افتخارآفرینان بی‌ادعا؛ قهرمانانی که به تبعیض عادت دارند!

پنجشنبه ۳ آبان ۱۳۹۷ ۰ ۱۲۷

متافوتبال - مسابقات پارا آسیایی جاکارتا 2018، در حالی به پایان رسید که برخلاف دیگر مسابقات، بسیار ضعیف پوشش داده شد و کمتر کسی از وقوع و درخشش ایران باخبر شد!

ساعت 7:15 دقیقه صبح فرودگاه اهواز، پروازم به شیراز به دلیل نامساعد بودن شرایط جوی به تاخیر افتاد، تا خیریت آن را چند ساعت بعد در استقبال از قهرمانان مسابقات پارآسیایی جاکارتا که بسیار مظلومانه و بدون ادعا افتخار آفریدند ببینم و انگیزه‌ای برای نوشتن این مقاله شود.

از دسته‌گل‌ها و بنرها مشخص بود مراسم استقبالی در پیش است، کنجکاو شدم و جلو رفتم بنری را دیدم از افتخار آفرینی یک زن خوزستانی، خانم صالحی نایب قهرمان پرتاب نیزه، متوجه شدم که کاروان قهرمان معلولین و جانباز عزیزمان به اهواز می‌آیند و خانواده و دوستانشان برای خوش آمد گویی آمده‌اند. بسیاری سوال می‌کردند که چه خبر شده و بی‌خبر از این همه افتخار، باید بسیار پیگیر اخبار ورزشی می‌بودی تا از مسابقات پارا آسیایی و کار بزرگی که این قهرمانان مظلوم انجام داده‌اند اطلاع داشتی کاری بزرگ و کارستان افسوس از یک ذره نگاه و توجه!
اصلا بازی‌های پاراآسیایی چیست؟ کِی شروع شد و کِی به پایان رسید مگر کسی خبردار شد. بازی‌های آسیایی که یادتان هست با کلی تبلیغات و برنامه‌های پخش زنده و آن همه حاشیه از اخراج بازیکن تیم امید تا سهل انگاری مسولان تیر و کمان و پخش زنده‌‌های یواشکی با موبایل، ولی نوبت به ورزشکاران معلول و جانبازمان که رسید آسمان تپید! صداو سیما تنها به چند خبر کوتاه در اخبارهای ورزشی بسنده کرد دریغ از پخش حتی یک دیدار یا اختصاص یک برنامه به این مسابقات، جالب‌تر آن که در برنامه صبح‌گاهی شبکه سوم خبرنگار اعزامی به جاکارتا خبر از مقام اول کسب شده توسط گروه خبری‌مان می‌دهد شاید مقامی مانند؛ فدراسیون فوتبال پنج ستاره و یا تیم اول آسیا بودن! هرچند که این عزیزان به این بی‌توجهی‌ها و تبعیض‌ها سال‌هاست عادت دارند زمانی که از بسیاری امکانات شهری به دلیل نداشتن بسترهای مناسب برای آنان بی‌بهره‌ ماندند و یا از نگاه‌های ترحم‌انگیز و گاها تمسخرآمیز در امان نبودند. اما اینان بزرگ‌تر و قوی‌تر از آن هستند که حتی نادیده‌گرفتن‌شان هم خم به آبروی آنان بیاورد و مانع از افتخار آفرینی‌‌شان شود.

برخی مسئولان نیز آمده بودند برای استقبال و عکس‌هایی که حتما در آینده به دردشان می‌خورد برای گرفتن پست‌های بهتر و بالاتر! با دیدنشان احساس غرور و افتخار کردم به چنین ورزشکاران پر افتخاری که با تمام محدودیت‌ها بدون محدودیت با مشکلات جنگیده‌اند و از زندگی یک شکست خورده ساخته‌اند آنان طلایی‌تر از مدال‌های بر گردنشان بودند و می‌درخشیدند. درود بر غیرت و شرفتان که بدون گله‌مندی و انتظار این همه افتخار آفریدید.