ﯾﮏ ﻧﻈﺮﺳﻨﺠﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻭﺭﺯﺷﯽ آبولا ﺍﻧﺠﺎﻡ شد، 60 ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻥ ﺩﮐﻮ ﺑﻪ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﺳﻠﮑﺎﺋﻮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻟﻮﺋﻴﺲ ﻓﻴﮕﻮ ﻭ ﺭﻭﯼ ﮐﻮﺷﺘﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﮑﻮﻻﺭﯼ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﮐﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺍﺳﮑﻮﻻﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ: «ﻣﻦ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﻫﺮ ﮔﺰﯾﻨﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺻﻼﺣﻴﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻢ. ﻫﺮ ﻣﺮﺑﯽ ﺛﻤﺮﻩ‌ی ﺍﯾﺪﻩﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ. ﺩﮐﻮ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻄﺒﻴﻖﭘﺬﯾﺮﯼ ﺍﺳﺖ٬ ﺗﮑﻨﻴﮏ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﻮﺕﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽﺯﻧﺪ. ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﺗﻴﻤﯽ ﻣﺜﻤﺮ ﺛﻤﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.»

ﺩﮐﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﺭﺱ 2003 ﻁﯽ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻴﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﻮﺭﺗﻮ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺮﺯﯾﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ. ﺩﮐﻮ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ‌ی ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ‌ی ﺁﺯﺍﺩ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﺗﮏ ﮔﻞ ﭘﻴﺮﻭﺯﯼﺑﺨﺶ ﺗﻴﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺩﮐﻮ ﺑﺎ ﮔﻠﯽ که ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻫﺎﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩ.

ﺍﯾﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻪ «ﺍﻭﺯهﺑﻴﻮ» ﺍﺻﻠﻴﺘﯽ ﻣﻮﺯﺍﻣﺒﻴﮑﯽ ﺩﺍﺷﺘ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﺩﮐﻮ ﭘﺎﮎ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﮐﺸﻮﺭ ﺟﺪﯾﺪﺵ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺩﺭ ﯾﻮﺭﻭ 2004 ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﮔﺎﻡ ﺑﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷت، ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ. ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺩﮐﻮ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ‌ی ﻣﻠﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ 2003 ﻭ 2004 ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﻮﺭﺗﻮ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺗﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ.

ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻮﺭﯾﻨﻴﻮ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﭼﻠﺴﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﮐﻮ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ 2004 ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺎﺭﺳﻠﻮﻧﺎ ﺷﺪ٬ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺷﮕﻔﺖﺯﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ.

روز هفدهم ژوئن سال 2004 دکو به یک خبرنگار رادیویی گفت که به احتمال زیاد به تیم چلسی خواهد پیوست. او اظهار داشت صحبت‌های مبسوطی در این زمینه بین پورتو و آن باشگاه انگلیسی انجام شده ولی هنوز تصمیم نهایی اتخاذ نشده است و تنها کارهای باقی‌مانده برای این انتقال آزمایشات جسمی و امضای یک قرارداد رسمی با چلسی است ولی چند روز بعد به روزنامه ورزشی «اوجوگو» گفت بیشتر ترجیح می‌دهد به بارسلونا برود تا اینکه به دنبال مورینیو خودش را به چلسی برساند. در آن زمان بایرن مونیخ هم خواستار این فوتبالیست بود ولی وقتی مذاکرات با چلسی بی نتیجه به پایان رسید آن باشگاه هم در تصمیم خود مردد شد. بهترین پیشنهاد در آن زمان از سوی بارسلونا و با قیمت 21 میلیون یورو بود. ولی پورتو به این قیمت راضی نمی‌شد. سرانجام پس از پایان بازی‌های یورو 2004 پورتو پذیرفت با قیمت 15 میلیون یورو به علاوه کلیه حقوق مربوط به «ریکاردو کوارشما» بازیکن گوشه بارسلونا، دکو را به این باشگاه واگذار کند. در بارسلونا عده‌ای پیشنهاد دادند که دکو در کنار و تحت‌الشعاع رونالدینیو بازی کند ولی فرانک رایکارد او را به عنوان هافبک تهاجمی تیم انتخاب کرد. هر چند این اقدام ابروهای خیلی‌ها را بالا برد ولی در زمین بازی، دکو با دانش تاکتیکی، توانایی‌های دفاعی و تلاش بی دریغ خود حیرت همگان را برانگیخت. در دسامبر 2004 دکو جایزه دوم بهترین بازیکن را به دست آورد. در آن سال جایزه اول به آندری شوچنکو و جایزه سوم به رونالدینیو رسید. او در سال‌های بعد نیز جوایزی همچون بهترین هافبک یوفا و جایزه توپ طلایی جام جهانی را از آن خود کرد.

ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺩﺳﺮﻫﺎ ﮐﻢ‌ﮐﻢ ﭘﺪﯾﺪﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ. ﺩﮐﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﺳﻴﺐﺩﯾﺪﮔﯽﻫﺎﯾﺶ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﻧﺎﻟﺪﯾﻨﻴﻮ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺷﺐﻧﺸﻴﻨﯽﻫﺎﯼ ﭘﻴﺎﭘﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﺮﺕ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺭﻭﻧﺎﻟﺪﯾﻨﻴﻮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﮐﻢ ﻓﺮﻭﻍﺗﺮ ﻣﯽﺷد، ﺩﮐﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷد، ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺑﺎﺭﺳﺎ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪ.

ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕر، ﺩﮐﻮ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻧﻈﺮﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺭﯾﮑﺎﺭﺩ ﺗﻴﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ. بارسا ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻝ 2007 ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻥ ﺩﮐﻮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮد؛ ﺍﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺖ ﻗﺒﻮﻝ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ 8 ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﭘﻮﻧﺪﯼ ﭼﻠﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﮑﻮﻻﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺮﻣﺮﺑﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺩﯾد؛ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ.

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺟﻮد، ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽﻫﺎﯼ ﺩﮐﻮ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻤﻔﻮﺭﺩ ﺑﺮﯾﺞ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺳﮑﻮﻻﺭﯼ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺷت. او در سال 2010 به باشگاه فلومیننزه برزیل پیوست و در سال 2013 کفش‌هایش را آویخت و از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.