وصال روحانی | سقف کوتاه و کوچک آرزوهای ما

عضویت یافتن احسان حاجی‌صفی در یک تیم دسته دومی فوتبال آلمان این سوال بدیهی را به ذهن خیلی‌ها آورده که جایگاه حقیقی فوتبال ایران در جهان کدام است.
بد نیست نکاتی را یادآور شویم تا یافتن پاسخ سوال فوق آسان‌تر شود. در سال‌های اخیر کوچ جوانان مستعد فوتبال ایران به اروپا نهایتا به بازی در تیم‌های غیر مطرح و یا دسته دومی مثل روبین کازان و روستوف روسیه و نایمخن هلند و چارلتون انگلیس منجر شده و یا بازیکنان تشنه پول ما را با انتخاب شخصی‌شان راهی لیگ‌های متمول اما کم‌ کیفیت قطر و امثال آن کرده است. علیرضا جهانبخش به جبران این روند اخیرا جذب تیم دسته اولی آلکمار هلند شده اما در نقطه مقابل رضا قوچان‌نژاد به چارلتونی برگشته که حتی لیگ دسته اول انگلیس بر شانه‌های آن سنگینی می‌کند، چه برسد به لیگ برتر این کشور و سعید عزت‌اللهی در حالی راهی لیگ روسیه شده که به رغم همه استعدادهایش زورش به مربیان و رقبای داخلی‌اش در اتلتیکو مادرید نرسید و نتوانست آنها را متقاعد کند که همین حالا هم به دردشان می‌خورد.
جواد نکونام و کریم انصاری‌فرد همین مشکل را حتی در تیم دسته دومی اوساسونای اسپانیا داشتند و جواد با قطع امید از تیمی که حتی در این لیگ صاحب رتبه‌ای بالاتر از هجدهم نشد و کم مانده بود دسته سومی شود به لیگ ایران بازگشته و کریم انصاری‌فرد برای پانونیوس یونان هندوانه در بسته است و به رغم ورود او به یک تیم دسته اولی معلوم نیست که این تیم همان قدر پای وی بماند. قسمت دردآورتر قضیه کوچ‌هایی است که تعدادی از ملی‌پوشان ما در دو سال اخیر در یک موج رویکرد دوباره به لیگ‌های عربی منطقه به لیگ قطر برده‌اند. شاید استدلال شود که ژاوی هم به این لیگ رفته اما او در آستانه 36 سالگی آینده‌ای طولانی در اروپا نداشت و هرچه سریع‌تر به آسیا می‌رفت تا کاسبی مفصلی کند، به نفعش بود و این همان کاری است که او انجام داده است. اما این نگرش به جوان‌ترهای فوتبال ما بسط نمی‌یابد. پولادی که آن همه داد سخن در خصوص بازی در لیگ انگلیس داده بود، فصل پیش فقط سر از الشحانیه درآورد و بعد از سقوط این تیم به دسته دوم لیگ قطر کارش از این هم سخت‌تر شده است.
مجموعه این مسائل و این نکته که آندو تیموریان کاپیتان جدید تیم ملی ایران هم مجددا سر از لیگ قطر (تیم ام‌الصلال) این کشور درآورده و پژمان منتظری هم بیش از دو سال است در قطر بازی می‌کند و سیدجلال حسینی هم تا زمان اعلام بی‌نیازی تیمش به وی در قطر، خوش و راضی به شرایط خود بود، کاملا سقف آرزوهای ما را نشان می‌دهد. مشکل اینجا است که گرایش‌های ملی همیشه در انتخاب‌های فنی بازیگران ما دخالت دارد و در میان بازیکنان ما کمتر فوتبالیستی مانند جهانبخش پیدا می‌شود که در رفتن خود به تیم‌های برتر و معروف دایما تاخیر می‌انداخت تا ابتدا هر چه پخته‌تر شود و سپس پای در عرصه‌های مهم‌تر بگذارد و اکثریت با کسانی است که کسب هر چه سریع‌تر سرمایه و ثروت را مبنای انتخاب و پایه اقدامات‌شان قرار می‌دهند.
پیوستن حاجی‌صفی که به اعتقاد عده‌ای بالقوه بهترین فوتبالیست فعلی ایران است به یک تیم دسته دومی در آلمان براساس توضیحات فوق رویداد عجیبی نیست و پیرو رویدادهای روز است و خبر از این می‌دهد که اهداف ما اقتصادی و به تبع آن سقف آرزوهای ما کوچک و کوتاه شده است و اگر جز این بود جای تعجب می‌داشت. حاجی‌صفی نمی‌خواست و نمی‌خواهد دسته دومی باشد اما روال به وجود آمده از عملکرد همتاهایش در سال‌های اخیر و قابلیت‌های بیشتر رقبایش در اروپا، او را به فرانکفورت کشانده و رشد تدریجی او در آنجا به نفعش تمام خواهد شد اما تضمینی در دست نیست که او هم فصل بعد سر از لیگ قطر و امثال آن درنیاورد زیرا این موجی است که بر اثر عملکرد شخصی فوتبالیست‌های ما به راه افتاده و گریزی هم از آن نیست.