فرانک ریبری مسائل فنی را دیگر معیار اصلی ارزیابی کاندیداهای کسی توپ طلا نمی‌داند و معتقد است که همین مسئله امسال دو هم‌تیمی او، مانوئل نویر و آرین روبن را مانندن وی در سال گذشته از کسب باارزش‌ترین جایزه انفرادی دنیای فوتبال محروم می‌کند.
فهرست 23 نفره نامزدهای کسب توپ طلا ماه گذشته اعلام شده‌اند که در میان آنها از مانوئل نویر، دروازه‌بان آلمانی بایرن مونیخ که امسال قهرمان جام جهانی 2014 شد، هم‌تیمی هلندی او آرین روبن و کریستیانو رونالدو به عنوان سه نامزد نهایی احتمالی نام برده می‌شود. به نظر ریبری اما از هم‌اکنون مشخص است که توپ طلای امسال هم مانند سال گذشته به کریستیانو رونالدو خواهد رسید، چون معیار انتخاب مسائل سیاسی و تبلیغاتی است تا فنی.
ریبری 23 ساله که امسال حتی در فهرست 23 نفره نامزدهای نهایی قرار نگرفته است، فصل گذشته جزو سه نامزد نهایی کسب توپ طلا بود، چرا که نقش پررنگی در قهرمانی سه‌گانه باواریایی‌ها در بوندس‌لیگا، جام حذفی آلمان و لیگ قهرمانان اروپا در سال 2013 داشت اما با این حال او در رقابت با رونالدو مغلوب شد، رونالدویی که در آخرین فصل حضور ژوزه مورینیو در رئال مادرید حتی یک جام هم نبرد.
ریبری در گفت‌وگو با نشریه بیلد اظهار داشت: من سال گذشته چیزهای زیادی درباره توپ طلا فهمیدم. زمانی که به مراسم اهدای توپ طلا رسیدم به همسرم گفتم که می‌دانم بازنده خواهم بود. دیدم که سپ بلاتر چگونه رونالدو را در آغوش گرفته بود و تمام اعضای خانواده او هم آنجا حضور داشتند. من احمق نیستم. کاملاً مشخص بود که رونالدو توپ طلا را می‌برد، چون در غیر اینصورت کل اعضای خانواده‌اش را با خودش به آن مراسم نمی‌آورد.
ریبری ادامه داد: امسال هم همین وضعیت خواهد بود. چه چیز دیگری می‌توانم درباره‌اش بگویم؟ مانوئل نویر یا آرین روبن استحقاق بردن توپ طلا را دارند و کسی نمی‌تواند با این موضوع مخالفت کند. مانو هر کاری را انجام داده است. ضمن اینکه او آدم فوق‌العاده است و اصلاً غرور ندارد. آرین هم فصلی باورنکردنی را پشت سر گذاشته است و در جام جهانی هم عالی بازی کرد. با این حال نگرانم که دوباره پای سیاست به میان کشیده شود. توپ طلا دیگر به بهترین بازیکن تعلق نمی‌گیرد. همه چیز سیاسی شده است. فابیو کاناوارو در سال 2006 توپ طلا را برد چون قهرمان جام جهانی شده بود. همین!
هافبک باواریایی‌ها تصریح کرد: من حسرت نبردن توپ طلا را نمی‌خورم. حسادت هم نمی‌کنم چون این جایزه برایم دیگر ارزشی ندارد. من به همان کارهایی که برای بایرن مونیخ انجام داده‌ام راضی هستم. زمانی که 70 هزار هوادار در آلیانتس آره‌نا نامم را فریاد می‌زنند مو به تنم سیخ می‌شود. همین برای اینکه خوشحال به خانه برگردم کافی است.
