جام بیست‌و‌یکم | تحلیل و بررسی بازی انگلیس-کلمبیا

بازی که شروع شد انتظار دیداری جذاب را داشتیم. دو تیم با دو مکتب متفاوت، یک تیم مملو از درگیری‌های فیزیکی و  بازی مبتنی بر قدرت بدنی بالا و دیگری تیمی برنامه‌های تاکتیکی مدرن و مبتنی بر آرامش رو به رو هم قرار گرفته‌بودند. نیمه ی اول دیدار ملال‌آور بود. دو تیم با احتیاط بازی را دنبال می‌کردند. انگار خصلت بازی های حذفی جام جهانی این‌گونه است، در مراحل حذفی به ندرت شاهد آن هستیم که تیم ها از ابتدا با شور و هیجان بازی را آغاز کنند. انگلیسی‌ها که عادت به بازی با ۴ دفاع داشتند، اکنون با سیستم ساوتگیت 3 دفاعه بازی می‌کنند. ساوتگیت به لطف دستیارش استیو هالند تیمی با سیستم دفاعی نوین ساخته‌است. یادمان نرفته که هالند زمانی دستیار کنته در چلسی بود و آشنایی کامل با این نوع دفاع را دارد. نکته جالب در سیستم بازی انگلیس در نیمه اول استفاده از جناح راست خود بود جایی که تریپیر دفاع چپ کلمبیا (موخیکا) را به بند کشید و در عوض تیم کلمبیا هم هافبک‌های انگلیس را از کار انداخته‌بود و در‌میانه میدان تعادل ایجاد کرده‌بود، جایی که نه جردن هندرسون آن فروغ همیشگی را داشت و نه دله علی با آن پاس‌هایش گره بازی را در نیمه اول باز کرد. ازهمین رو ساوتگیت به استفاده از جناحین رو آورد، جایی که در سمت راست تریپیر نفوذهای زیادی داشت و در سمت چپ دله علی به اشلی یانگ پیوست بود، تا نفوذهایی هم از سمت چپ داشته باشند ولی این نفوذها در نیمه اول به نتیجه نرسید. کلمبیایی‌ها هم چشم به ضد حمله دوخته بودند و با مهار میانه زمین می‌خواستند هافبک های بازی‌ساز انگلیس را از کار بیاندازند. نیمه دوم که آغاز شد دیگر از آن نفوذهای تریپیر خبری نبود، اما در جناح دیگر انگلیس اشلی یانگ و دله علی با پیوستن استرلینگ به آن‌ها نفوذ در آن سمت را آغاز کردند و سمت چپ کلمبیا را به بند کشیدند. سه شیرها روی یک ضربه کرنر صاحب پنالتی شدند، جایی که داور بازی گایگر داور بازی کاملا صحنه را می‌دید؛ کارلوس سانچز هری کین را داخل محوطه جریمه به زمین انداخت و هری کین هم با صلابت پنالتی را گل کرد. اما شاید کلیدی‌ترین نکته بازی کلمبیا یری‌مینا باشد، مدافع تنومندی که در دفاع کردن به اندازه قدرت سر زنی خوب نیست اما نشان داد که بارسلونا چه مدافعی را خریده‌است. دقیقه ۹۳ روی یک ضربه کرنر ویک ضربه سر چکشی از مینا بازی را به تساوی کشیده‌شد، ۳ گل در ۳ بازی پیاپی آن هم در جام جهانی با ضربه سر برای یک مدافع معرکه است، این مدل ضربه سر ما ایرانیان را  به یاد ضربه سر های علی دایی می‌اندازد.

اما نقطه عطف تیم انگلیس نه تنها در این بازی بلکه در کل این تورنومنت پست دربازه بان بود. جایی که قبل از شروع جام رسانه‌های انگلیسی با توپ پر به تیم ساوتگیت می‌تاختند و از نداشتن گلر مناسب گله می‌کردند. اساسا ما انگلستان را با گلر خوب نمی‌شناسیم. تیمی که بعد گردن بنکس افسانه‌ای دیگر دوازه‌بانی در حدو‌اندازه‌های تیم ملی به خود ندید. جو هارت که فصل خوبی در وست هام نداشت و سایر گلر ها هم در حد تیم ملی نبودند و از میان انها جردن پیکفورد به عنوان شماره 1 تیم انگلیس انتخاب شد. پیکفورد که سال گذشته در جام جهانی زیر 17 سال نمایش نسبتا خوبی داشت در ترکیب اصلی تیم ملی انگلیس قرار گرفت. گلری که هنوز بازی‌های ملی‌اش به تعداد انگشتان دو دست نرسیده نمایش خیلی خوبی مقابل کلمبیا داشت و در ضربات پنالتی نیز پیکفورد با مهار پنالتی کارلوس باکا بلیط مرحله یک چهارم را برای سه شیرها گرفت.

به این نکته باید اشاره کنیم که انگلیسی‌ها در ضربات پنالتی طلسم شده بودند و آمار اسفناکی در ضربات پنالتی دارند. انگلیس هر موقع در جام جهانی کارش به پنالتی کشید بازی را واگذار کرده‌بود و بازی با کلمبیا اولین باری در تاریخ این کشور بود، که از این ضربات جان سالم به در می‌برد. به این ترتیب انگلستان با یک بازی نسبتا حساب شده و شکستن طلسم حذف در ضربات پنالتی توانست کلمبیای سخت کوش و خشن را پشت سر بگذارد و باید دید که بازی بعدی آنان در مقابل سوئد چگونه خواهدبود!

نویسنده: علی طاهری

*تیم نویسندگان متافوتبال*