درباره یک شب شرم‌آور

نمایش اسفناک منچستریونایتد در دیدار حساس دیشب برابر تاتنهام در ورزشگاه ومبلی لندن و باخت شیاطین سرخ٬ اندک تردید های باقی مانده برای به قهرمانی رسیدن منچسترسیتی را نیز برطرف کرد تا از همین الان بتوان تاج پادشاهی فوتبال جزیره را بر سر پپ گواردیولا، پسرانش و صدالبته فوتبال چشم نواز و مسحور کننده‌شان تصور کرد.
آنچه دیشب شاگردان مورینیو در مستطیل سبز ارائه دادند نمایشی سردرگم، کند و بدون هرگونه چشم‌انداز مثبتی بود که هواداران تیم دوم جدول کنونی لیگ برتر انگلیس را به ستوه آورده بود.
یونایتد در این دیدار جدای از گل بسیار زود هنگامی که در ثانیه های ابتدایی بازی دریافت کرد که آن هم به دلیل سهل گیری و عدم مسئولیت پذیری مناسب مدافعان پا به سن گذاشته این تیم بود، در سایر دقایق بازی نیز با بازی کم رمق و کم خطر خود این اجازه را به تاتنهامی ها داد تا در یکی از معمولی‌ترین شب های خود فاتح ۳ امتیاز این دیدار مهم گردند.

آن چیزی که در نبرد دیشب کاملا عیان بود به بازیخوانی قوی مائوریتسیو پوچتینو سرمربی آرژانتینی باشگاه تاتنهام و برتری آشکارش برابر افکار تاکتیکی ژوزه مورینیو سرمربی پرتغالی یونایتدها برمی‌گشت. در این مسابقه تاتنهام در اکثر بازی با علم به کندی ذاتی مهاجم هدف منچستر یعنی لوکاکو و در عوض قدرت فوق العاده اش در نبردهای فیزیکی و هوایی درون محوطه جریمه، با به جلو کشیدن خط دفاعی خود، از سویی این مهاجم بلژیکی را از محوطه تخصصی و خطرآفرینش دور نگه داشت و از سوی دیگر نیز با خیال آسوده و با اتکا بر ضعف وی در نبردهای سرعتی ضمن جلو کشیدن خط دفاعی خود و کمک بیشتر به بازیسازی تیمی، بارها و بارها مهاجمین یونایتد را در تله آفساید قرار داد.

اما با شروع نیمه دوم این انتظار می رفت تا ژوزه مورینیو دست تاتنهامی ها را خوانده باشد و با درک این شرایط که در این دیدار بر خلاف دیدارهای گذشته و به خاطر تله آفساید تاتنهامیها نمی تواند به روش متداول همیشگی تیمش، یعنی خیمه زدن بر روی دروازه حریف و استفاده از توپ های بلند، ارسال های کناری و به طور خلاصه بازی فیزیکی به گل برسد و به همین دلیل با از بازی خارج کردن لوکاکو و استفاده از یک مهاجم سرعتی مثل رشفورد عرصه را بر حریف تنگ نماید، ولی در کمال تعجب نه تنها این تغییر را به نظاره ننشستیم، بلکه بار دیگر شاهد حضور مروانه فلینی در زمین بودیم، آن هم در روزی که یونایتدها در رسیدن به دروازه هوگو لوریس در عجز کامل به سر میبردند و عملا در استفاده از بازی هوایی کاملا ناکام؛ تعویضی که بسیار عجیب به نظر میرسید و  البته خیلی زود و به طرز عجیب تری هم اصلاح شد.

نکته مهم دیگری که در دیدار دیشب به چشم می خورد به بازدهی بسیار پایین پل پوگبا در پست هافبک دفاعی و در نتیجه تعویض نسبتاً زودهنگامش برمی گشت. ستاره فرانسوی یونایتد به دلیل کندی ذاتی و متفاوت بودن نوع فوتبالش با هافبک‌های دفاعی فوق العاده ای همچون انگلو کانته به واقع در پست هافبک دفاعی هرز می رود و باید انرژی خود را صرف پستی کند که به مراتب به دروازه حریف نزدیک تر است تا ضمن بهره‌مندی از توانایی شوتزنی و گلزنی خود، در فضاهای پرفشار و سرنوشت‌ساز از تکنیک فوق العاده اش استفاده و به تیم کمک کند. همچنین اینکه بازی در پست هافبک دفاعی نیازمند بازیکنان به اصطلاح "کارگر" است که سبک و استایل بازی پل پوگبا با چنین بازیکنانی کاملاً متفاوت است و اصولاً یونایتد هم چنین خرج سنگینی برای داشتن فقط یک هافبک دفاعی ساده نکرده است.
پوگبا بازیکنی است که می‌توان سبک بازی تیم را بر اساس و محور آن پایه ریزی کرد و مورینیو باید قدر الماس فرانسوی خود را بیش از پیش بداند.
و در آخر هم اینکه نباید از حق گذشت و این نکته را نیز نباید فراموش کرد که ژوزه مورینیو با عملکرد عالی فصل قبلش و کسب سه جام معتبر، به همراه بازگردان منچستریونایتد به لیگ قهرمانان اروپا کمک بزرگی به احیای برند رو به زوال این باشگاه بزرگ کرد، اما پر واضح است که سطح توقعات از آقای خاص و البته شیاطین سرخ به مراتب بالاتر است.