یادداشت روز | درباره انتخاب مربی تیم امید / این بار باید تن داد!

در «چرایی» شکل گرفتن کمیته‌‌ای که برای بررسی صلاحیت حضور مربیان خارجی در فوتبال ایران شکل گرفته، حرف نیست. آن چه امروز ابهامات موجود را معماری کرده، «چگونگی‌» بررسی این صلاحیت‌هاست. به صورت دقیق و مشخص، چه کسانی در چه کارگروهی با چه رویکردی به دنبال چه اهداف از پیش تعیین شده‌ای هستند؟ فاصله میان آن «چرا» و این «چگونه» آنقدر فراخ هست که باعث جلوگیری از سوءتفاهمات شود. گروهی متشکل از اعضایی کمتر از انگشتان دو دست که قرار است در تمامی تیم‌های ورزشی نظارتی دقیق، فنی و آینده‌نگر برای عزل و نصب مربیان خارجی داشته باشند. یعنی مردانی که قادر به بررسی سطوح فنی، سوابق و پیش‌بینی آینده مربیانی در رشته‌های واترپلو، اسکی، بسکتبال، کبدی، هندبال، دوچرخه سواری، والیبال، شنا و البته فوتبال هستند. همین، ابهامات در مورد «چگونگی»‌ها را می‌سازد. دقیقا چگونه؟
اینکه امروز پرونده خولیو ولاسکو برای والیبال یا کارلوس کروش برای فوتبال مورد بررسی قرار بگیرد و البته «چگونه» بررسی شود، سوال کلیدی و مهمی نیست. برای بررسی حضور مربیانی از جنس ولاسکو یا کروش، شاید لازم باشد فقط و فقط سابقه‌های اجتماعی و فرهنگی این مربیان پیش از عقد قرارداد با ایران زیر نگاه تیز برود اما برای حضور یکی مثل «ملارا» در تیم ملی واترپلو (که البته کارنامه‌ای درخشان هم داشت) یا «پورگن وویت» سرمربی آلمانی تیم ملی شنا مسلما اطلاعاتی فنی، نگاهی کارشناسی در حوزه تخصصی و همینطور همسو شدن با دیدگاه‌های فدراسیون‌های تصمیم‌گیرنده در دستور کار کارگروه قرار می‌گیرد. همین مساله و همین «چگونگی»‌ها امروز برای فوتبال و انتخاب زلاتکو کرانچار به‌عنوان مربی تیم امید یک علامت سوال شده است. کارگروه وزارت ورزش چه هدفی، با چه نقشه راهی (برای رسیدن به این هدف) و چه ارزیابی‌هایی (از سطح کیفی و کمی لیگ و بازیکنانی که در چارت تیم امید می‌گنجند) دارد؟!
در اینکه نظارت راهبردی و البته نشان دادن خط و مشی برای فدراسیون‌ها (و حتی فوتبال) در شرح وظایف و اختیارات وزارت ورزش ایران گنجانده شده تردیدی نیست. وزارت ورزش در چارت ورزش کلان ایران، نقش یک عابر بانک که به صورت دایمی و بدون سوال و جواب در مورد شکل هزینه‌کردهای مشتری‌اش موظف به پرداخت بودجه و نقدینگی باشد، نیست. وزارت ورزش محق است در زمینه استخدام مربیان خارجی تمام تیم‌های ملی، نظارت کامل داشته باشد. پس «چرایی» این مساله (که در کلام حبیب کاشانی هم واضح بود) خود به خود محو می‌شود اما شاید لازم است برای از بین رفتن ابهامات بیشتر برای هر دو طرف (فدراسیون فوتبال و وزارت) کارگروهی مشترک با حضور هر دو تیم فدراسیون و وزارت شکل می‌گرفت. نگاه مستقل وزارت و توجه خاصه این مجموعه روی مربیان ایرانی و البته گرایش فدراسیون فوتبال به مربیان خارجی، وقتی به بن بست می‌رسد که دو تفکر به شکلی مستقل و جدا به تنهایی فکر و بعد تصمیم‌گیری می‌کنند. امروز نه فدراسیون فوتبال به انتخابش نزدیک می‌شود و نه وزارت ورزش می‌تواند از کمیته‌ای که برای بررسی صلاحیت‌های فنی کرانچار (که بی‌تردید در این کمیته رد خواهد شد) تشکیل شد به نتیجه‌ای مثبت برای تیم امید برسند. دلیلش را مشخصا می‌توان از همین دور بودن افکار و تصمیم گیری در ساختمان‌های مختلف پیدا کرد.
برای وجود این کمیته در وزارت ورزش دنبال «چراها» نباید گشت. «چگونگی» بررسی صلاحیت یکی مانند کرانچار مهم‌تر است. آن چه وزارت و فدراسیون را رودرروی هم قرار می‌دهد، مبهم بودن دلیل این انتخاب است برای وزارتخانه و البته بی‌دلیل ماندن ممانعت وزارت با عقد قرارداد با کرانچار برای فدراسیون فوتبال. اگر فدراسیون (که می‌داند وقتی مکفی برای نشاندن مربی تیم امید روی نیمکت این تیم را ندارد) به درخواست وزارت از ابتدا موظف می‌شد دلایل، داشته‌ها و اهداف خود را برای رسیدن به گزینه‌ای مانند کرانچار برای وزارت ورزش تشریح کند و البته وزارت ورزش ادله کاملش را برای مصر بودن خود روی گزینه‌های داخلی به فدراسیون فوتبال می‌گفت، شاید امروز نیازی نبود فرصت‌ها و روزها را یکی یکی بسوزانیم.
کرانچار از اتاق کمیته ارزیابی حضور مربیان خارجی در لیگ ایران به سلامت بیرون نمی‌آید. فدراسیون فوتبال می‌تواند زودتر این بازی پینگ پنگی را تمام کند یا به درخواست وزارت برای انتخاب مربی داخلی (که به شکلی مشاوره گونه در اختیار فدراسیون قرار می‌گیرد) تن دهد یا انتخابی با پذیرفتن تمامی مسوولیت‌های ممکن را داشته باشد. کدام گزینه به سود این فوتبال است؟ کنار آمدن با کارگروهی که متخصص در بررسی تمامی مربیان خارجی در تمامی تیم‌های ملی در سراسر دنیا هستند یا پافشاری روی انتخابی که در بدنه فدراسیون فوتبال صورت گرفته است؟!‌

ایران ورزشی / پیام یونسی پور