قلعه‌نویی رکورددار ناکامی در بازی‌های حذفی

حتی آن دو قهرمانی که در سال‌های 1381 و 1387 با استقلال در جام‌های حذفی به دست آورد نیز حاصل دسترنج خودش نبود. بار اول منصور پوحیدری با وجود نتایج ضعیفی که در لیگ گرفته بود پایه‌های قهرمانی استقلال با امیر را در جام حذفی بنا نهاد و دوم بار نیز قلعه‌نویی وقتی سرمربی شد که استقلال یک بازی تا فینال جام حذفی داشت؛ استقلالی که در فصل هفتم به سال 1387 با مربیگری حجازی و کریمی به آن مرحله رسیده بود و سرانجام وقتی قلعه‌نویی سرمربی شد در ضربات پنالتی فولاد لیگ یکی را به سختی برد، سپس بازی رفت را به پگاه گیلان باخت و در بازی برگشت جبران کرد و قهرمان شد. اصولا روح نتیجه‌گیری امیر با بازی‌های حذفی در تضاد است و انگار روش موفقیت در این‌گونه بازی‌ها را هرگز نمی‌داند. در کارنامه امیر قلعه‌نویی حذف از این دست بازی‌ها به وفور دیده می‌شود. تعداد جام‌های حذفی که او از زمان آغاز دوران مربیگری‌اش از دست داده بسیار است. فصل سوم، چهارم و پنجم موید این ادعا است. امیر قلعه‌نویی در 3 فصل پی‌درپی که نفر اول نیمکت استقلال بود هیچ‌گاه نتوانست در جام حذفی موفق باشد و حتی به تیم‌های لیگ یکی هم می‌باخت. در فصل هشتم نیز استقلال جام حذفی را از دست داد اما به دلیل قهرمانی در آن فصل هرگز ناکامی امیر در حرام کردن این جام دیده نشد. فصول نهم، دهم و یازدهم نیز که امیر هدایت تیم‌های سپاهان و تراکتورسازی را بر عهده داشت هیچ‌گاه در جام حذفی موفق نبود. امیر با سپاهان و تراکتور هم نتوانست هنر موفقیت در این عرصه را داشته باشد. در فصل دوازدهم که به استقلال آمد نیز این ماجرا تکرار شد. فصل دوازدهم، فصل سیزدهم و حالا فصل چهاردهم. تمام هنر قلعه‌نویی قهرمانی در بازی‌های فرسایشی لیگ است که علی‌الظاهر این هنر را هم دارد آرام آرام از کف می‌دهد.
سیاهه عملکرد قلعه‌نویی در این‌گونه نبردها تنها به بازی‌های داخلی مربوط نمی‌شود. آنهایی که دو جام حذفی به دست آمده توسط قلعه‌نویی را حاصل دسترنج خودش می‌دانند را دعوت می‌کنیم به مرور کارنامه‌ای که در عرصه بازی‌های بین‌المللی در مرحله حذفی رقم زده است. امیر قلعه‌نویی هرگاه به این نقطه حساس رسیده، قالب تهی کرده است. او هیچ‌گاه نتوانسته در بازی‌های فوق حساس تصمیم‌گیری‌های آنی و سریعی داشته باشد و تیمش را از ابتدا تا انتها به‌درستی مدیریت کند. در جام ملت‌های آسیا به سال 2007 نیز وقتی تیم ملی کشورمان به مرحله حذفی رسید مقابل یکی از ضعیف‌ترین تیم‌های تاریخ فوتبال کره‌جنوبی شکست خورد؛ شکستی که قلعه‌نویی سال‌ها از آن گفت و سران فدراسیون فوتبال را به دلیل اخراجش به واسطه حذف در ضربات پنالتی مورد نقد قرار داد. امیر در عرصه بازی‌های باشگاهی نیز موفقیت چشمگیری در رقابت‌های بین‌المللی حذفی نداشت. اگرچه او دو فصل پیش تا حدودی به این کامیابی نزدیک شد و می‌توانست فینال لیگ قهرمانان آسیا را تجربه کند اما در نهایت نیز نتیجه تلاش او حذف بهترین تیم تاریخ استقلال از رقابت‌های آسیایی بود. تیمی که با بهترین بازیکنان زمانه خود می‌توانست بار دیگر بر بام فوتبال آسیا بنشیند؛ تیمی برخوردار از مهدی رحمتی، پژمان منتظری، آندرانیک تیموریان، خسرو حیدری، جواد نکونام و فرهاد مجیدی و البته صادقی آماده آن روزها، عمران‌زاده، بیک‌زاده، برهانی، قاضی و...
امیرقلعه‌نویی را می‌توان رکورددار شکست در بازی‌های حذفی داخلی و بین‌المللی دانست. مردی که امروز به‌عنوان پرعنوان‌ترین مربی داخلی شناخته می‌شود در مواجهه با بازی‌های حذفی با چالش عظیم ذهنی مواجه است و شکست‌ها و ناکامی‌های فراوانی را تجربه کرد. آخرین شکست را امیر قلعه‌نویی چهار روز پس از باخت در دربی هفتادونهم تجربه کرد. شکستی که شباهت داشت به همان باختی که امیر در جام ملت‌های آسیا تجربه کرد و از گردونه کنار رفت. به راستی چرا امیر قلعه‌نویی فاقد مدیریت لازم در این‌گونه رقابت‌ها است؟!

ایران ورزشی / حمیدرضا عرب