گزارش روز | روبرتو باجو؛ ستاره‌ای به نام بودای کوچک / از درخشش با پیراهن لاجوردی تا دریافت جایزه صلح نوبل

به گزارش ، روبرتو باجو که به شدت مورد تحسین و تمجید هواداران قرار دارد، یکی از محبوب‌ترین‌ بازیکنان ایتالیایی است. او با چهره جذاب و خوش‌قیافه‌ به سوپراستاری واقعی تبدیل شد و در رده معروف‌ترین  بازیکنان ایتالیایی تمام ادوار قرار گرفت. هرچند که باجو تمام دوران فوتبالش را در تیم ملی ایتالیا که روحیه‌ای تدافعی داشت، بازی کرد اما به طور متوسط تقریبا در هر دو بازی یک گل به ثمر می‌رساند و در 56 بازی 27 گل به نام خود در تیم ملی ایتالیا ثبت کرد تا «بودای کوچک» تنها به خاطر چهره‌اش معروف نباشد؛ حتی شیوه بازی باجو هم جذاب بود و او را به خاطر دوندگی‌های خیره‌کننده ‌اش به درون محوطه جریمه، توانایی گمراه کردن مدافعان حریف و مهارتش در ارسال پاس‌های بیرون پا و شوت‌هایش با هر دو پا می‌شناسند.

روبرتو باجو

ایتالیا؛ 1982-2004

ویچنزا (1982-1985)

فیورنتینا (1985-1990)

یوونتوس (1990-1995)

آث میلان (1995-1997)

بولونیا (1997-1998)

اینترمیلان (1998-2000)

برشا (2000-2004)

باجو با یوونتوس و آث میلان قهرمان سری آ شد. او همچنین با یوونتوس قهرمان کوپا‌ ایتالیا شد و در سال 1995 قهرمانی در جام یوفا را نیز به افتخارات خود اضافه کرد. باجو در سال1993 پس از رساندن یوونتوس به قهرمانی اروپا و به ثمر رساندن 30 گل در تمام مسابقات برنده توپ طلا شد و جایزه بهترین بازیکن سال دنیا را از سوی فیفا دریافت کرد. وی در سال 2002 در کنار بازیکنانی چون پله، مارادونا، بکن‌باوئر، کرویف و پلاتینی در تیم رویایی تمام ادوار فیفا قرار گرفت.

هرچند همیشه با علاقه از موفقیت‌های بزرگ ورزشی یاد می‌شود اما جای خاصی هم برای خاطرات دردناک ذخیره شده است.

مطمئنا ضربه پنالتی که در فینال جام‌جهانی 1994 مقابل برزیل از دست داد، بیشتر از همه در اذهان باقی مانده است. تیم فوتبال برزیل در فینال جام جهانی 1994، در ضربات پنالتی ایتالیا را شکست داد و چهارمین عنوان قهرمانی جهان را از آن خود کرد. برزیل و ایتالیا تا سال 1994 هر یک سه بار قهرمان جام جهانی شده بودند و این فینال از این حیث اهمیت ویژه‌ای داشت که برنده، فاتح بی‌رقیب جام‌های جهانی از 1930 تا به آن روز می شد.

با اینکه به نظر می رسید ایتالیایی ها به قصد کشاندن بازی به ضربات پنالتی وارد زمین شده‌اند اما در ضربات پنالتی، باتجربه‌ترین و بهترین بازیکنان این تیم پراسترس ظاهر شدند. پنالتی‌های فرانکو باره‌سی، روبرتو باجو و دانیل ماسارو هدر رفت تا لبخندهای فینال نصیب برزیلی‌ها شود و اشک‌هایش نصیب ایتالیایی‌ها.

در دور دوم مسابقات جام‌جهانی 1994 مقابل نیجریه، باجو گل پیروزی‌بخش تیمش را از روی نقطه پنالتی با استراتژی همیشگی‌اش به ثمر رساند. دویدن از فاصله چند اینچ مانده به محوطه 18 قدم و کاهش سرعت در هنگام رسیدن به توپ. او به توپ ضربه زد و آن را به سمت راست دروازه‌بان، جای مورد علاقه‌اش فرستاد. او هرگز پنالتی‌هایش را بلند نمی‌زد و همیشه آنها را زمینی، کنترل شده و با اندازه‌گیری دقیق شوت می‌کرد اما زمانی که پنالتی سرنوشت ساز مقابل برزیل فرا رسید، بلند به توپ ضربه زد؛ خیلی بلند. وقتی توپ به اوت رفت، باجو به دروازه خیره شد، دستهایش را به کمرش زد و سرش را پایین انداخت. درک این صحنه برای کسی مثل او سخت بود.

جان فوت، نویسنده «تاریخ فوتبال ایتالیا» توضیح می‌دهد که تمام این صحنه غیرقابل توضیح است.

«سال‌ها یکی از بهترین برنامه‌های تلویزیونی ایتالیا درباره فوتبال، بسیاری از هواداران را به استودیو می‌آورد تا درباره بازی‌ها صحبت کنند. این هواداران شامل یک راهبه، یک نویسنده و یک خواننده می‌شدند و در کل برنامه بسیار جالبی را تشکیل می‌دادند. اولین برنامه با صحنه از دست رفتن پنالتی توسط باجو آغاز شد اما خواننده‌ای در شعرش می‌گفت باجو در حقیقت این توپ را در ذهنش به گل تبدیل کرد زیرا او یک انسان عرفانی (باجو در اصل بودایی بود) بود.

این موضوع تا حدودی به یک شوخی ملی تبدیل شد زیرا باجو به طرز باورنکردنی در ضربات پنالتی خوب بود و از دست دادن این پنالتی برازنده او نبود و این به موضوعی تبدیل شد که بخش عظیمی از شهرت باجو را در بر می‌گرفت.

ایتالیایی‌‌ها واقعا نمی‌دانستند با باجو چه کار کنند. او یک بودایی بود و همه این را می‌دانستند با این حال عده کمی می‌دانستند این چه معنایی دارد مطمئنا معنایش این بود که او کمی مرموز بود. آیا تا به حال درباره فوتبالیست دیگری که بودایی باشد، چیزی شنیده‌اید؟ هیچ چیزی با او جور در نمی‌آمد.

باجو بسیار غیرمعمولی، منحصر به فرد در شیوه بازی و خارق‌العاده بود. خیلی سریع نبود اما می‌توانست هر کاری انجام دهد. با هیچ کلیشه‌ای جور در نمی‌آمد و مورد عشق و نفرت بود.

حتی در  سال 1994، باجو در دقایق پایانی در بازی دور دوم گل پیروزی بخش ایتالیا مقابل نیجریه را به ثمر رساند اما از آن لحظه به بعد تمام مسابقات را تحت تأثیر قرار داد و پس از آن به بهترین بازیکن جام‌جهانی تبدیل شد.

تا دقیقه 88 مرحله یک‌هشتم نهایی مقابل نیجریه (جام‌جهانی 94)، باجو با یک جام‌جهانی آشفته و فراموش شده روبرو بود امابعدها به تقلا با این فشارها پرداخت و به بازیکنی تبدیل شد که ایتالیای ساچی بدون او فاقد سبک، اقبال یا زیبایی بود.باجو مقابل ایرلند در اولین بازی دست‌تنها به نظر می‌رسید و نتوانست کاری از پیش ببرد. در دومین بازی مقابل نیجریه کار بدتر شد. جیان‌لوکا پالیوکا، دروازه‌بان ایتالیا اخراج شد. ساچی دست به تعویض زد و باجو را بیرون کشید که به نظر می‌رسید کارش غیرقابل توضیح باشد، در دقیقه 22 دومین بازی ایتالیا در جام‌جهانی بهترین بازیکن این تیم نیمکت‌نشین شد. باجو به شدت از این کار ساچی برآشفت و او را «دیوانه» خواند.

ایتالیا در این بازی با نتیجه یک بر صفر به پیروزی رسید و پس از آن ساچی از تصمیم خود برای تعویض باجو دفاع کرد و مدعی شد که وی مراقب مصدومیت آشیل پایش بود و در حالی که ایتالیا 10 نفره بازی می‌کرد، وی نمی‌توانست به تیم از لحاظ دفاعی کمک کند.

باجو در دعاهایش به دنبال آرامش بود و اوراد مقدس بودایی را در سکوت زمزمه می‌کرد. او در خلوت خود تلاش می‌کرد به قدرت درون دست یابد.

وی در ترکیب تیم برتر جام‌جهانی قرار گرفت و با به ثمر رساندن پنج گل دومین گلزن برتر این دوره از مسابقات نام گرفت. باجو در جام‌جهانی 1990 نیز به میدان رفته بود و برترین گل مسابقات را مقابل چک و اسلواکی به نام خود ثبت کرد. او در جام‌جهانی 1998 نیز بازی کرد تا اولین بازیکن ایتالیایی شود که در سه دوره جام‌جهانی گلزنی کرده است.

وی به قدری کارهای بزرگ انجام داد و بازیکن فوق‌العاده‌ای بود که مایه شرمساری است که بسیاری از مردم او را تنها به خاطر پنالتی که در فینال جام‌جهانی 1994 از دست داد، می‌شناسند.

باجو در سال 2002 به عنوان سفیر کارهای خیرخواهانه سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل انتخاب شد. وی در سال 2003 سخنران مراسم افتتاحیه توپ طلا بود. باجو به دلیل اقداماتش در زمینه حقوق بشر جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. وی به علت خدمات طولانی اش در موسسات خیریه از جمله تلاش برای آزادی رهبر مخالفان در میانمار که او هم از برندگان جایزه صلح نوبل است، موفق به دریافت این جایزه شد.

باجو کمک‌های بسیاری در تامین هزینه های ساخت چندین بیمارستان، جمع آوری اعاده برای کمک به قربانیان زلزله هائی‌تی، مبارزه با آنفلوآنزای مرغی و همچنین حمایت از فعالیت های سازمان ملل متحد کرده است.

او در سال 2010 به عنوان رئیس کمیته فنی فدراسیون فوتبال ایتالیا منصوب شد و دو سال بعد این سمت را ترک کرد و در سال 2011 به تالار مشاهیر فوتبال ایتالیا وارد شد.

*این فیلم را ببینید.