وصال روحانی | چرا نامداران همگی میزبان بودند؟

یکی از فرآیندهای عجیب مرحله یک‌شانزدهم نهایی جام حذفی فوتبال کشور که مسابقات آن از چهارشنبه گذشته شروع شد و امروز (یکشنبه) پایان می‌گیرد، برگزاری تمامی مسابقات در خانه تیم‌های نامدارتر و لیگ برتری بود و تیم‌های کوچکتر که اغلب‌شان لیگ دویی و یا استانی بودند حتی در یک مورد هم میزبانی را برعهده نداشتند. نتیجه این اقدام نامنصفانه سازمان، حذف تمامی تیم‌های کوچکتر به دست لیگ برتری‌ها و در اغلب موارد با نتایجی یکطرفه و با قبول شکست‌هایی سنگین بود. اوج این روال در روز جمعه دیده شد که منطقه آزاد کیش و شهرداری سمنان هر کدام 5 گل از تیم‌های راه‌آهن و استقلال تهران خوردند. سفیر آبیک قزوین چهار گل سپاهانی‌ها را درون دروازه‌اش دید و ایثار جیرفت از همه ضعیف‌تر عمل کرد که حتی از قعرنشین – ولو نامدار – لیگ برتر که همانا فولاد خوزستان است 6 گل خورد و حذف تلخی را همچون همتاهایش از صحنه دومین جام معتبر فوتبال کشور تجربه کرد.
***
وقتی بارها از دلسردی تیم‌های کوچک و عدم تمایل‌شان به شرکت در جام حذفی یاد و گلایه می‌کنیم و از آنها مکررا می‌خواهیم که به این صحنه پشت نکنند، باید حداقل دلگرمی را به آنها بدهیم و آن حداقل این است که در دیدار با تیم‌هایی بسیار پرمهره‌تر از خود از مزایای میزبانی برخوردار باشند و در شهر و زمین خود بازی کنند و از مزایای این آشنایی بهره ببرند و چه بسا در سایه این میزبانی چند «بزرگ» لیگ برتر را هم قربانی کنند. چنین نتایج احتمالی‌ صحنه جام حذفی را هم گرم‌تر و تیم‌های پایین‌تر از لیگ برتر و قهرمانان لیگ‌های استانی را به شرکت هر چه وسیع‌تر و هر چه موفق‌تر در جام حذفی تشویق می‌کند و این جام از زیر سایه بلند لیگ برتر رهایی می‌یابد و نفس می‌کشد و به آنچه حق آن است، می‌رسد.
***
رعایت نکردن این مسائل و تضییع حق تیم‌های کوچکتر از طرق مختلف که جدیدترین نمونه آن واداشتن‌شان به شرکت در مرحله یک‌شانزدهم مسابقات امسال در زمین حریفانی است که گاه 10 برابر آنها مهره و 100 برابر آنان سرمایه دارند، همان محصول و نتیجه‌ای را دارد که می‌بینیم؛ حذف تمامی این تیم‌های کوچکتر و آرزومندتر و دلسردتر و بدبین‌تر شدن‌شان نسبت به جام که طبعا بر حجم و تعداد انصراف‌های آنان در ادوار بعدی خواهد افزود.
با این بساط نمی‌توان به تیم‌های نه چندان کم‌شماری که در جام امسال با اعلام انصراف بازی را قبل از شروع به حریف سپرده‌اند، ایراد گرفت. آنها به این نتیجه رسیده‌اند حالا که حذف‌شان قطعی است چرا خرج سفر رفت و برگشت و اقامت در شهر محل انجام بازی‌ را بر خود هموار کرده و مثلا به تهران و اهواز و اصفهان بیایند و پنج شش گل بخورند و تحقیر شوند و بروند. آیا بهتر نیست همان وقت و بودجه اندک را صرف ادامه حضوری مثمرثمرتر در لیگ متبوعه کنند تا در پایان فصل به رتبه محترمانه‌تری در آن نایل شوند؟
***
در میان تیم‌های متعلق به لیگ‌های پایین‌تر تنها تیم‌هایی که در روزهای پنج‌شنبه و جمعه آبروداری کردند و با نتایجی خفیف باختند نیروی زمینی و بادران تهران بودند که با نتایج مشابه یک – 2 تسلیم صبا و ذوب‌آهن شدند. در جامی که تعداد تیم‌های لیگ یکی آن به شدت کم و انصراف داده‌های این لیگ پرتعداد بوده‌اند و تراکتورسازی و سیاه‌جامگان بدون بازی و با انصراف رقبای دسته‌های پایین‌تر خود به یک‌هشتم نهایی رسیدند، با اینکه بازی‌های جالبی در این مرحله از قبیل استقلال – فولاد، ذوب‌آهن – گسترش فولاد و صبا – تراکتورسازی از حالا به فوتبالدوستان چشمک می‌زنند اما این مسابقات بر پایه ویرانی تیم‌هایی بنا نهاده شده که نه تنها کوچکترین کمکی به آنها ارزانی نشد بلکه با گسیل به زمین تیم‌های بزرگ، از قبل بنای حذف تقریبا حتمی‌شان گذاشته شد.
***
شاید آنها به خودی خود و در صورت برگزاری این دیدارها در خانه‌شان نیز سرانجام در یکی از مراحل مسابقات حذف می‌شدند و بعید بود که تک سهمیه آسیایی این رقابت‌ها که به تیم قهرمان تعلق می‌گیرد، سهم تیمی به جز لیگ برتری‌ها شود اما با تسریع حذف آنها و تسهیل کار لیگ برتری‌ها از طریق اهدای میزبانی به آنها عملا هیچ کمکی به این تیم‌های کوچک تلاشگر صورت نگرفت و بیشتر اسباب سرخوردگی‌شان فراهم شد و این از اهداف و مقاصد این رقابت‌ها و از انصاف و عرف فوتبال ما فرسنگ‌ها فاصله دارد.