تولد روز | دیوار برلین 42 ساله شد

فابیو در 13 سپتامبر 1973 در شهر ناپل در جنوب ایتالیا چشم به جهان گشود. از همان دوران کودکی بسیار لاغر و قد کوتاه بود و در میان دوستان و هم‌بازی‌هایش از چشم‌ها ناپدید می‌‌شد. او بازی فوتبال را از سه سالگی در حیاط خانه‌اش آغاز کرد و علاقه زیادی به فوتبال داشت. البته خانواده‌ی او نیز فوتبالی بودند. پدرش پاسکواله در تیم گویگلیانو بازی می‌کرد. کم‌کم به کوچه و خیابان پا گذاشت و تیم کودکان فوتبالیست را در خیابان نزدیک خانه‌اش تشکیل داد. فابیو از همان طفولیت حس بزرگی و کنترل بر دیگران را داشت. بچه‌ها و هم‌بازی‌هایش را دسته‌بندی می‌‌کرد و با تیم‌های دیگر در کوچه و خیابان به بازی می‌پرداخت. مادرش لیزا همیشه نگران سلامت فرزندش بود و به او می‌گفت: «تو با این جثه‌ی لاغر و نحیف چطور قدرت داری که از صبح تا شب در سرما و گرما بازی کنی؟ مریض می‌شوی. تو باید در خانه به استراحت بپردازی.»

اما کاناوارو مادرش را متقاعد می‌کرد که مراقب سلامتی‌اش است. به این ترتیب دوران کودکی فابیو سپری شد و او به مدرسه رفت. در مدرسه نیز در تیم فوتبال نونهالان ثبت‌نام کرد و پس از تعطیل شدن، در حیاط مدرسه به تمرین فوتبال می‌پرداخت و دیر وقت به خانه باز می‌گشت و مورد شماتت خانواده‌اش قرار می‌گرفت. بارها به دلیل بازی فوتبال تکالیف مدرسه‌اش را انجام نداد و از سوی معلمش تنبیه شد. گویا فوتبال در خون و رگش جریان داشت و نمی‌توانست آن را کنار بگذارد.

به هر ترتیبی که بود دوران دبستان را به پایان رساند و وارد دبیرستان شد. او با پول توجیبی‌هایش توانست در باشگاه فوتبال نوجوانان ثبت‌نام کند و هر روز پس از اتمام مدرسه به آنجا برود. در ضمن برای اینکه بدنی قوی داشته باشد به کلاس‌های بدن‌سازی نیز می‌رفت. فابیو با نمرات متوسط و با مکافات دیپلمش را گرفت و پس از دیپلم به طور جدی وارد عرصه فوتبال شد. البته ناگفته نماند که فابیو پسری دقیق و هوشیار بود و همواره همه‌ی نظرات مربیان و تجربیات خود را در دفتری یادداشت می‌کرد، که اکنون قصد دارد نوشته‌های مکتوب دفتر یادداشت‌اش را به چاپ برساند.

جالب است بدانید او در سال 1990 و در بازی نیمه‌نهایی جام جهانی بین آرژانتین و ایتالیا، به عنوان یکی از توپ‌جمع‌کنان شاهد بازی بود.

فابیو کم‌کم به تیم ملی جوانان ناپل راه یافت و استعدادش را در زمینه‌ی فوتبال به همه‌ نشان داد. مربیان به او پیشنهاد دادند که به خاطر قد و قواره‌اش در پست مدافع به تمرین بپردازد. فابیو در کنار آلساندرو نستا یکی از بهترین مدافعان به تمرین پرداخت و نکات مفیدی را از او آموخت و طبق عادتش هر شب که به خانه بازمی‌گشت همه گفته‌های نستا را یادداشت می‌کرد. استعداد کاناوارو به سرعت در تیم ناپولی شکوفا شد . تیمی که در آن دوره بهترین دوران تاریخ‌اش را با حضور دیگو مارادونا و چیرو فریرا و کسب اسکودوتو طی می‌کرد. اولین بازی او در سری‌آ در 7 مارس 1993 در تورین انجام شد. نگه داشتن مارادونا در این تیم به پول زیادی نیاز داشت و مسئولان ناپولی با فروش کاناوارو به پارما، این پول را تامین کردند. فابیو با قدی حدود 176 سانتی‌متر در سال‌های 1990 تا 2000 بهترین مدافع باشگاه ناپولی بود

فابیو در پارما توانست خود را به عنوان یکی از برترین مدافعین جهان مطرح کند. همکاری او با لیلیان تورام و جیانلوئیجی بوفون توانست پارما را به رهبری کارلو آنچلوتی، صاحب برترین خط دفاعی لیگ کند. آنها در پایان فصل با یک امتیاز نسبت یه تیم صدرنشین یوونتوس به مقام نایب قهرمانی رسیدند. از دیگر موفقیت‌های او با پارما می‌توان به کسب کوپا ایتالیا و جام یوفا اشاره کرد. وی با این تیم توانست جایزه‌ی دومِ آلبو ده‌اورو (عنوان برترین مدافع ایتالیا) را نیز کسب کند. فابیو توانست دومین نفری باشد که سه بار پیاپی (در سال‌های 2000، 2001 و 2002) این موفقیت را کسب می‌کند. وی فابیو این عنوان را در سال 2005 نیز کسب کرد.

در تابستان 2002 کاناوارو با 32 میلیون یورو به اینتر منتقل شد. او دو سال بعد با 10 میلیون یورو به یوونتوس پیوست. جایی که او هم‌بازیان سابق خود یعنی بوفون و تورام را دوباره در کنار خود می‌دید و در کنار آنها به عنوان بازوی راست کاپلو نقش آفرینی کرد. در تورین او دوباره توانست موفقیت‌های خود را در خط دفاعی تکرار کند. فابیو با یوونتوس در سال 2005 و 2006 اسکودتو را کسب کرد. در فصل 2006 او همچنین به عنوان برترین بازیکن آن فصل سری‌آ انتخاب شد.

فابیو در سه جام جهانی 1998، 2002 و 2006 همراه تیم ملی ایتالیا بود. اولین بازی ملی او در برابر ایرلند شمالی در سال 97 بود که تنها گل ملی او هم در همان بازی به ثمر رسید. وی با بازی در فینال جام جهانی 2006 در صدمین بازی ملی خود شرکت کرد و به جمع باشگاه صدتایی‌ها پیوست. او در پایان بازی‌های جام جهانی 2006 نه تنها پیروزی کشورش را جشن گرفت بلکه با بالا بردن جام قهرمانی، صدمین بازی ملی خود را رویایی کرد. او با یوونتوس به افتخارات زیادی رسید و طرفداران زیادی پیدا و عنوان بهترین مدافع را در یوونتوس از آن خود کرد.

گرچه کاناوارو در یوونتوس مقام‌های شخصی و تیمی بسیاری کسب کرد و قهرمان جام جهانی شد ولی یک مسئله او را آزار می‌داد؛ « عدم قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا»، که یکی از دلایل اصلی او در پیوستن به رئال مادرید همین بود. کاناوارو یکی از ارکان اصلی در دو قهرمانی پیاپی یوونتوس در سری‌آ بود ولی بعد از رسوایی یوونتوس و مسئولان آن در ماجرای کالچوپولی، ضربه‌ی بزرگی به او وارد شد و پس از ارائه‌ی پیشنهاد رئال، او به جمع قوهای سپید اسپانیا پیوست. او در رئال مادرید وارث شماره‌ی 5 زین‌الدین زیدان بود. پیراهنی که پوشیدن آن برای هر بازیکنی یک افتخار بزرگ محسوب می‌شود.

اما افتخارات کاناوارو در سال 2006 به همین محدود نشد و او با رای 52 نویسنده‌ی مجله‌ی فرانس فوتبال، به عنوان برنده‌ی توپ طلای اروپا در سال 2006 انتخاب شد. او پس از بردن این عنوان گفت: «اکنون بچه‌ها از اینکه در خط دفاعی بازی کنند نگران نیستند و شاید بخواهند به یک کاناواروی دیگر تبدیل شوند.»

چند روز بعد او به عنوان یکی از اعضای تیم منتخب سال که توسط 43000 فوتبالیست حرفه‌ای سراسر دنیا انتخاب می‌گردد برگزیده شد و در 18 دسامبر همان سال برنده‌ی جایزه‌ی بهترین بازیکن سال جهان شد. او اولین مدافعی بود که به این عنوان دست یافته است.

فابیو در فصل 10-2009 باز هم به بانوی پیر پیوست و یک فصل بعد راهی امارات و تیم الاهلی شد. کاناوارو در سال 2010 اعلام کرد که راهی تیم سیلیگوری در لیگ هند خواهد شد اما این تیم در لیگ شرکت نکرد و فابیو نیز کفش‌هایش را برای همیشه آویخت.

کاناوارو در فصل 15-2014، هدایت تیم گوانگ‌ژو اورگراند از لیگ چین را بر عهده گرفت و پس از یک فصل حضور روی نیمکت این تیم، جایش را به اسکولاری داد.

زندگی شخصی

نام همسر فابیو، دانیلاست. آنها صاحب دو پسر به نام‌های کریستین و آندریا و یک دختر به نام مارتینا هستند. او از زندگی مشترک خود رضایت دارد.

همسرش دانیلا درباره فابیو می‌گوید: «او به دلیل مشغله کاری طی روز مدت کوتاهی را در کنار ما می‌گذراند و بیشتر اوقات برای تمرین و مسابقه ماه‌ها به شهرها و کشورهای مختلف می‌رفت و از ما دور بود اما او، هم همسر خوب و وظیفه‌شناسی است و هم پدر مهربانی برای فرزندانش. در جام جهانی 2006 نیز ما به همراه وی به آلمان سفر کردیم. او اظهار داشت که وجود ما در کنار خودش سبب افزایش اعتماد به نفس برای وی می‌شود. به هر صورت من از موفقیت او خوشحالم و فرزندانم احساس غرور می‌کنند.»