به بهانه ٥٤ ساله شدن مارادونا / مردی چنین میانه میدانم آرزوست

٥٤‌سال و ٢روز پیش، فوتبال می‌توانست بابت خلق شدن یکی از الهه‌های خود با سری بالا به ژانرهای دیگر هنر فخرفروشی کند؛ درست مانند گزارشگری که بعد از ثبت زیباترین گل تاریخ جام‌جهانی (گل مارادونا با دریبل ٦ انگلیسی در یک‌چهارم نهایی جام‌جهانی ١٩٨٦) از اصطلاح «ایستادن جهان در لحظه دریبل‌های مارادونا» استفاده کرد.
 

روپایی به قصد زیرانداز
دیگو در دوران کودکی برای تأمین بخش کوچکی از مخارج یک خانواده فوق‌العاده فقیر در خیابان‌های بوینس‌آیرس روپایی می‌زد تا از این طریق پول لازم برای خرید زیرانداز موردنیاز را به‌دست بیاورد. وقتی کشورش با جادوی او، جام‌جهانی جوانان در ‌سال ١٩٧٩ را فتح کرد، خیلی‌ها سزار منوتی، سرمربی وقت آرژانتین را بابت خط‌زدن نام مارادونا از لیست آرژانتینی‌های جام‌جهانی ١٩٧٨ به باد انتقاد گرفتند. دولت وقت که از قهرمانی مشکوک در جام‌جهانی ١٩٧٨ به نفع خودش بهره برده بود، یک‌سال بعد از ایستادن آرژانتین بر قله فوتبال دنیا، قصد داشت بار دیگر با فوتبال، صدای اعتراض‌ها را خاموش کند، دستاویزی بهتر از مارادونا و درخشش در جام‌جهانی ١٩٧٨ وجود نداشت.
 

اخراج معروف
پس از خوابیدن سروصداها و پایان دوران موسوم به «پرونیسم»، مارادونا مجال یافت در عرصه‌ای که یکه‌تازش بود، بدرخشد. در جام‌جهانی ١٩٨٢ به دلیل یک خطای خشن روی بازیکن ایتالیایی اخراج شد و آرژانتین هم راه‌چندان دوری نرفت. دیگو در عرصه باشگاهی با شماره ١٠ بارسلونا هوش از سر لالیگا می‌ربود. آن‌قدر هنرمند بود که پس از بازکردن دروازه رئال‌مادرید در ال‌کلاسیکو، هواداران رئال را به احترام هنرش، تشویق‌کنان از جا بلندکند اما افسوس... گوی گوچه آ، بازیکن بیلبائو در یک بازی چنان او را سلاخی کرد که دیگو مدت زیادی دور از میادین ماند.
 

جادوی ٨٦
مارادونا با آمادگی کامل راهی جام‌جهانی ١٩٨٦ شد و پس از کمک به تیمش در راه غلبه بر ایتالیا، بلغارستان، کره‌جنوبی، اروگوئه، انگلیس، بلژیک و آلمان، یک‌تنه جام‌جهانی ١٩٨٦ را برای آلبی‌سلسته به ارمغان آورد؛ آن هم با ثبت «دست خدا» (گل با دست به انگلیس) و زیباترین گل تاریخ جام‌جهانی مقابل انگلیس. چندی بعد در ناپولی یکی از معدود قهرمانی‌های یک تیم جنوبی در تاریخ سری A را رقم زد.
 

روپایی با لیمو
در نیمه‌نهایی جام‌جهانی ١٩٩٠ در ورزشگاه سن‌پائولوی ناپل، مردم ایتالیا به جای تشویق تیمشان برای مارادونا هورا کشیدند. سرانجام تیم ال‌دیگو، قلب ایتالیا را شکست، البته در فینال به پنالتی مشکوک اعلام شده از سوی کودسال مکزیکی باخت. او اشک‌ریزان از مافیای فوتبال حرف می‌زد. قبل از این‌که در جام‌جهانی ١٩٩٤ به میدان برود در جلسه معارفه سویا با لیمو، روپایی زد. در جام‌جهانی ١٩٩٤ پس از بازکردن دروازه یونان جلوی دوربین‌ها به قول خودش فریاد ضدآمریکایی سر داد اما قبل از بازی سوم گروهی تیمش به دلیل مثبت اعلام شدن آزمایش دوپینگ و کوکائین، محروم شد و برای همیشه از جام‌جهانی بیرون رفت. روزهای پایانی فوتبالش را در آرژانتین سپری کرد و‌ سال ١٩٩٧ با فوتبال خداحافظی کرد.
 

مارادونای مربی
اولین تیم مهم دوران مربیگری مارادونا، ریسنگ کلاب آرژانتین بود. او ١٣‌سال بعد از مربیگری این تیم با قبول هدایت آرژانتین همه را شگفت‌زده کرد. شکست ٦بریک در بازی مقدماتی جام‌جهانی ٢٠١٠ با حذف در یک‌چهارم نهایی این رقابت‌ها توسط آلمان همراه شد و این یعنی اخراج دیگو. مارادونا فصل ٢٠١٢-٢٠١١ هدایت الوصل را به‌عهده گرفت اما این تیم اماراتی فقط بر تجربیات تلخ او در دنیای مربیگری افزود.
 

امیر کاستاریکا
از زندگی و دوران حرفه‌ای یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال فیلم‌ها و مستندهای زیادی ساخته شده اما بی‌گمان زیباترین اثر توسط کارگردان برجسته‌ای به نام «امیر کاستاریکا» روی پرده رفته. در این فیلم، همه آنچه باید از مارادونا بدانید در اختیارتان قرار می‌گیرد؛ از چند همسری بودن تا گرایش به موادمخدر، از ستاره شدن در فوتبال تا تبدیل شدن به بهترین بازیکن قرن.