نگاه روز | بدون پلی‌میکر، لاف نمی‌زنند / قلعه‌نویی گول خورد و باخت!

چه بعید بود که او گول موج‌سازی‌های ژورنالیستی را بخورد، گول این حرف‌های خبرنگارمأبانه که استقلال اتوبوسش را جلوی دروازه پارک می‌کند، بازی را می‌بندد و قلعه‌نویی پی رکورد نباختن به پرسپولیس است. قلعه‌نویی گول همین حرف‌ها را خورد، وقتی یک – صفر جلو افتاد دستورش بستن بازی نبود و برای باختن در دربی همین یک اشتباه کافی بود، اشتباهی که برای پرسپولیس درها را باز کرد و اشتباهات فردی بازیکنان استقلال هم که دیگر غیرقابل پیش‌بینی نبود.
حرف‌ها و موج‌سازی‌های اینچنینی در فوتبال ایران مبنای حاصل تحقیق ندارد، حرف است و جا انداختنش نیز آسان. در ایران رسانه‌ای فراگیر که در حوزه فنی فوتبال تحقیق کند، بحث بسازد و موج تولید کند وجود ندارد. همین کافی است برای اینکه مربیان به موج‌سازی‌های رسانه‌ای در حوزه مسائل فنی بی‌اعتنا باشند اما قلعه‌نویی این بار با اعتنا به همین جنس حرف‌ها، بدترین گزینه را در نیمه دوم دربی انتخاب کرد. مثال بی‌حساب و کتاب بودن حرف‌های فنی رسانه‌ها را در همین دربی می‌توان پیدا کرد، آنگاه که عادل فردوسی‌پور درباره ترکیب تیم پرسپولیس گفت که درخشان هر چه مدافع داشته به زمین فرستاده و آنها را در پست‌های مختلف پخش کرده، در حالی که هرگز اینگونه نبود و گزارشگر بازی انگار حتی پست بازیکنان پرسپولیس را هم نمی‌شناسد که اینچنین تحلیلی درباره چینش بازیکنان پرسپولیس دارد یا فقط می‌خواهد کنایه‌ای زده و اظهار فضل فنی کرده باشد.
کدام رسانه در فوتبال ایران برای بحث‌های فنی نیروی انسانی خبره و صاحب نگاه دارد یا کدام رسانه در بند خبر نیست و لابه‌لای خبرها و گزارش‌های خبری غرق نشده که حالا یک تیم براساس موج‌سازی فنی رسانه‌ها از عواقب دفاع کردن بترسد و برای فرار از انتقادات درباره دفاع اتوبوسی، 3 امتیاز کلیدی دربی را از چنگ بدهد؟
امیر قلعه‌نویی اما بعد از پیش افتادن در دربی، به بردن دربی فکر نکرد بلکه در فکر نمایشی بود که تیمش باید بعد از یک – صفر ارائه می‌داد. قلعه‌نویی همین جا بازی را باخت، وقتی به نمایش فکر کرد، نه به 3 امتیاز. حالا هم احتمالا کسی تحسین‌اش نمی‌کند که دفاع اتوبوسی را انتخاب نکرده، بلکه اولتیماتوم داده نشده به او، خبر اول درباره او است.
استقلال برای بستن بازی پس از آنکه
یک – صفر جلو افتاد، بهترین پتانسیل را داشت، دو هافبک دفاعی فوق‌العاده که بهترین‌های این پست در فوتبال ایران هستند: آندرانیک تیموریان و امید ابراهیمی. استقلال می‌توانست با این دو نفر همه چیز را از خط میانی پرسپولیس بگیرد، هم خلاقیت‌های محمد نوری را و هم درهایی که به سوی دفاع استقلال باز می‌شود اما استقلال از دو هافبک دفاعی‌اش همچنان بازیسازی خواست، کاری که از پس آن برنمی‌آمدند. استقلال هم چوب نداشتن یک پلی‌میکر را خورد و هم چوب از کف دادن ویژگی‌های دفاعی امید و آندو را.
استقلال اگر جاسم کرار را در دربی داشت از اینکه در نیمه دوم اتوبوسش را پارک نکند آسیب نمی‌دید و حتی شاید شانس‌های دیگری برای رسیدن به گل‌های بعدی به دست می‌آورد اما بازی بی‌ترس بدون پلی‌میکر چه نتیجه‌ای می‌توانست برای استقلال داشته باشد. استقلال در دربی عقل ترس نداشت. همه می‌گویند ترس در فوتبال به شکست منجر می‌شود اما «عقل ترس» چیز دیگری است و در این دربی می‌توانست استقلال را حتی برنده بازی کند. عقل ترس می‌توانست به استفاده تمام عیار از ویژگی‌های دفاعی تیموریان و ابراهیمی تبدیل شود و حتی یک اتوبوس را جلوی دروازه استقلال پارک کند، ملالی هم نبود از چند سوال خبرنگارانی که فکر می‌کنند اگر با اشاره به دفاع اتوبوسی در کنفرانس سوالی بپرسند، حرف تازه و خردمندانه‌ای زده‌اند!
استقلال در نیمه اول از آن بازی بی‌مایه که انگار 22 بازیکن با چشم بسته پاس می‌دادند و هر چند دقیقه یک بار هم یکی روی زمین می‌افتاد، 3 امتیاز را مال خود کرد اما در نیمه دوم به قیمت تقدیم کردن آن 3 امتیاز به پرسپولیس، این استقلال بود که تن داد به فوتبال بازی کردن و همین عاملی شد برای اینکه تن بدهد به شکست. بدیهی است که تیم عقب‌افتاده بهره‌اش از باز بودن بازی بیشتر خواهد بود. استقلال آنچه پرسپولیس می‌خواست را در نیمه دوم برایش فراهم کرد، پا به پای حریف فوتبال بازی کرد و انگار یادش رفته بود که دفاع جانانه هم فوتبال است. علی پروین بعد از دربی فنی‌ترین و ساده‌ترین حرف را به زبان آورده. او گفته: «فکر می‌کردند ما کت بسته‌ایم.» استقلال با همین خیال که با تیم کت بسته‌ای مواجه است، در نیمه دوم دفاع کردن را در شأن فنی خود ندانست و غافل بود از اینکه تیم بدون پلی‌میکر نباید از این لاف‌ها بزند.
بازی استقلال از گذشته تا امروز از جنسی است که بدون پلی‌میکر با گره‌های کور مواجه می‌شود. گره‌هایی که استقلال مجبور شده با دندان باز کند و باز هم نمی‌شود. استقلال پیش از این دربی، پلی‌میکر تخصصی نداشت و جاسم کرار اگرچه در چند بازی درخشید و ستاره استقلال شد اما همه مهارت‌های یک پلی‌میکر را ندارد. عجب اینکه استقلال در روزی که جاسم کرار را نداشت و مهدی کریمیان نیز به دلیل مشکلات کارت معافیتش مجوز بازی نداشت، بازی بدون پلی‌میکر را به بازی با گزینه‌های موجودش به عنوان پلی‌میکر ترجیح داد. در استقلال پژمان نوری را به عنوان یک مدافع چپ شناخته‌اند و از یاد برده‌اند که او بهترین بازی‌های عمرش را در پست پلی‌میکر انجام داده است و فصل‌هایی را به یاد می‌آوریم که همه بار ملوان را او یک تنه بر دوش کشیده است. البته پژمان دیگر آن هافبک طراح و خلاق بیست و چند ساله نیست اما کسانی که فوتبال او را می‌شناسند، می‌دانند که او اگر همیشه در پست پلی‌میکر بازی می‌کرد، کمتر از پلی‌میکرهای اسم و رسم‌دار یک دهه اخیر لیگ برتر نبود. پژمان نوری چوب این ایده را خورد که بازیکنی سختکوش است و در پست‌های مختلفی می‌تواند به داد تیمش برسد. سال‌ها پیش وقتی پژمان نوری را به سمت بازی کردن به عنوان هافبک دفاعی هل دادند، نوشتیم پژمان الماسی است که می‌خواهند با او شیشه ببرند. استقلال در دربی می‌توانست از پژمان به عنوان پلی‌میکر بازی بگیرد و هاشم بیک‌زاده را به پست مدافع چپ بفرستد. اما هیچ کس در استقلال باور ندارد که پژمان در پست پلی‌میکر به بهترین فوتبال خود می‌رسد. استقلال اگر از پژمان نوری دست کم در نیمه دوم به عنوان پلی‌میکر استفاده می‌کرد، هم تصمیم غافلگیرکننده‌ای گرفته بود و هم بازی را از چنگ نمی‌داد.
با این تصمیم دست کم رو نیاوردن به دفاع اتوبوسی در نیمه دوم قابل توجیه بود و استقلال می‌توانست با بازیسازی پژمان فرصت‌های دیگری بسازد.
استقلال اما نه پژمان نوری – تنها گزینه موجود در استقلال برای بازی به عنوان پلی‌میکر – را به خط میانی برد که برای بازی بی‌دفاع در نیمه دوم طرح حمله داشته باشد و نه دفاع اتوبوسی را انتخاب کرد که از 2 گل نیمه دوم جلوگیری کند. امیر قلعه‌نویی گول همان کنایه‌ها و بحث‌ها را خورده بود. نمی‌خواست تن به دفاع بدهد و اولین گول خوردن در دربی به اولین شکست در دربی منجر شد.