پرسپولیس؛از خارجی‌های پردردسر تا خارجی‌های نجات دهنده

سال پیش در همین روزها، پرسپولیس تنها به دلیل تفاضل گل کمتر، قهرمانی را تقدیم استقلال خوزستان کرده بود و آماده می‌شد با حضوری قدرتمند بعد از ده سال حسرت، سومین قهرمانی خود را در لیگ‌برتر(دوره جدید) جشن بگیرد. از همان اولین روزهای نقل و انتقالات زمزمه‌های جدایی دوستاره فصل پیش سرخ پوشان؛ رامین رضاییان و مهدی طارمی به گوش می‌رسید، اما هیچکس تصورش را نمی‌کرد این دو به شکل ناگهانی و مخفیانه سر از تیم ریزه اسپورت ترکیه در بیاورند تا دست برانکو در پوست گردو بماند. شوک ناشی از ترک تیم توسط این دو بازیکن و ضعف شدید خط دفاعی پرسپولیس که پاشنه آشیل این تیم در فصل گذشته بود، برانکو را وا‌داشت که در اردوی اوکراین، چند بازیکن خارجی در پست های مختلف جذب کند. در نهایت چهار بازیکن به پرسپولیس معرفی شدند؛ رادشویچ(دروازه‌بان)، انتونی گولچ و پل‌یانسکی(دفاع) و پرمیوف(خط حمله). به جز رادشویچ، هر سه بازیکن بالای 30 سال سن داشتند و هیچکدام آمار چندان درخشانی نداشتند با این حال پرسپولیس با آنان قرارداد امضا کرد.

زمان گذشت، طارمی و رضاییان به پرسپولیس بازگشتند و با ظهور پدیده‌هایی مانند محمد انصاری، ربیع خواه و درخشش ماهینی و حسینی خط دفاع پرسپولیس تبدیل به قوی ترین خط دفاعی لیگ برتر شد. تیمی که گل زدن به آن آرزوی هر تیمی بود و در پایان لیگ در مجموع 30 بازی تنها 14 گل دریافت کرده‌بود. باوجود درخشش تیم پرسپولیس خبری از فروغ بازیکنان خارجی که با بوق و کرنا به پرسپولیس آمده بودند، نبود. گولچ قبل از شروع لیگ برتر پرسپولیس را ترک کرد، پل یانسکی که از همان زمان ورود به تیم مشخص بود بیش از 10 کیلو اضافه وزن دارد توسط برانکو دیپورت شد و کمی بعدتر از او پریموف هم قرار خود را با باشگاه فسخ کرد. پل یانسکی مجموعا 119 دقیقه برای پرسولیس به میدان رفت، هم وطن وی نیز 161 دقیقه برای سرخپوشان در خط حمله بازی کرد. از آن جمع چهارنفره تنها رادشوییچ مانده‌است، که با توجه به عملکرد مطلوب بیرانوند در خط دروازه، همواره بر روی نیمکت قرار دارد و در معدود مسابقاتی که به میدان رفته‌است، عملکرد متوسطی داشته‌است. خارجی‌های فصل قبل برایمان سریالی را تکرار کردند که به هرساله دیدنش عادت کرده‌ایم و بار دیگر این فرضیه را که "حضور خارجی ها تنها جیب دلال ها را پر میکند" تقویت کردند. فصل به پایان رسید و در پایان پرسپولیس با اختلاف امتیاز زیادی نسبت به تیم دوم قهرمان شد.

این بار سرخ پوشان پیش فصل متفاوتی را گذراندند، برانکو در جذب بازیکنان خارجی دست به عصا تر حرکت کرد. منشا مهاجم نیجریه‌ای پیکان که فصل گذشته 15 گل به ثمر رسانده بود و یکی از مدعیان آقای گلی به شمار می رود، جذب تیم شد تا یکی از ایرادات اصلی تیم برانکو؛ که فرصت سوزی های پیاپی هست رفع شود و در عین حال یک آلترناتیو مناسب به جای طارمی در تیم وجود داشته باشد، تا در صورت ترک احتمالی باشگاه توسط وی، جای خالی او حس نشود. بازیکن دیگری که در روزهای پایانی نقل و انتقالات جذب شد، بشار رسن هافبک عراقی بود. عراقی های لیگ ایران همواره با کیفیت بوده‌اند.[عمادرضا، جاسم‌کرار ،هوارملامحمد و ...] بشار در تیم فنرباغچه پرورش یافته است و در تیم منتخب سال لیگ برتر عراق نیز بوده است. اولین باری که کیفیت بالای این دو بازیکن تازه وارد به صورت ملموس حس شد، بازی با الاهلی بود. جایی که پرسپولیس هرچه می‌زد به در بسته می‌خورد و بازی را نیز دو بر صفر به حریف عربستانی واگذار کرده‌بود. برانکو با تصمیمی قاطع سه تعویض انجام داد؛ منشا، بشار رسن و کامیابی نیا را به جای طارمی، مسلمان و احمدزاده به زمین آورد. نتیجه فراتر از حد تصور بود. پرسپولیس در 10 دقیقه بازی 2 بر صفر باخته را تبدیل به تساوی 2-2 کرد و عامل هر دو گل هم بازیکنان خارجی این تیم یعنی؛ منشا و رسن بودند. نتیجه بازی برای همه خوشحال کننده‌بود، پرسپولیس امید خود را برای بازی بازگشت زنده نگه داشت، در عین حال منشا و رسن کیفیت بالای خود را به برانکو و دستیارانش نشان دادند. منشا در بازی‌های لیگ برتر هم با وجود فرصت اندک همواره نمایش خوبی از خود نشان داده‌است و اگر قربانی باندبازی درون تیمی پرسپولیس نشود، قطعا می‌تواند مشکل گل‌زنی این تیم را به طور کامل حل کند. بشار رسن اولین مسابقه‌اش برابر الاهلی بود، آزمونی سخت که در نهایت از آن سربلند بیرون آمد. اگر این دو بتوانند به عملکرد مطلوب خود ادامه دهند، پرسپولیس کار سختی برای قهرمانی مجدد در لیگ برتر نخواهد‌ داشت و چه بسا بتواند اولین قهرمانی تاریخ سرخ‌پوشان را در لیگ قهرمانان آسیا جشن بگیرد. 

تاکتیک ها و تفکرات برانکو در چندسال اخیر پرسپولیس را زیر و رو کرده‌است، پرسپولیسی که زمانی با هدایت درخشان و استیلی درون زمین کاملا بی هدف بازی می‌کرد و مربیانش همواره مغلوب شطرنج تاکتیکی حریف بودند اکنون فلسفه بازی پیدا کرده‌است و با منطق و چینش خاصی درون زمین بازی می‌کند. این روزها پرسپولیس بیش از هر زمان دیگری به آرزوی دیرین هوادارانش؛ قهرمانی در آسیا نزدیک است. افتخاری که نبودنش در ویترین قهرمانی های باشگاه به شدت در ذوق می‌زند. باید دید که آیا تیم برانکو می‌تواند مرهمی بر این داغ قدیمی بگذارد یا خیر.