بازی تقدیر؛ آلمان‌ها و اشک‌هایی که دامن گیرشان شد!

شاید تعجب‌برانگیز باشد، که از بازی تقدیر و انتقام صحبت می‌کنیم! افت محسوس مانشافت‌ها با این گفته‌ها چه ارتباطی دارد؟ همگان به خوبی از برنامه‌ریزی دقیق و آینده‌نگری و تلاش ستودنی آلمان‌های خستگی ناپذیر در همه‌ی کارها آگاهیم به خصوص در زمینه فوتبال که با اهمیت دادن به فوتبال پایه و چرخه یافتن استعداد و پرورش بازیکنان جوان و همچنین مربیان درجه یک و کاربلد و صاحب سبکی چون لوو، کلوپ، فوتبال‌شان را به اوج شکوه و افتخار که با قهرمانی جهان نیز همراه بود، رسانده است. بنابراین دلایلی جز افت چند بازیکن و اشتباهات تاکتیکی مربی، در این رکود فوتبال آلمان دخیل می‌باشد!
18 تیرماه سال 1393، ساعت 30 دقیقه بامداد بازی نیمه نهایی جام جهانی 2014 برزیل؛ میان دوتیم آلمان و برزیل در ورزشگاه بلوهوریزنته آغاز شده بود، نیمار مصدوم بود و تیاگو سیلوا محروم، اما برزیلی‌ها می‌خواستند در کشورشان قهرمان شوند. به دلیل شرایط کاری به تلویزیون دسترسی نداشتم با هزاران مکافات امواج رادیو ورزش را با گوشی خود گرفتم گزارشگر زمان بازی را اعلام کرد؛ دقیقه 29 آلمان 5 برزیل صفر؛ شوکه شدم خشکم زده بود چشمانم را چند بار مالوندم خواب نباشم نه بیدار بودم گزارشگر هم تاکید کرد، شنوندگان محترم بله نتیحه بازی را درست می‌شونید، همانجا بر روی زمین  نشستم، چشمانم پر از اشک شده بود، مگر می‌شود جنوبی باشی و تعصب برزیل را نداشته باشی! آیا واقعا برزیل در 30 دقیقه آن هم در کشور خودش با پنج گل از آلمان‌ها عقب افتاده بود؟ هنوز مات و مبهوت بودم که نیمه اول تمام شد. حس و حال گوش دادن به نیمه دوم بازی را نداشتم گزارشگر هم گفت:بسیاری از تماشاگران ورزشگاه را ترک کرده‌اند تا در خیابان‌‌ها به خاطر این  افتضاح فوتبالی اعتراض کنند، فیل بزرگ هم زانو زده بود، خانم دیلما روسف رئیس جمهوری برزیل نیز در جایگاه بی‌شک نگران مردم عصبانی  بیرون ورزشگاه و آرام کردن آنان بود. بازی در نیمه دوم آغاز شده، نه واقعا امشب خداوند برزیلی‌ها را فراموش کرده‌بود، بازهم این آلمان‌ها بودند که گل می‌زدنند تا دعا کنیم بازی همان لحظه تمام شود  بالاخره مارکو رودریگوز داور  مکزیکی سوت پایان بازی را نواخت تا ژرمن‌ها به یک پیروزی بزرگ که تا سال‌های سال به عنوان یک افتخار ملی محسوب خواهد‌شد رسیده باشند.

آن شب خیال روز شدن نداشت تا صبح خوابم نبرد، روز بعد تصاویر بازی را دیدم، صحنه‌هایی بسیار تلخ از تماشاگران برزیلی؛ تصویر  پیرمرد سیبیلوی معروف(اکوستا فرناندز)-که چند سال پیش فوت شد-با آن جام طلایی رنگ و همیشگی‌اش که از خجالت آن را پشت خود پنهان کرده بود و اشک‌های هوادار خردسالی که در آغوش مادرش می‌گریست و باقی هواداران که مات و مبهوت تنها اشک می‌ریختند. حتم دارم آن شب فرشتگان نیز دلشان برای برزیلی‌ها سوخت تا دست تقدیر بنا را بر انتقام از آلمان‌ها قرار دهد. اکنون پس از 4 سال زمان آن فرارسیده که مردمان کشور قهوه خیال کنند روزگار انتقام‌شان را گرفته و فنجان قهوه  خود را با شادی سر بکشند و به رقص سامبا بپردازند.  آلمان‌ها را جز آه و اشک برزیلی‌های دل شکسته و تحقیر شده و دست تقدیر هیچ جیز جلودار نبود تا روزگار اینگونه به فارسی سخت آنان را تنبیه کند!

نویسنده: محمد خندان‌دزفولی

*تیم نویسندگان متافوتبال*