وصال روحانی | آرزوهای دور و محال برانكو

پرسپولیس در هفته اول از فصل جدید لیگ برتر فوتبال کشور و طی مسابقه نافرجامش با پدیده دلایل زیادی را برای ابقای طولانی‌مدت برانکو ایوانکوویچ به دست نداد. هر چند احتمال دارد او در صورت کسب نتایج ضعیف هم تا پایان فصل ماندنی باشد اما صحبت از 6 سال ماندن در جمع قرمزها از سوی او که چند روز پیش بیان شده بیشتر به آرزوهای محال می‌ماند. در تیم‌های بزرگ و پرطرفدار، صبر در قبال مربیان ناکام در کمترین حد است و حتی نمونه‌های خارجی نیز اسباب امیدواری در این خصوص نمی‌شوند و بیشتر ناشکیبایی و تندروی را فریاد می‌کنند و همین چهار سال پیش اینترمیلان در جست‌وجوی یک سرمربی موفق برای خود فقط 5 هفته در شروع فصل، مربی را تحمل کرد که از جنوا آمده بود تا آبی و سیاه‌های شهر میلان را از رکود رهایی بخشد و به روزهای اوج برگرداند و از عهده آن کار برنیامد و مشابه این قضیه در جای جای فوتبال اروپا بارها و بارها مشاهده شده است. برانکو در تیم پرسپولیس در حالتی از همین دست قرار دارد. او در دو ماه و نیم آخر فصل پیش بخش عمده‌ای از تحمل هواداران را در قبال خود سوزاند و تنها نقطه ممتاز او در این مقطع فتح دربی تهران بود که آن هم به سبب بی‌تاثیر بودن مسابقه بین تیم‌های ششم و هشتم جدول لیگ برتر اشتیاق عظیمی را برنیانگیخت، بخصوص که در نیم‌فصل اول مربی دیگری (حمید درخشان) نیز شاید با یک سی‌ام دستمزد ایوانکوویچ همان برد را برای پرسپولیسی‌ها به ارمغان آورده بود.
***
آمار و ارقام و کیفیت کار رفته‌ها و آمده‌ها به پرسپولیس، حاکی از عدم ایجاد تغییراتی اساسی در مولفه‌های بازی این تیم و چرخیدن «در» روی همان پاشنه‌های قدیمی است. البته پرسپولیسی که اواخر هفته پیش مقابل پدیده در تهران دیدیم قدری متفاوت با «پرسپولیس درخشان» بازی می‌کرد اما مولفه‌های بازی همان بود و تفاوت‌ها عظیم نشان نمی‌داد. با این سبک بازی و با این نفرات که باز شماری از آنها آشکارا بازیکنانی متوسط‌اند، شاید شش ماه در باشگاهی مثل پرسپولیس دوام بیاورید و حتی به یک سال و بهتر بگوییم یک فصل هم بکشید اما بیش از آن امکانپذیر نیست زیرا هواداران بدون جام ماندن دو «بزرگ» تهرانی را معمولا برنمی‌تابند و مربی ناکام را به سوی اخراجی اجتناب‌ناپذیر سوق می‌دهند و امیر قلعه‌نویی لابد خاطرش بسیار عزیز و تحقیقا لیست فتوحات قبلی‌اش بسیار قطور بود که او را در عین ناکامی دو فصل تاب تحمل آوردند و این چیزی نیست که نصیب برانکو شود زیرا او اصولا پیشینه‌ای در پرسپولیس ندارد.
***
ایراد بزرگی که در برداشت‌ها نسبت به برانکو وجود دارد، صدور رأی درباره او بر اساس دوره‌ای است که در تیم ملی سپری کرده و شناسایی او به عنوان یک مربی عالی بر اساس آن است و حال آن که آن تیم با مهره‌های پروازگر (مثل علی کریمی هت‌تریک‌کننده مقابل کره‌جنوبی) یک تیم در اوج بود و اینکه در کل سال حداکثر 10 بازی انجام می‌داد، کارش را ساده‌تر می‌ساخت و یک سوپاپ اطمینان برایش بود. آن تیم با هر مربی کم و بیش می‌توانست همان نتایج را بگیرد و این اوج خوشبختی ایوانکوویچ بود که تیم ملی را در یکی از مقاطع پربار سه دهه اخیرش به وی سپردند.
***
حالا، زمانه دیگری است و ایوانکوویچ دور از بهشت تیم ملی باید در جهنم لیگ برتر در عرصه‌هایی امتحان پس بدهد و نتیجه بگیرد که به درست یا غلط تدافعی بودن و به قول فوتبالی‌ها «چرک بازی کردن» در آن یک قانون نانوشته و یک الزام پرهیزناپذیر است. اگر می‌خواهید در لیگ بمانید و خرج‌های میلیاردی‌تان دود نشود، باید به هر شکل حداقل یک امتیاز در هر بازی بگیرید و لازمه آن محکم و قوی دفاع کردن و بازی فرسایشی و فیزیکی و در انتظار حوادث مساعد نشستن است و سلطان اینگونه بازی‌ها طی سال‌های اخیر اکبر میثاقیان، فرهاد کاظمی، محمود یاوری و فیروز کریمی بوده‌اند. می‌توان گفت که این با حساب و کتاب بازی کردن و یک نوع بازی واکنشی است اما هر جور به آن نگاه کنیم روشی است که تیم‌های مقابل را عاصی و فرسوده و پیر می‌کند ولی برانکو در پایان هفته اول از یک لیگ 30 هفته‌ای آنقدر دلش خوش و از مضرات این روش‌ها ظاهرا بی‌اطلاع است که صحبت از شش سال ماندن در جمع سرخ‌ها می‌کند. محتاط‌ترها از شش هفته و حتی شش روز هم نمی‌گویند زیرا خوب می‌دانند در یک لیگ فرسایشی امنیت طولانی‌مدت مربیان حرفی بی‌پایه و شعاری غیرواقعی است و خوب بازی کردن صرف هم که برانکو به آن می‌نازد و می‌گوید با ارائه آن یک مربی بازنده هم ماندنی است، محلی از اعراب ندارد.
***
برانکو اگر نتیجه نگیرد رفتنی است و تردیدی در این گمانه‌زنی نیست و فقط کسانی از ابقاهای شش‌ساله در لیگ‌های فرسایشی و آرزوهای دور و محال می‌گویند که سال‌ها در پر قوی تیم‌های ملی بالنسبه قدرتمند و بالنده خوابیده باشند؛ درست مثل برانکو ایوانکوویچ مسن و مدبر و با شخصیت، ولی بیش از حد خوش‌خیال! برای برانکو فهم این واقعیت زمان زیادی نخواهد برد زیرا لیگ ما در عین جذابیت‌های رقابتی و شیرینی‌های حادثه‌ای آن، یک دوره مسابقه به غایت بی‌رحم است که ضرباتش را مستقیم وارد می‌کند و داخلی و خارجی و خرد و کلان نمی‌شناسد و برانکو اگر هنوز این باور را ندارد، می‌تواند از استاد و دوست قدیمی‌اش پیرامون سرنوشت مشابهی که در مس کرمان داشت پرس‌وجو کند و پای حرف‌های میروسلاو بلاژویچ بنشیند. و تازه «چیرو» این امتیاز را داشت که در تیمی مربیگری می‌کرد که توقع از آن و به تبع آن صبر هواداران، دست‌کم 10 برابر بود.