آسیا 2019 | گل به خودی با طعم حذف!

چهارشنبه ۱۰ بهمن ۱۳۹۷ ۱ ۴۱۸

متافوتبال - ایران از رسیدن به فینال بازماند و نتیجه را سه بر صفر به تیم ملی ژاپن واگذار کرد!

خبر کوتاه است و حقیقی و صدالبته ناگوار! خبری ناخوشایند برای طیف عظیمی از ملت که تحت هر شرایط منافع ملی را بر منافع شخصی و باشگاهی ارجح می‌دانند و متأسفانه خوشایند برای منتقدان دائم. ایران حذف شد و در واقع چه‌بهتر که بگوییم تیم ملی «ما» حذف شد. این تیم برای ما بود و هست و خواهد بود نه هیچ فرد و گروهی دیگر.
تیم ملی ایران تورنمنتی رؤیایی را سپری کرد، اما خود در حساس‌ترین مسابقه نسخه حذف را امضا کرد. اعتراض بی‌مورد و صدالبته آماتور گونه پنج بازیکن به داور و همچنین خروج نامناسب بیرانوند، تنها نمودهای ظاهری این نتیجه و راهی برای بیان تحلیل‌های سطحی و سرپوش گذاشتن بر موجودیت این فوتبال بیمار است.
اگر آزمون در نیمه اول دروازه را گشوده بود، اگر مدافعان اعتراض نمی‌کردند، اگر تکل نامناسب موجب پنالتی نمی‌شد، اگر بیرانوند هوشیار بود، اگر طارمی به ساده‌ترین وجه ممکن در بازی قبل اخطار نمی‌گرفت و هزاران اما و اگر دیگر که نه‌تنها مسئله را حل نمی‌کنند بلکه موجب عدم پیشرفت فوتبال نیز خواهند شد.
ما بازی را از پیش از شروع مسابقات باختیم؛ جایی که بسیاری از رسانه‌های دیداری و شنیداری و پیشکسوتان فوتبال، قهرمانی تیم ملی در مسابقات آسیایی 2019 را نه‌تنها دست آورد، بلکه وظیفه بازیکنان و کادر فنی دانستند. زمانی قافله را به حریف واگذار کردیم که با هر برد، منتقدانی بودند که شانس و قرعه آسان را یادآوری کنند و اگر هم این بازی با برد ایران به پایان می‌رسید قطعاً حرف‌ها یکسان بود: ضعیف‌ترین ژاپن تاریخ!

در مقاله‌ای به این موضوع پرداختیم که آیا ایران باید قهرمان شود و پاسخ با قطعیت خیر بود که این اتفاق نیز رخ داد. اکنون زمان بسیار برای تحلیل و عقده‌گشایی‌ها و متهم یافتن داریم. به‌مانند همیشه مقصر یا مقصران داستان پیدا خواهند شد و هم چنان تا تورنمنت بعدی در خواب خرگوشی باقی خواهیم ماند.
دریکی از حساس‌ترین مسابقات چند سال اخیر تیم ملی، شاهد بازیکنانی نه در حد خود بلکه دستپاچه و عصبی بودیم. در سوی مخالف تیم به‌ظاهر جوان کرده ژاپن (که در عمل میانگین سنی مشابه با ایران دارد) با آرامش و بدون هیچ‌گونه توقع خاصی پای در میدان نهاده بود. عدم توقع در پیروزی برابر ایران به معنای از پیش باختن ژاپنی‌ها نیست و تنها گزاره‌ای برای دورنمای چندین ساله آن‌هاست.
تحلیل‌های بسیاری بر این بازی شده و همچنان خواهد شد. در این‌ بین مهم‌ترین نمودهای این باخت سنگین در برابر تیم نه‌چندان شاداب ژاپن، فوتبال بیمار ایران است. فوتبالی دولتی و بدهکار که از ساده‌ترین تصمیمات بلندمدت و هدف‌گذاری عاجز است. فوتبالی بیمار که تنش‌های درون زمین و حواشی همیشه مهم‌تر از نفس ورزش و مسابقه هستند. شاید باید نگاهی به فرهنگ خود نیز داشته باشیم که سال‌ها با ملیت‌گرایی افراطی و شنیدن نام داوری از استرالیا، منتظر اتفاقات ناگوار بودیم که خوشبختانه رخ نداد.

با تمامی اوصاف این مسابقه به پایان رسید و سال‌ها بعد تنها قهرمان این دوره از رقابت‌ها در سینه تاریخ ثبت خواهد شد. تیم متحد و دوست‌داشتنی ایران نیز از دستیابی به جامی معتبر بازمانده و نگران‌کننده‌ترین بخش عدم برنامه‌ریزی برای آینده و شرایط سرمربی تیم ملی است.
متأسفانه زمان تکرار شد و یادمان رفت که این تیم برای ماست نه کارلوس کی‌روش و نه هیچ شخص دیگری! حال روزها وقت داریم تا دوباره تورنمنت دیگری فرابرسد و یک ملت و یک ضربان شویم. امید است که یک‌بار برای همیشه از تاریخ درس گرفته و سال‌ها بعد تیمی داشته باشیم که عدم برنامه‌ریزی و غرض‌ورزی‌ها، نفس بازیکنان آن را در حساس‌ترین رقابت ها نگیرد!