زهرا اسدی | پـرسپـولیـس چـرا بـاخـت؟

دو بازی، یک امتیاز. دو بازی، چهار گل خورده. دو بازی و هزاران بهانه که انگار زاده شده‌اند تا دست در دست هم سایبانی بسازند برای اشتباه‌های بی‌پایان مردانی که پیش‌بینی کرده بودیم از پس پرسپولیس برنمی‌آیند. مردانی که با ادعایشان تیم بستند اما پرسپولیس، دو بازی کرد و چهار گل خورد و بعد از این دو بازی حسرت پیروزی را همچنان بر دل دارد. درست مثل تیم فصل پیش علی دایی که آن هم از بازی اول در تهران یک امتیاز گرفته بود و دومین بازی‌اش را در اهواز باخت.
تنها برتری برانکو نسبت به تیم دست‌ساز دایی این بود که در لیگ چهاردهم، تفاضل پرسپولیس بعد از دو بازی منفی 2 بود اما حالا تفاضلش منفی یک است. حالا بگذریم که پرسپولیس فصل پیش را با بازی مقابل نفت- تیمی که سهمیه آسیا گرفته بود- و فولاد- قهرمان لیگ- آغاز کرده بود و امسال در حالی از مجموع بازی‌هایش مقابل پدیده و استقلال خوزستان یک امتیاز گرفت که تیم مشهدی تازه دو سال است لیگ برتری شده و خوزستانی‌ها هم به لطف پیروزی در پلی‌آف بود که توانستند در لیگ برتر بمانند.
فصلی دیگر از راه رسید و دوباره روز از نو، روزی از نو. پرسپولیس همچنان نمی‌برد و همچنان دست‌هایش پر است از بهانه. بهانه‌هایی که هر چند بار هم تکرار شوند، دلیل خوبی نیستند برای اینکه از یاد ببریم طلسم ناکامی‌های برانکو در بازی‌های خارج از تهران را. مرد کروات که در 6 بازی پایانی فصل پیش هم روی نیمکت پرسپولیس نشسته بود، هنوز حتی یک بار هم پیروزی خارج از خانه با پرسپولیس را تجربه نکرده. البته که او تمام وقتش را در اختیار پرسپولیس ‌گذاشته و مهم‌تر اینکه به جوانگرایی‌اش وفادار مانده.
آنچه از پرسپولیس برانکو در ذهن داریم، این است که آقای سرمربی سعی می‌کند از بازیکنانش روی زمین بازی بگیرد و کمتر دیده‌ایم که قرمزپوشان زیر توپ بزنند. در مقابل اما زیادند پرسش‌های آزاردهنده‌ای که در ذهن‌مان می‌چرخند و پاسخی برایشان نیست. مثلا می‌خواهیم بدانیم که آیا واقعا برانکو خالقی‌فر را مفیدتر از گابریل تشخیص داد که بازیکن برزیلی را اخراج کرد؟ یا به نظرش میلاد کمندانی نمی‌توانست در حد خالقی‌فر بازی کند؟ واقعا حق بنگر بود که به خاطر تنها یک اشتباه نیمکت‌نشین شود یا نورمحمدی برای فیکس شدن محق‌تر دیده شد؟ چطور می‌شود که بازی ضعیف بابک حاتمی در دفاع چپ کادر فنی را برای ایجاد تغییر حتی به فکر فرو نمی‌برد؟ آیا؟ آیا؟ آیا؟ پرسش‌ها بسیارند اما...

این همه تغییر لازم بود؟
می‌دانستیم محروم‌ها که برگردند، پرسپولیس تغییر چهره می‌دهد اما دیگر فکرش را نمی‌کردیم که برانکو تا این حد در ترکیب یازده نفره تیمش دست ببرد. اینطور  که اردونشین‌ها می‌گفتند، قرار بوده اومانیا زوج ماریچ در خط دفاعی باشد، در خط هافبک هم کمندانی به جای کفشگری مصدوم بازی کند و عالیشاه و طارمی هم خط حمله را تشکیل بدهند. مانده‌ایم که سرمربی چطور مقابل انتقادها سر خم کرد و بنگر- که تازه داشت با ماریچ به هماهنگی می‌رسید- را روی نیمکت‌ نشاند؟ همان‌گونه که دلیل تغییر عقیده او و بازی گرفتن از نورمحمدی و خالقی‌فر را نمی‌دانیم؟ حال آنکه شاید بهتر بود نورمحمدی چپ پا به‌عنوان مدافع چپ به جای بابک حاتمی در ترکیب قرار بگیرد و یک خط جلوتر هم کمندانی جوان و خلاق جایگزین کفشگری مصدوم شود.

پرسپولیس «کاپیتان» نداشت
گرما و رطوبت و گرد و خاک و اشتباه‌های داوری- البته اگر اشتباه تاثیرگذاری رخ داده باشد- یک طرف، اما. بزرگ‌ترین مشکل پرسپولیس در اهواز این بود که لیدر نداشت، خلاقیت نداشت. هادی نوروزی که حالا بازوبند کاپیتانی را هم به بازو بسته و باید موثرترین بازیکن پرسپولیس باشد، در بدترین زمان بازی و به خاطر یک خطای محرز و احساسی کارت قرمز مستقیم گرفت و علنا بازی را سپرد به استقلال خوزستان. نوروزی در اهواز به خوبی بازی با پدیده نبود و کلا انتظارها از یک کاپیتان را نتوانست برآورده کند. پرسپولیس در این بازی جای خالی یک لیدر خلاق مثل محمد نوری را با تمام وجود احساس کرد. خلأیی که حتی در دقایق حضور نوروزی در زمین به چشم آمد اما بعد از گل طارمی چشمگیرتر بود.

همه پاسخگو باشند
پرسپولیس باخت و مدیران باشگاه حق دارند که از برانکو توضیح بخواهند. مدیرانی که فنی‌ترین و فوتبالی‌ترین‌شان یعنی حسین عبدی به قول خودش تنها چند دقیقه از بازی پرسپولیس را تماشا کرده و بر پاسخگو بودن کادر فنی تاکید دارد: «تنها چیزی که می‌توانم روی آن تاکید داشته باشم این است که مربیان باید در زمینه مباحث فنی و نتایج تیم پاسخگو باشند.» قانون فوتبال همین است. اتفاقا باشگاه‌نشین‌های پرسپولیس هم با تکیه به همین قانون نانوشته بود که تا توانستند، تاختند و خواسته‌هایشان را به کادر فنی تحمیل کردند. با این همه اما برانکو اولین مقصر است و باید پاسخگوی ناکامی‌های پرسپولیس باشد. برانکو باید پاسخگو باشد اما نه به تنهایی. در فوتبال البته اینگونه نیست که مدیران باشگاه را به خاطر شکست‌ها توبیخ کنند اما اگر وجدانی وجود داشته باشد، مدیرانی هم که می‌گفتند پرسپولیس با خریدهای تازه‌اش قهرمان خواهد شد، باید بنشینند و یک به یک بشمارند اشتباه‌هایی را که با انتخاب‌های نابجای‌شان رقم زدند و تیمی تا این اندازه ناتوان را به هواداران تحویل دادند.

تیم خوب، مربی خوب
دیروز نصرا... سجادی معاون وزیر ورزش و جوانان میهمان روزنامه ایران ورزشی بود. او که سابقه ریاست فدراسیون فوتبال را دارد و در جام تخت جمشید هم فوتبال بازی کرده، به عنوان یک کارشناس فوتبال درباره پرسپولیس اینگونه صحبت می‌کند: «بعد از 2 هفته نمی‌توان در مورد پرسپولیس قضاوت کرد. پرسپولیس مربی خوبی دارد و از بازیکنان باکیفیتی برخوردار است. به نظر من شرایط بازی در اهواز مناسب نبود و داور 2 مرتبه برای نوشیدن آب بازی را متوقف کرد که این مساله گویای شرایط حاکم بر ورزشگاه بود. از طرفی گرد و غبار و رطوبت بالا تنفس را برای بازیکنان دشوار کرده بود. به اعتقاد من باید کمی صبر کرد تا پرسپولیس جا بیفتد و این تیم با این مربی و این بازیکنان پتانسیل‌های به مراتب بالاتری دارد.»
نصرا... سجادی به عنوان یک فوتبال‌شناس اشاره درستی به وضعیت پرسپولیس دارد؛ قضاوت در مورد این تیم زود است اما باید اشکالات فنی این تیم شناخته شود و مرتفع گردد. پرسپولیس با این مربی و این بازیکنان باید بهتر از اینها کار کند. اگر نیمه اول بازی با پدیده تکرار شود، پرسپولیس مقابل هر تیمی در لیگ ایران می‌تواند پیروز باشد.