چرا قهرمانی لستر بزرگترین شوک در تاریخ لیگ انگلستان خواهد بود؟

به گزارش متافوتبال، پیروزی لستر برابر منچستر سیتی در روز شنبه، نه نتها اختلاف این تیم با نزدیک ترین تعقیب کنندگانش به 5 امتیاز رساند، بلکه آن چیزی را که احتمالا در حال رخ دادن است، شفاف ساخت.
این مورد فراتر از نتایج غیر قابل باوری است که تیم های کوچک گاهی در شروع فصل رقم می زنند. این یک رقابت جدی قهرمانی است؛ و زمانی که احتمال قهرمانی افزایش می یابد، فورا این سوال به ذهن می رسد که چقدر این اتفاق بعید خواهد بود.
هنوز یک سوم فصل در پیش است و در تاریخ تیم های ضعیف تری بوده اند که در طول این مسیر شکست خورده اند؛ اما اگر لستر این مسیر را بپیماید، آیا غیرمحتمل ترین قهرمانی خواهد بود که فوتبال انگلیس به خود دیده است؟
اگر قهرمانان اخیر را از نظر بگذرانیم، به نام های آشنای منچستریونایتد، منچسترسیتی، چلسی و آرسنال برمیخوریم. هنگامی که از تلاش دوفصل قبل لیورپول در مسیر قهرمانی به عنوان یک عاشقانه غیرقابل باور یاد می شود، می توان به این نکته پی برد که گروهی کوچک از تیم هایی قدرتمند، لیگ برتر را زیر سلطه خود برده اند.
در دوره معاصر، برای یافتن این گونه تیم ها، شاید نام بلکبرن راورز 1995 سریع به ذهن خطور کند؛ اما آن ها از سرمایه گذاری بزرگ جک واکر بهره می بردند و در فصل قبل از آن در مکان دوم قرار گرفته بودند.
یکی از توییت های هواداران در توییتر: کم کم دارم به این فکر می کنم که جیمی واردی برای لستر دقیقا به اندازه آلن شیرر برای بلکبرن اهمیت دارد.
قهرمانی لیدز یونایتد در سال 1992-با وجود این که تنها 2 سال پس از صعود به دسته برتر حاصل شد-شاید کم تر از حد انتظار شوک آور بود  چراکه لیدز فصل 1991 را در مکان چهارم به پایان برده بود. علاوه بر این، با توجه به این که امپراتوری لیورپول در حال سقوط بود، دوره ای از تحول در حال شکل گیری در فوتبال انگلستان بود و سایر تیم ها برای آن که بتوانند از پاداش مالی لیگ برتر-که نسبت به قبل افزایش یافته بود-سود ببرند حقه های زیادی به کار بستند.
نیوکاسل که در سال 1994 سوم،1995 ششم و در سال های 1996 و 1997 دوم شده بود، می توانست به راحتی چیزی را به دست آورد که پیش از این بلکبرن و لیدز آن را کسب کرده بودند.
قهرمانی آستون ویلا در سال 1981، تیمی که در آن جیمی ریمر، دنیس مورتیمر، تونی مورلی، گری شاو و پیتر ویت حضور داشتند، غیرمحتمل بود؛ اما نه فقط برای این که ران ساندرز تنها از 14 بازیکن استفاده کرد. دلیل اصلی قهرمانی آن ها، افت فاحش لیورپول در این سال بود که باعث شد قرمز های مرسی ساید در پایان فصل پنجم شوند. البته آستون ویلا درهر چهارفصل پیش از قهرمانی حداقل در بین 8 تیم برتر حضور داشتند.
به ناتینگهام فارست سال 1978 می رسیم. می دانیم فارست در ادامه موفق به کسب چه عناوینی شد. درباره دو قهرمانی آن ها در جام های اروپایی و 15 سال حضور مستمر آن ها در سطح اول فوتبال می دانیم. موفقیت هایی که در ادامه کسب می شود احتمالا چیزهایی که در گذشته رخ داده اند را کم اثرتر میکنند کما این که رشد آن ها اجتناب ناپذیر بود.
صعود فارست اما چراغ خاموش بود. ناتینگهام به عنوان سومین تیم برتر دسته دوم در حالی صعود کردندکه امتیاز آن ها، پنجمین امتیاز ضعیفی بود که یک تیم صعود کننده موفق به کسب آن شده بود. حتی وقتی فارست اورتون را که از آن به عنوان یکی از مدعیان قهرمانی یاد می شد 3-1 در خانه اش شکست داد، شک و تردید درباره ادامه راه وجود داشت.
«برایان کلاف این روزها آدمی کاملا آرام است.» گزارشی که گاردین منتشر کرد این گونه ادامه می یابد: نمایش توانایی های ناتینگهام فارست در اولین حضور آن ها در دسته اول پس از پنج سال مربی این تیم را از خود بی خود نکرده است؛ و هیچ کس دیگر نیز نباید چنین شود. کسی نمی تواند اکنون چیزی فراتر از شرایط موجود را در نظر گیرد. آن ها عنصر غافلگیر کردن را در شرایط فعلی دارند؛ اما توانایی بازیکنانی چون تونی وودکاک و جان رابرتسن به سرعت توسط مدافعان بیشتری نسبت به بازی گودیسون پارک شناسایی می شود. وقتی چنین اتفاقی بیفتد، فارست باید برای روزهای سخت آماده باشد.
اما روزهای سخت هیچ گاه نیامدند و فارست تنها عنوان قهرمانی اش در دسته اول را با شکست ناپذیری در 26 بازی پایانی فصل به دست آورد.
همانند لستر، بازیکنان ناتینگهام نیز در غالب یک تیم خود را نشان دادند. نفراتی چون پیتر شیلتون و وودکاک به تنهایی بازیکنانی عالی بودند، اما بازیکنانی چون رابرتسن، جان مک گاورن، کنی برنز و یان بویر دور از ناتینگهام و کلاف هرگز روزهای درخشانی را تجربه نکردند.
اگر کمی بیشتر به عقب برگردیم، به باشگاهی دیگر از استان های مرکزی می رسیم که کلاف الهام بخش آن بود؛ دربی کانتی؛ اما موفقیت آن ها در 1972 که چشمگیر بود، پس از کسب رده های چهارم و نهم به دست آمد.
اگر به عقب تر از آن زمان برویم، وارد دنیایی متفاوت می شویم، زمانی که در فاصله سال های 1959 و 1972، فوتبال انگلستان 12 قهرمان متفاوت به خود دید.
جالب توجه است که پس از صعود دربی در سال 1969، جورج ادواردز که در دربی ایونینگ تلگراف روزنامه نگاری می کرد، به هواداران هشدار داد که انتظار بیش از حدی از تیم در فصل پیش رو نداشته باشند. او نوشت: روزهایی که یک تیم صعود کرده می توانست برای قهرمانی بجنگد، با رقابتی که تیم های لیدز و لورپول در دسته اول آن را رهبری می کنند، از بین رفته است.
. پیش از آن، حسی مشخص وجود داشت که چنین چیزی امکان پذیر است. با این تعریف در آن زمان، قهرمانان دهه 1960 آن چنان که باید غافلگیرکننده نبودند؛ اما دستاورد ایپسویچ تاون در سال 1962 با این تعریف همخوانی داشت.
تیم ورزشگاه پورتمن رود در سال 1955 که الف رمزی هدایت تیم را برعهده گرفت در دسته سوم حضورداشت. آن ها یکبار در سال 1957 و بار دیگر در سال 1961 صعود کردند. عده اندکی به اولین فصل ایپسویچ در دسته برتر امیدوار بودند؛ اما تاکتیک رمزی در کشاندن جیمی لیدبیتر-که گوش چپ بود-به عمق حمله، باعث ایجاد فضا برای مهاجم مرکزی تیم، ری کرافورد، شد تا تیم های برتر را گیج کند. ایپسویچ در پایان فصل موفق شد با سه امتیاز برتری نسبت به برنلی جام قهرمانی را به خانه برد.
زمانی که حریفان روی این حربه کار کردند، ایپسویچ از هم پاشید. آن ها در جام خیریه فصل آتی 5-1 مغلوب تاتنهام شدند و تا پایان اکتبر-زمانی که رمزی به عنوان سرمربی تیم ملی انگلستان برگزیده شد-تنها 2 مسابقه از 15 بازیشان را پیروز شدند.
دو نمونه بالا، نامحتمل ترین قهرمانان پس از جنگ بوده اند. اگر لستر روند خود را برای کسب قهرمانی ادامه دهد، سریعا به این گروه ملحق خواهد شد. با تمام این ها، لسترسیتی تیمی است که تا همین چندماه پیش،17 آپریل 2015، قعرنشین جزیره بود. در آغاز فصل شانس قهرمانی لستر 1 به 5000 بود. ترکیب تیم حدود 55 میلیون پوند می ارزد. این نظریه منطقی که تیم های متوسط لیگ برتر با درآمد هنگفت تلویزیونی که به سوی آن ها روانه شده پیشرفت کرده اند در مورد لستر صدق نمی کند.
آیا آنان قهرمان غیرمنطقی تری خواهند بود؟ انتخاب کردن زشت و نفرت انگیز است. طرفداران ایپسویچ این نکته را خاطر نشان می کنند که آن ها هیچ گاه پیش از آن در سطح اول فوتبال نبوده اند و هواخواهان فارست در این باره صحبت می کنند که آن ها باید یک لیورپول بزرگ را مغلوب می کردند؛ و این کاملا صحیح است که تمام تیم های مطرح در این فصل عملکرد دور از انتظاری داشته اند.
اما سابقه مهم است. ایپسویچ زمانی پدیدار شد که لیگ متلاطم و آشفته بود، زمانی که تیم ها رشد می کردند و سپس در ورطه سقوط می افتادند. فارست زمانی آمد که تیمی برگزیده ساخته شده بود و غافلگیرشدن امکان پذیر بود. در فاصله 5 سال تا دست یابی آن ها به جام، تیم های دسته دوم دو بار موفق شده بودندجام حذفی را کسب کنند؛ و این اتفاق دوسال پس از آن نیز رقم خورد.
اگر لستر برنده لیگ باشد، در دوره ای این کار را کرده است که برای 12 سال، جایگاه های کسب سهمیه لیگ قهرمانان به چهارتیم از ثروتمندان لیگ اختصاص یافته است و تنها 4 استثنا در این زمینه به چشم می خورد: اورتون، تاتنهام (2 بار) و لیورپول؛ تیمی که زمانی جزیی از آن باشگاه ها بود تا این که منچستر سیتی توانست از آن ها پیشی گیرد. التبته نباید جادوهای ایپسویچ و لستر را نادیده گرفت اما قهرمانی لستر غیرقابل انتظار ترین اتفاقی حواهد بود که فوتبال انگلستان به خود دیده است.

ترجمه از خسرو فاضل
منبع: بلیچر ریپورت