یادداشت روز | در جست‌وجوی دلایل نزول استقلال / خریدهای ناموفق٬ تاکتیک‌های نامناسب

چهار ماه و اندی پس از شروع فصل جاری لیگ برتر فوتبال کشور و در پایان نیم فصل اول و در حالی که استقلال فقط در رده پنجم جدول قرار دارد، به نظر می‌رسد خریدهای تابستان امسال آبی‌ها هیچ یک انتظارها را برآورده نکرده و آنی نبوده‌اند که توقعش می‌رفت. در این ارتباط حتی سجاد شهباززاده هم که تک گل استقلال را در دربی نافرجام برابر پرسپولیس به ثمر رساند و 7 گله شد، نمره قبولی کامل نگرفته و هنوز پخته نشده است. البته بدتر و تاثیرگذارتر از بحث تازه‌واردان، مبحث پرسابقه‌هایی چون پژمان نوری و در درجات بعدی حنیف عمران‌زاده، امیرحسین صادقی و حتی آندو تیموریان و خسرو حیدری در ترکیب امسال آبی‌ها و بازی‌های یک در میان خوب و بد آنها است که اگر برخی از این موارد را به کوفته شدن بعضی از آنان در اردوهای ملی ربط بدهیم، نمی‌توانیم آن را عمومیت بخشیم و از این همه تغییر و نوسان در عملکرد افراد در باشگاه آبی حیرت‌زده نشویم. با این حال آنچه در ارتباط با استقلال 1393 چشم‌ها را همچون یکی دو فصل گذشته بیشتر خیره کرده، بحث تازه‌واردانی است که برخلاف ادعاها و تصورات کادر فنی تیم کار چندان مهمی را در 15 هفته‌ای که از لیگ سپری شده، انجام نداده‌اند. این مساله به واقع نشانگر ناکامی امیر قلعه‌نویی در خرید‌هایش در این فصل و تکرار وقایع یکی دو فصل گذشته تیم به شمار می‌آید. زمان‌هایی که ژنرال خریدهای زیادی کرده اما اکثرشان را در نیم‌فصل جواب گفته زیرا در کوتاه مدت به این نتیجه رسیده که آنها قادر به حل مشکلات تیم نیستند.

گم کردن حقیقت

نگاه مثبت اولیه و خرید تعدادی بازیکن تازه و سپس تغییر آنها در فاصله‌ای اندک، البته در درجه اول حاکی از کمتر شدن کارایی و دقت عمل ژنرال در حرفه‌اش است. برای نفرات جذب شده در تابستان امسال نیز می‌توان این فرض را مرعی داشت و گفت با اینکه اغلب در تیم‌های اولیه و قبلی خود مهره‌های شاخصی بوده‌اند، به دلیلی از دلایل در جمع آبی‌ها جواب نداده‌اند و مرتبط داشتن این قضیه به ضعف‌ این نفرات و عدم تطابق‌شان با شرایط متفاوت آبی‌ها، گم کردن حقیقت و بخصوص ندیدن این نکته عمده است که ضریب خطا در خریدهای «امیر» آبی‌ها بسیار بالا رفته به طوری که سابقه و پیشینه آن در سال‌های قبلی کار وی رویت نمی‌شود.

هر چیزی جز آنچه پیش‌بینی می‌شد

محسن فروزان برخلاف مصاحبه‌های متعددش در خصوص گل نخوردن (و به جا گذاشتن کلین شیت!) به جز مواردی معدود پیوسته گل خورده و اصلا یک عامل اطمینان‌بخش نبوده است و دعوت اخیر او به تیم ملی بیش از آنکه محصول شایستگی او باشد، محصول فقر کلی دروازه‌بانی در ایران و البته برخی سلیقه‌های عجیب و «ندیدن‌» های عجیب‌تر کروش است!

میلاد فخرالدینی هر چیزی بوده است الا پیستون راستی که وقتی امیر قلعه‌نویی او را جذب کرد امید داشت چنان پست مدافع راست را قبضه کند که یک خط جلوتر فرستادن خسرو حیدری هیچ آسیبی را به تیم نرساند، خرسندنیا و مگویان آنقدر نوسان داشته و از این پست به آن پست گسیل شده و آچار فرانسه‌های ناموفقی بوده‌اند که نمی‌دانیم درباره‌شان چه بنویسیم، مهدی کریمیان کم پیدا و کم‌ثمر بوده و سرانجام به جمع محروم شدگان ماجراهای «معافیت جعلی» پیوسته و جاسم کرار که به حق بهترین خرید امسال و شاید تنها مهره موفق جدید این تیم بوده، دوباره آنقدر حاشیه‌ آفریده که آبی‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که اگر او نبود، آنقدرها هم متضرر و ناراحت نمی‌شدند. در مورد امید ابراهیمی هم بگوییم که او از هفته هفتم به بعد چندان در ترکیب استقلال دیده نشده آن هم در حالی که تقریبا در تمامی مسابقات این تیم فیکس بوده است!

از دیروز تا امروز

اینکه چطور امیر قلعه‌نویی همه این ناهمگونی‌ها را می‌یابد و آن را دوا و درمان نمی‌کند، برهمگان پوشیده است. خریدهای او تا سه چهار سال پیش با ضریب و درصدی بالای 90 موفق بودند ولی حالا نفراتی هستند که در دربی تهران تسلیم بازیکنانی در اردوی رقیب می‌شوند که آشکارا از آنها بسیار غیرنامدارتر و کم تجربه‌تر هستند. درد کنونی استقلال نداشتن یک نقشه راه طولانی مدت و فقدان تاکتیک‌های متعدد بر اساس داشته‌ها و کیفیت کار نفراتش است.

این همه مهره در اختیار داشتن و کسب فقط 6 امتیاز در 8 مسابقه آخر آبی‌ها قطعا سند توفیق قلعه‌نویی و دستیارانش نیست و آنها ابتدا باید به سیاست‌های خرید و فروش خود و البته طراحی‌های تاکتیکی خود شک کنند مواردی که ترکیب این تیم را بیش از حد دستخوش تغییر و عدم ثبات کرده است و آخرین محصول آن شکست پر سر و صدا در دربی بود.

وصال روحانی / ایران‌ورزشی