اعجار فوتبال؛ معجزه‌ی المپیکو

چیه این فوتبال؛ جمله‌ای که از زبان عادل فردوسی پور، در آن بازی تاریخی بارسلونا و پاری‌سن‌ژرمن شنیدیم. اما واقعا چیه این فوتبال! ورزشی که آدرنالین بدن را تا سرحد جنون بالا می‌برد، خواب را از چشمانی که با چوب کبریت نیز باز نمی‌مانند می‌رباید. فوتبال خود زندگی است؛ پر از عشق، اشک، لبخند، امید، تلاش و جنگیدن تا آخرین لحظه برای بدست‌آوردن هدف. آمار خودکشی بین عاشقان فوتبال نزدیک صفر است چون وقتی در 90 دقیقه این‌گونه امیدوارانه می‌جنگند، چگونه در طول سال‌ها زندگی ناامید باشند. من اگر پزشک بودم بی‌شک برای تمام مریضان خود فوتبال را تجویز می‌کردم.

هیچ کس امیدی به پیروزی نداشت و همه صعود بارسلونا را حتمی می‌دانستند، صدا وسیما نیز به همین دلیل و برای دوری از حاشیه‌ها، پخش بازی رم-بارسلونا را به شبکه ورزش محول کرده‌بود. منچسترسیتی حمله می‌کرد و لیورپول اتوبوسی دفاع! این تمام نیمه اول  بازی بود که تنها یک گل برای سیتیزن‌ها در پی داشت. رمی‌ها نیز توسط ادین ژکو به گل رسیده بودند ولی باز هم کسی توجه‌ای به بازی آن‌ها نداشت. آغاز نیمه دوم و گذشت 11 دقیقه کافی بود تا محمد صلاح ستاره مصری لیورپولی‌ها کار سیتی را تمام کند. چشمانم گرم خواب شده‌بود، تیم‌های صعود کننده مشخص بودند و دیدن بازی‌ها لذتی نداشت؛ تا گل دوم رم توسط دنیله ده روسی زده شد. از دیدن بازی منچسترسیتی منصرف شدم، بازی رم به اوج هیجان خود رسیده‌بود مسی و یارانش خطر حذف را احساس می‌کردند. خواب فراموشم شد، آن طرف فیرمینیو کار پپ را یکسره کرده بود تا کلوپ در پیروزی برابر گواردیولا در این فصل هت‌تریک کند. ورزشگاه المپیک رم در حال انفجار بود طرفداران‌، جالوروسى‌ها را به شدت تشویق می‌کردند و از آن‌ها گل می‌خواستند. دی فرانچسکوی متشخص در کنار زمین بالا و پایین می‌پرید. و چه کرد این کوستاس مانولاس! بازهم گلزنی کرد او که در بازی رفت دروازه خودی را گشوده بود بهتر از این مگر می‌توانست جبران کند با گلی که حکم صعود رمی‌ها را امضا می‌کرد. گرگ‌ها بازهم امید، جنگیدن و تلاش برای پیروزی را به همه نشان دادند. تا اعجاز فوتبال را این بار در المپیک رم شاهد باشیم. به راستی چیه این فوتبال!

نویسنده: محمد خندان‌دزفولی

*تیم نویسندگان متافوتبال*